De eerste keer dat we haar zelf in bad doen, breekt de badthermometer. Mijn schuld. We moeten haar namelijk baden in zemelen, vanwege haar droge huidje, en op die zemelen moet je kokend water gieten. Het is dan natuurlijk niet heel handig om de badthermometer ook al in het badje te leggen, maar dat had ik wel gedaan, waardoor de vloeistof die erin zit stijgt en stijgt en stijgt, tot ze niet verder kan stijgen en de thermometer uit elkaar barst en er ineens allemaal blauwe bolletjes in het bad drijven, waar ook nog een onheilspellende geur vanaf komt. Kwik, ben ik bang, en in paniek laat ik het water weer weglopen in de badkamer, om daarna nog meer in paniek te schieten, want zoiets giftigs als kwik mag je natuurlijk helemaal niet zomaar het riool in laten lopen. Baby naar de woonkamer, raam open, driftig op internet informatie zoeken en zelfs chatten met de GGD… Uiteindelijk komen we tot de conclusie dat het waarschijnlijk géén kwik was en dat er eigenlijk niets aan de hand is. Maar voor de zekerheid kopen we toch maar een nieuwe emmer en maken we het badje volledig schoon met alcohol.
We zijn dus nog erg onzeker. Voortdurend dringen zich vragen op als: is het normaal dat haar naveltje nog steeds bloedt, hoe kunnen we ervoor zorgen dat ze slaapt en waarom wil ze nu na nog geen twee uur alweer drinken? Houden van S. brengt een heel scala aan onzekerheden met zich mee. Ik wil nu zo graag goed voor haar zorgen, ervoor zorgen dat ze een tevreden baby is! Maar dat is lastig als ze steeds maar niet wil slapen, behalve als ze op een van haar moeders ligt. Het is niet makkelijk slapen met een baby op je buik, maar omdat we zo moe zijn, lukt dat eigenlijk wonderwel.