We zijn naar Madurodam geweest. S. had er zo’n enorm veel zin in. Vooral dat ze dan in de trein zou gaan, geloof ik. In de trein stond ze voortdurend voor het raam te kijken, of koos ze toch weer een andere zitplaats, en ondertussen kletste ze en kletste ze maar, terwijl D. zwijgend uit het raam keek. In de auto gaat het ook altijd zo, van D. horen we niets, terwijl S. bezig gehouden moet worden en voortdurend aan het babbelen dan wel zeuren of zingen is (behalve bij ‘Billy de Kip’ van Jeroen Schipper, dan hoor je D. ineens ook ‘kippiejajee kippiejajoo… kip’ zingen). Grappig, dat verschil. In elk geval had ik de indruk dat S. het daadwerkelijk heel leuk vond in de trein, en daarna gingen we in de tram en dat was al helemaal interessant. Madurodam vond ze ook leuk. Daarna zijn we nog naar de zee geweest en dat vond S. ook helemaal geweldig, ze heeft heel veel schelpen gezocht en we hebben ook nog in het zand gespeeld, tot er een grote golf kwam die al ons werk overspoelde. Vandaag hebben we de schelpen schoongemaakt en te drogen gelegd en nu liggen ze in een bakje mooi te wezen.

Morgen heeft S. kick-off van het schooljaar. Ze kan ons dan rondleiden op school, ze heeft al het blad gezien waarop staat wat ze ons kon laten zien, dus we zijn erg benieuwd. Ook hebben we een uitnodiging gehad waarbij de juffen zo vriendelijk zijn geweest om eraan te denken dat S. er eentje nodig heeft met ‘Beste mama en mama’ erop. Ik ga helpen met voorbereiden, het neerzetten van tafels en stoelen en het eten en drinken, stel ik me zo voor.
‘Ik heb zó’n zin in morgen!’ zegt S. ‘Want dan krijgen we wat lekkers, dat stond er!’
‘En wat denk je dan dat ‘wat lekkers’ is?’ vraag ik.
‘Ik denk een koekje.’
‘Ik denk zoute stokjes’, zeg ik. ‘Want het is aan het einde van de middag, zoutestokjestijd.’
‘Ga jij de boodschappen doen?’ vraagt S. en ik antwoord dat dat niet het geval is. Vervolgens rekent S. uit hoeveel pakjes met zoute stokjes we dan nodig hebben.
‘Laten ze zeggen dat er 50 in een pakje zitten’, zeg ik.
‘O, dan moeten we 2 pakjes!’ zegt S.. ‘Want er zitten niet heel veel kindjes op onze school.’
Gelukkig was er uiteindelijk toch wel iets meer te eten dan enkel één stokje voor iedereen…

‘Ze lezen de letter S-dag’, merkte S. op. Dat is een verhaaltje van Dikkie Dik.
‘Ja’, zeg ik. ‘D. vindt die heel leuk.’
‘Waarom?’
‘Omdat de S van jouw naam is!’
‘Houdt ze dan van mij?’
‘Natuurlijk!’ zeg ik. ‘Ze houdt superveel van jou!’
‘Maar waarom slaat ze me dan steeds?’ vraagt S. verbaasd.
‘Tsja, omdat jij er bent’, zeg ik.

Ik ben zo trots op S.! Ze is nog steeds niet helemaal fit, en eigenlijk had ze in de middag rustig op de bank willen liggen zodat ze genoeg energie had voor de zwemles, maar dat feest ging niet door omdat D. een koortsstuip kreeg. Dus in plaats van rustig op de bank liggen, heeft ze bij de tweeling gespeeld, wat allesbehalve rustig is. En daarna dus nog naar de zwemles, maar wat heeft ze het daar goed gedaan! Ze heeft voor het eerst de hele les zonder bandjes gezwommen. Alle kinderen die samen met haar gestart zijn, doen dat nog helemaal niet. Ja, eentje die er niet was, en een ander zwemt geloof ik ook af en toe al helemaal los maar die was er ook niet, dus nu was ze in elk geval de enige. Ze is ook een van de oudste volgens mij, maar tóch, ze doet het maar mooi! En ze kan ineens zo goed op haar rug crawlen. Eerder snapte ze die beweging totaal niet, en nu zijn we een halfjaartje verder en is het kwartje gevallen. Ze luistert gewoon steeds heel goed naar de uitleg en ze doet echt haar best en je ziet dat dat werkt. Dus ja, heel trots!

Zelfs midden in Amsterdam slaagde S. erin om een lieveheersbeestje te vinden en een enorme tak mee te zeulen…

S. en D. hebben een einde-van-de-herfstvakantiefeestje gehouden. Ik weet niet meer precies hoe ze op het idee kwamen, maar ineens hadden ze het over een feestje houden op S.’s kamer. Normaal probeer ik dat een beetje te dimmen want het komt er dan vooral op neer dat ze alles overhoop houden, maar goed, zó leuk of speciaal was S.’s herfstvakantie ook niet geweest want afgezien van die maandag moesten we gewoon werken (al had N. nog wel heerlijke brownie met ze gemaakt). Dus van mij mochten ze nu wel echt uitpakken. Ze vertrokken naar boven om zich om te kleden. Eerder kleedden ze zich dan expres maf aan, met sokken aan hun handen en hemden op hun hoofd, maar nu bedachten ze dat ze zich echt mooi gingen aankleden, met feestjurken en maillots en zo. S. hielp er D. bij, en even later waren ze helemaal mooi aangekleed. Toen gingen ze alle niet-feestelijke dingen van S.’s kamer naar D.’s kamer verplaatsen. Zo ongeveer haar hele kamer werd gestript, bij het leeghalen van de kasten heb ik pas een grens getrokken en voorgesteld om nagellak op te gaan doen, want nagellak is natuurlijk wél heel feestelijk. Dat vonden ze gelukkig een goed idee. Vervolgens haalde ik de iPad en zette ik minidisco-liedjes op en daar gingen ze helemaal los om te dansen. S. wilde ook graag naamplaatjes maken voor alle knuffels. En ze wilden heel graag boven lunchen, maar dat mocht tot hun grote teleurstelling niet van mij. Ik zag de hagelslag al in haar bed zitten, dat leek me niet zo’n goed idee. Uiteindelijk kon S. dat wel accepteren en ging ze een imaginaire picknick organiseren. Alle knuffels hadden inmiddels naamkaartjes en waren beneden bij mij gedropt, want wij waren de gasten. S. en D. hadden overal dekens en hydrofieldoeken gelegd als zitplaatsen, en zo ongeveer de hele speelgoedbak met kookspullen werd naar boven gehaald. Toen mochten we komen. We werden door D. welkom geheten en S. vertelde wat ze allemaal voor eten hadden: koekjes, stamppot, soep, worst, koekjes, er was echt van alles. Iedereen kreeg eten en drinken, en daarna vertrok S. naar beneden voor het verrassingstoetje. Ondertussen heette D. nog veel meer (onzichtbare) feestgangers welkom. Het verrassingstoetje was heel lekker ijs, en toen werd er opnieuw gedanst. Een groot succes dus!

Ik: ‘Enkhuizen is echt véél kleiner dan ik verwacht had.’
S.: ‘Ja, maar voor mieren is het heel groot hè.’

We zijn op vakantie geweest naar Drenthe. Sindsdien spelen de meiden voortdurend minidiscootje. De knuffels zijn de kinderen, en zijzelf zijn dan Bollo en de mevrouw die alles begeleidt en de cadeautjes na afloop uitdeelt. De kinderen moeten natuurlijk netjes op een rij staan en mogen dan een voor een met Bollo knuffelen. Ze zijn er dinsdag werkelijk waar de hele dag zoet mee geweest. En dat was mooi, want het wordt bijna 40 graden dus we hadden onszelf maar opgesloten in huis.

S. is ontzettend druk met touwfiguren maken. Ik was niet bij de aanleiding, kennelijk hadden N. en zij het erover gehad, en toen wilde S. wel een kop en schotel proberen, en toen had N. een boek van de bieb geleend en kregen we nog een ander boek van haar tante, en nu kunnen we van alles, zoals de vlieg en de duimenvanger. We dachten eerst dat S. met moeite misschien de kop en schotel zou kunnen, maar dat ging eigenlijk al best aardig, en nu kan ze ook de katapult, parachute, Eiffeltoren, kleerhanger en drol aan een touwtje. Echt superknap!

We gaan met de bus naar de stad om een museum te bezoeken. Het zit niet zo mee want de bus die we wilden blijkt niet te komen, dus we moeten erg lang wachten en ook via een andere lijn dan gepland. Maar voor D. en S. blijkt dat juist een ware attractie te zijn, want nu gaan we met de bus onder een groot viaduct door. Ze doen alsof ze in een achtbaan zitten, steken hun handen omhoog en roepen: ‘Joehoeeee!’
Buschauffeur toen we uitstapten: ‘Nou, met hun stembanden is in elk geval niets mis hè?’

Vandaag is S. met haar nieuwe fiets naar het schoolplein gefietst. Even oefenen, maar het ging gelukkig goed. Morgen begint de school weer en vandaag waren er al veel kinderen om te spelen. Maar S. wilde alleen met V. en F. spelen. Ik zei: ‘Zodra V. en F. verschenen, had je alleen maar oog voor hen.’
En S. beaamde: ‘Ik had heel veel ogen voor hen.’

S. is begonnen in groep 3! Ze heeft al de i en de k leren schrijven. Met scheerschuim, en met raampotloden (maar dan op de tafel). Leuk hoe ze dat doen. S. is er ook heel enthousiast over. Ze heeft een ander leesboekje dan de rest, wat ze zowel eigenaardig als interessant als jammer vindt, en ondertussen hopen wij dat ze niet gemeen doet over dat ze niet allemaal zo goed kunnen lezen als zij maar dat ze wel ook trots is op zichzelf. Lastig evenwicht soms. Maar goed, wel fijn dus dat ze niet hoeft te beginnen met ‘ik’ te leren lezen. Ze vindt het wel jammer dat ze nu minder kan spelen, maar vooral ook dat ze nu niet in de leeshoek kan om Max en de Maximonsters te lezen.

S., heel langzaam en zorgvuldig: ‘Ik spreek nu Brabants. Dan zeg je: verrrrkeerrrd en raarrrr.’ Toen ik daarna voor de gein wat Brabants tegen haar begon te praten, zo goed en kwaad als ik dat kan, werd ze nijdig: ‘Nee, zo wil ik het niet. Ik wil alleen zo met de rrr.’ S. beschouwt de standaardtaal als Brabants, geloof ik.

S. doet nog steeds goed haar best met zwemles, maar moeilijk vindt ze het wel. Vooral het in het water springen en met je hoofd onder water gaan en zo. Eerst zei ze heel opgetogen: ‘Ik wil mijn A halen! En mijn B, en C. En D! En F en G!’ En daarna: ‘O gelukkig, de glijbaan staat helemaal daar, dan hoef ik daar niet vanaf.’

Op mijn verjaardag gingen we naar het openluchttheater, waar Jeroen Schipper een concert hield. S. vond het zo ontzettend leuk! Zodra ze een liedje kende, zong ze luidkeels mee, en als ze een liedje nog niet kende, dan leerde ze het heel snel en zong dan ook mee. Ze deed mee met de dansjes en stak haar vinger op als hij een vraag stelde. Alleen op het podium, dat wilde ze niet, maar dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet. Het was zo leuk om haar zo blij te zien, en ik werd zelf ook heel blij van alle liedjes dus het was gewoon echt heel leuk. Al veel te snel kondigde hij het laatste nummer aan, en toen dat niet Banaan bleek te zijn, keek S. wel heel erg sip, maar gelukkig lukte het haar om haar eroverheen te zetten. Na afloop wilde ik de cd wel kopen, mits Banaan erop stond, dus ik vroeg dat aan hem. Banaan stond erop, verzekerde hij me. Ik zei: ‘Ja want mijn dochter vond het zo jammer dat jullie die niet speelden.’ En voor ik het wist, zei hij: ‘Hé Hendrik, zullen we Banaan nog even spelen?’ Een hoop mensen waren al weg, dus die hadden enorme pech, maar wij hadden heel veel geluk en swingden nog even op Banaan!

‘Mama, wat is Pinksteren?’ vraagt S. bij het ontbijt. Het is nog niet eens zeven uur ’s ochtends. Ik probeer uit te leggen wat de Heilige Geest is en vertel over de apostelen en dat ze mensen over Jezus gingen vertellen. Het hele aspect over dat iedereen hen kon verstaan was ik even vergeten, dat vulde N. later nog aan. Op school leren ze er niets over (wel over Holi en het Suikerfeest…) dus die religieuze opvoeding komt echt op ons neer.

S. heeft het zo ontzettend naar haar zin gehad in de Efteling. We waren een heel weekeinde weg, in een huisje in Bosrijk, met mijn familie. S. vond eigenlijk alles leuk, maar toch vooral Max & Moritz. In totaal is ze er 4x in geweest. ‘Als ik één dag zou gaan, zou ik er ook 4x in willen!’ zei ze. O, zo blij als ze steeds die wachtrij in huppelde! We boften ook echt wel, want Max & Moritz ligt dicht bij de ingang en we mochten een halfuur eerder het park in, dus dat was superhandig. S. heeft ook wel de perfecte Efteling-leeftijd nu, want het Sprookjesbos vindt ze ook nog steeds heel erg leuk. Alleen Fata Morgana vond ze afschuwelijk, ze was zo bang en moest bijna huilen. In Bosrijk is Klaas Vaak een ding en we boften, want net toen we het park in liepen om even de tassen te pakken omdat we naar huis moesten, kwam Klaas Vaak nog even de kinderen welterusten wensen en een verhaal vertellen. Het was echt heel leuk gedaan. Zoete de Zandkabouter was er ook, en zowel S. als D. luisterden en keken ademloos. Ze hadden ook slaapmutsen, en hoe warm het ook was, S. sliep toch met haar slaapmuts op. In een stapelbed, ik heb onder in dat stapelbed doodsangsten uitgestaan dat ze eruit zou vallen, maar gelukkig heeft ze alleen haar hoofd gestoten…

S.: ‘Klaas Vaak en Sinterklaas bestaan echt. Dat zijn geen verklede mensen.’

S. heeft een wiebeltand! N. gruwelt ervan dus S. zegt nu steeds als ik erbij ben: ‘Nu mag ik wiebelen, Mama M. is erbij!’ Laatst was ze wel helemaal overstuur omdat haar tand niet meer of minder wiebelde, ze ontleent er echt een hoop trots aan. Maar volgens mij wiebelde ze per ongeluk aan haar andere voortand die óók al een klein beetje wiebelt, dus was er eigenlijk niets aan de hand.

Pfff, S. heeft een beetje een pechweek. Maandag knapte ze steeds verder af. Ze wilde graag naar bed en viel daar prompt in slaap. Op een gegeven moment hoorde ik een geluid van boven komen en bleek dat S. heel hard aan het lachen was in haar slaap. ‘Waarom lach je, S.?’ zei ik. Ze werd wel wakker maar leek me niet echt aan te kijken en bleef maar lachen. N. was er ook bij en we wisten niet echt wat we moesten doen behalve onze paniek proberen te beteugelen. Het was geen koortsstuip, ze was wel aan het ijlen, maar omdat ze al snel weer kalmeerde en gewoon verder sliep, hebben we niet echt iets gedaan behalve steeds bij haar gaan kijken of ze oké was. Toen ik naar bed ging, was ze net een beetje wakker en stelde ik voor dat ze water zou drinken en toen was ze gelukkig weer helemaal normaal. Ik wist ongeveer 100% zeker dat ze corona zou hebben, maar de zelftest de volgende ochtend was negatief. Toch in elk geval in het tijdsbestek dat je ‘m moest aflezen, want daarna zag ik toch ineens een héél vaag ingedroogd streepje. Nou ja, het was wel duidelijk dat ze die dag sowieso niet naar school zou gaan, en de testen waren op, dus we hebben het er toch maar op gegooid dat ze geen corona had. De volgende nacht werd ze wéér wakker, maar ditmaal huilend van de pijn aan haar kleine teen. We lieten haar even haar voet in de soda houden en daarna ging ze wel weer slapen, maar de volgende ochtend bleek haar teen behoorlijk ontstoken. Ze verzette er geen stap meer mee. Mijn moeder paste op en faciliteerde S.’s leed ook lekker door haar in de buggy mee naar de speeltuin te nemen en zo, maar toen ik ’s middags keek, schrok ik wel, zo paars en geel en rood als die teen was. Dus toen belde ik maar de dokter, de volgende ochtend konden we langskomen. Die avond werd S. weer huilend wakker van de pijn. De dokter oordeelde dat de teen inderdaad ontstoken was en waarschijnlijk bekneld had gezeten. Ik heb dus S. valselijk beschuldigd dat het door het peuteren komt, dat is wel spijtig. Maar goed, voor nu hoeven we niets te doen behalve afwachten en ze moet maar even sandalen dragen in plaats van dichte schoenen. Gelukkig is het mooi weer!

S. over het standbeeld van Vincent van Gogh: ‘Hé, wat is dat voor meneertje?’

S.’s eerste tand is eruit! Hij zat al echt héél los, en het was mijn zwemavond, dus ik zag al helemaal voor me dat hij er dan uit zou gaan terwijl ze in bed zou liggen en ik niet thuis zou zijn, waardoor die arme N. ermee aan de slag zou moeten. Dus mijn moeder en ik zeiden: ‘Kan hij er echt niet uit?’ en S. probeerde eens of dat kon, en ja, het kon! Er kwam wel een hoop bloed bij kijken, dat had ik ietwat onderschat, maar we gingen gauw in de weer met washandjes en zo en toen ging het wel weer. S. was helemaal blij en trots, dat zei ze ook letterlijk: ‘Ik ben blij omdat mijn tand eruit is. Ik ben trots omdat mijn tand eruit is.’ Ze voelde zich duidelijk helemaal de grote kleuter. En laten we wel wezen, ze ís ook echt een grote kleuter!

S. was vanochtend heel overstuur, omdat ze ervan overtuigd was dat ze een ongekookt ei mee naar school moest nemen. Met een gekookt ei kon je geen eitje tik doen, beweerde ze. En daarna: ‘want dan is de schaal toch al kapot?’ Dat arme kind dacht dat een gekookt ei per definitie een gepeld ei was… Het kostte wat overredingskracht maar ze kalmeerde gelukkig wel. Helemaal gerust was ze er echter nog niet op, want later zei ze dat ze zo graag in de toekomst wilde kunnen kijken, ‘met zo’n bol zoals heksen hebben’, zodat ze alvast kon kijken hoe dat eitje tikken op school zou gaan. Let wel, het ging dus niet over of ze zou winnen, het ging puur over hoe dat dan moest. Uiteindelijk kwam het trouwens helemaal goed, want ze won van F. en verloor van V., maar dat gaf niks want V. kwam in de finale dus zijn ei was gewoon heel goed. En ze heeft eitjes gezocht en ook eentje opgegeten, en een boterham met paashagels gehad en een spekje, dus het was een topdag voor haar.

S. heeft echt een goede kleuterfantasie nou. In de speeltuin speelt ze dat ze onzichtbaar is (‘Dus jij ziet mij nu niet, hè mama!’) als ze een bepaalde stok vasthoudt, en daarna roept ze vanuit het niets tegen D.: ‘Jij bent een koe!’ Ik verwacht dat D. dat niet oké vindt, want ze is druk bezig met van de glijbaan af gaan, maar D.’s reactie is: ‘Boeeeee!’ en zo spelen ze ineens dat D. een koe is die eten krijgt van S. Wel een koe die ook vaak de glijbaan af gaat, trouwens.

S. heeft inmiddels vier zwemlessen geweest en is enorm enthousiast. Ze vindt veel dingen wel heel spannend, zoals van de mat afspringen, maar dat is logisch. Maar ze doet echt goed haar best en heeft er steeds veel zin in, dus vooralsnog hebben we er echt niets over te klagen. Ik ben ook wel blij dat we gewacht hebben tot ze vijf is, het lijkt me echt heel moeilijk voor vierjarigen om dit allemaal al te kunnen.

S. heeft eindelijk Bo de logeerbeer mee vanuit school! Elke week hoopte ze zo dat ze aan de beurt zou komen en nu was het eindelijk zo ver. Helemaal trots liep ze met het koffertje over straat. Bo zat in mijn tas, veilig voor de hevige storm die er momenteel woedt. Bo heeft al het hele huis gezien en meegegeten en S. heeft zijn tanden gepoetst en z’n haren geborsteld. D. is minstens zo enthousiast over Bo als S. dus ze hebben er al flink ruzie over gehad…

Het was een leuk weekeinde met Bo. We hebben niet veel spectaculaire dingen gedaan, want het stormde heel het weekeinde. Op zaterdag viel het nog een beetje mee, dus toen hebben we ons naar de bieb gewaagd. Bo mocht mee in S.’s mandje op de fiets, waar ze natuurlijk heel trots op was. Maar hij viel er steeds bijna uit, dus op de terugweg mocht hij in het voorstoeltje van de moederfiets. En verder knuffelde S. Bo voortdurend en moest hij natuurlijk bij haar in bed slapen en werden steeds keurig zijn tanden gepoetst en z’n haren gekamd. En nu is het een week later en is Bo bij klasgenootje N. en is S. stikjaloers, want het is krokusvakantie dus nu heeft N. ‘m een hele week…

Verder heeft S. carnaval gevierd op school. Ze wilde eerst weer als spook, maar dat hadden N. en ik nu wel zo’n beetje gezien. Dat pak is ook helemaal niet praktisch om carnaval in te vieren en in het berichtje stond ook dat het niet te eng mocht zijn, dat argument overtuigde S. nog het meest om iets anders te willen. We hebben geprobeerd een lieveheersbeestjespak voor haar te vinden maar dat wilde nog niet zo lukken, maar toen kwam N. met het idee (van internet) om een pizza-pak voor haar te maken. Twee stukken karton, eentje voor en eentje achter, en dan versierd als pizza. Het was een heel project en er was net te weinig tijd en te veel algehele stress, maar het eindresultaat mag er wezen hoor! S. was er ook ontzettend blij mee, en de kinderen uit haar klas vonden het ook heel leuk en hebben geprobeerd om haar op te eten: ‘Hammm!’ De juf had haar ook nog als pizza geschminkt, dat maakte het wel helemaal af.

Ik ben met S. naar Monkey Town geweest. Of, de binnenspeeltuin, zo had ik het eerst genoemd zodat ze direct een idee zou hebben wat het was. Ze mocht kiezen van mij, naar een museum, naar de stad, of naar de binnenspeeltuin, en ze koos voor het laatste. Ze had ook gewoon echt iets verdiend wat leuk was, en alleen voor haar, na al die ziekenhuishectiek van de afgelopen tijd. Het enige was dat ze zaterdag ook nog op L.’s kinderfeestje erheen zou gaan. Dus zo is ze er nooit geweest, en zo zou ze twee keer in de week gaan. Ik vroeg me af of dat een probleem was en besloot van niet. Misschien juist handig als ze alvast zou weten hoe het daar is, ter voorbereiding. Het was ook echt geen probleem, want S. had het er zo naar haar zin dat ze het juist leuk vond om nog een keer te gaan. En je hoort altijd heel veel van die horrorverhalen over drukte en herrie enzovoorts, maar ik vond het zelf ook behoorlijk relaxed. Ik had een tafeltje, en hield S. wel zo’n beetje in de gaten maar allengs wel steeds minder, en er was inderdaad heel veel geluid maar dat was juist fijn, want mijn hoofd zat vol met oorlogsstress en die werd daardoor mooi wat gedempt. De eerste keer dat ik S. uit het oog verloren was, schrok ik wel, zeker omdat ik haar daarna ook écht niet kon vinden (omdat bleek dat ze naar de ballenbak in het peutergedeelte gegaan was, geloof ik…), maar daarna kreeg ik er meer vertrouwen in dat er eigenlijk niet zo veel kon gebeuren. Alles is natuurlijk ook van zacht materiaal en gemaakt om niet gewond te kunnen raken, en S. is ook echt niet het type om meteen alsnog gevaarlijke stunts uit te halen. En nou ja, op L.’s kinderfeestje zou ik er ook niet steeds naast staan, dus dit was dan toch alvast een mooie oefening. S. was helemaal in de wolken, ook omdat ze een donut en warme chocolademelk kreeg. Ja, het was echt een prima dag.