9 maanden lang hebben we ons druk gemaakt over deze week. Of eigenlijk al langer, al vanaf dat de wens voor een tweede zich vormde. En al die tijd probeerden mensen ons ervan te overtuigen dat een kraamweek ook leuk zou kunnen zijn, dat ze dan lekker voor je zorgen, dat je alle tijd krijgt om met je newborn te knuffelen en hoe relaxed het allemaal kan zijn, dat we gewoon pech hadden gehad met de vorige kraamverzorger enzovoorts. We geloofden er geen sikkepit van. We probeerden ons mentaal voor te bereiden op een zware kraamweek, N. oefende zinnen als: ‘Kan dit ook op een ander moment?’ en ‘Ik wil het hier niet over hebben’ en kookte overvloedige maaltijden zodat we ook wat konden invriezen. We maakten weekmenu’s, haalden alvast allerlei eten in huis waarvan ik zeker wist dat ik het ook in tijden van stress kon eten, ik nam me eindeloos voor om dit keer beter voor N. te zorgen, probeerde mezelf te bezweren dat het deze keer anders zou zijn, omdat we S. al hadden, dat de schok vast minder groot zou zijn.
En dan is het zo ver en is het zo anders, zo ontzettend anders dan wij ons hadden voorgesteld. En o, die anderen hebben nu toevallig gelijk gehad, maar het had ook best weer mis kunnen lopen, waarom niet? De bevalling was immers best heftig, ook al ging het goed, en voor hetzelfde geld hadden we weer een enorm chagrijnige kraamverzorger gehad, want degene die vlak na de bevalling verscheen leek een soort kloon van de vorige (al kan dat ook komen omdat ze midden in de nacht uit haar bed getrommeld was om enkel de zooi op te ruimen, de fun van de bevalling had ze natuurlijk gemist…). Maar we hadden L., en L. straalde een en al gezelligheid uit, was lief voor S., prees D., dacht totaal niet in problemen, wist van aanpakken maar kon ook goed luisteren. Wat hebben wij geluk gehad met haar, en wat voelen we ons dankbaar dat zij bij ons heeft gewerkt. Wat ook enorm hielp, was dat de schok inderdaad wel een stuk minder groot was bij mij, want ik dacht: ik weet hoeveel ik van S. houd, dus zo veel kan ik ook van D. gaan houden. Ik had zo veel minder te piekeren, gewoon omdat ik al wist dat ik een moeder kan zijn, dat ik daar mijn weg al in gevonden heb. Ik was zo veel minder bang, er was zo veel meer vertrouwen al meteen, dat ik dit zou kunnen, want ik had het al eens gedaan, en nu ging ik het gewoon beter doen.
Wel voelde ik me erg schuldig naar S. toe. S. deed het fantastisch, ze is de liefste grote zus van D. die ze maar kan wensen, maar luisteren als ik haar luier wil verschonen/ tanden wil poetsen/ kleren aan wil trekken kan ze niet, waardoor ik me volstrekt onmachtig voelde en dacht: toen S. geboren werd vond ik het moeilijk vanwege S., en nu D. geboren is, vind ik het opnieuw moeilijk vanwege S.. Wat een unfaire en onredelijke manier van denken is. Want het ligt natuurlijk niet aan S., S. is een schatje, het ligt aan de situaties waarin we ons bevonden. En we hebben gelukkig ook al erg idyllische gezinsmomenten gehad, D. slapend, N. handwerkend, S. lezend achter de bank.
Je weet niet hoe dit verder gaat, of D. vanaf morgen 4 maanden lang krijsend door het leven zal gaan, maar so far so good. Ik ben zo trots op ons allemaal.