Ze is nu al veranderd. Haar gezichtje is minder verfrommeld, en ze kan nu ook zuur kijken. S. houdt ervan om zuur te kijken, met een klein mondje en een pruillipje. Als ze haar speen verliest. Als ze ontdekt dat ze in haar bedje ligt. Als ze naar het aankleedkussen gedragen wordt.
Nog een week later heeft ze nog wat beters geleerd: ze kan nu ook vrolijk kijken! Wat een vaardigheid, iets waar ik heel blij van word. Ik lach naar haar, en zij lacht terug. Inmiddels ben ik alweer aan het werk en dat is aan de ene kant heel zwaar, want je moet dan bijvoorbeeld de deur uit net op het moment dat je kindje in slaap is gevallen. Volslagen onnatuurlijk: als je kind eindelijk slaapt, wil jij natuurlijk óók slapen. Dus ik ben enorm moe, maar het is ook heel leuk want ik kan aan iedereen haar foto showen. En ik ben even verlost van al het gehuil en gekrijs en poepluiers en twijfels over of het een handig moment is om een boterham te smeren of toch nog niet, enzovoorts. Maar ik besef terdege dat N. dat voortdurend heeft, dat er voor haar geen ontsnappen aan is. De eerste dag ben ik echt bezorgd over of ze het aan zal kunnen, en het gaat ternauwernood, maar het gáát. En als ik dan na een lange dag weer thuis kom, dan vind ik het extra leuk om haar in mijn armen te houden en naar haar te lachen, net zo lang tot ze terug lacht.
Het officiële verlof dat je krijgt als je partner is bevallen, is twee dagen. Dat is echt zo absurd weinig. Na twee dagen bevatte ik nog niet eens dat ik een kind had (nog niet, eigenlijk). Zijn er echt mensen die dan al ’s ochtends tegen hun vrouw durven zeggen: ‘Nou schat, ik ga weer aan het werk. De kraamzorg komt over anderhalf uur, je redt je wel tot die tijd, toch?’ en dan naar hun werk vertrekken om daar lekker bij te komen en tegen de avond weer terug te keren? Voor velen zal het moeten, niet iedereen heeft zo’n flexibele werkgever als ik, waarbij je kunt regelen dat je twee wéken in plaats van twee dagen weg blijft. En ja, ik vind het fijn om weer aan de slag te gaan, maar voel me ook enorm schuldig tegenover N.
Het lijkt over vaderemancipatie te gaan, die hele discussie over of die twee dagen uitgebreid moeten worden naar bijvoorbeeld vijf of tien dagen, en in zekere zin is het dat natuurlijk ook, omdat vaders (en moeders die niet bevallen zijn natuurlijk) ermee erkend worden als mensen die er toe doen, mensen die ook de kans moeten krijgen om lekker veel hun baby te bewonderen en goed te hechten met hun kind, maar als er met zo’n regeling voorkomen wordt dat pas bevallen vrouwen al in de eerste week in hun eentje voor hun kind moeten zorgen dan lijkt het me dat zij minstens zo veel profijt ervan hebben. Want wie heeft het nu zwaarder: de ouder die beschuitjes uitdeelt op het werk en door iedereen gefeliciteerd wordt, of de ouder die lichamelijk volledig in de kreukels zit en probeert om een pasgeborene te laten stoppen met huilen?