Doordeweeks valt het ons behoorlijk zwaar. We moeten wennen aan het nieuwe ritme, met de crèche en oppassen en werk. Avondenlang zitten we met S. op schoot, waardoor we totaal geen tijd voor onszelf hebben.
Gelukkig bestaan er weekeindes. De ochtenden zijn het mooist. Na de ochtendvoeding mag S. nog even in het grote bed liggen. Ze grijnst zo lief, zo tandeloos. Ik hoop dat ze nog heel lang geen tanden zal hebben, toch in elk geval de komende maanden. We lezen haar een boek voor, en daarna mag ze zelf het boek vasthouden, wat ze al heel goed kan. Ze is haar grijpreflex enorm aan het ontwikkelen, wat soms leuk is en soms ronduit pijnlijk (als ze een velletje in je nek grijpt, of gewoon midden in je handpalm). En liedjes als ‘We maken een kringetje’ en ‘Klap eens in je handen’ vindt ze ook heel gezellig. Ook mooi: de middagen waarop het mooi weer is en we lekker kunnen wandelen. S. slaapt lekker in de wagen en N. en ik kunnen een beetje bijpraten.
Op dat soort momenten zijn we echt een gezinnetje. Dit is hoe ik het bedacht had, dit is hoe ik had gehoopt dat het zou zijn.