5 maanden oud

S. is ziek. Eerst een beetje verkouden, toen een afschuwelijke hoest. Op een avond kon ze alleen nog maar huilen, huilen en huilen, waardoor we ons echt zorgen gingen maken. De dag erna sliep ze ineens, ’s middags, 2,5 uur in haar bedje. Een unicum! Toen wisten we zeker dat ziek was. Toen ze eindelijk wakker werd, gaven we haar wat broccoli, die ze vervolgens in één golf er weer uitgooide. Ze keek er zelf heel verbaasd en zielig bij. Alles lag onder de tafel, we hadden net ons eten opgeschept dus nog een geluk dat het ónder de tafel was… We hebben toch maar de huisartsenpost gebeld. Of nou ja, N. heeft gebeld.
‘Ik voel me prettiger bij het idee dat jij belt’, zei ik.
‘Ja’, zei N. ‘Dat heb ik nu bij het idee dat jij belt’, maar ze belde toch. Of ze haar kin op de borst kon doen, wilde de huisartsenpostmedewerker weten. Je vraagt je af hoe je dat bij een baby van 5 maanden oud kan controleren, maar enfin, uiteindelijk concludeerde de huisartsenpost dat er geen alarmsignalen waren en dat we het maar gewoon moesten aankijken. Dat deden we, maar een paar dagen later zijn we toch maar even langs de huisarts gegaan, vanwege die afschuwelijke hoest. De huisarts constateerde een verkoudheid, dus gelukkig geen oor- of longontsteking. Ze adviseerde flaconnetjes met zoutoplossingen, we hebben er één geprobeerd maar dat vond S. zo onprettig dat het meer kwaad dan goed leek te doen. Ik heb er vervolgens zelf ook eentje geprobeerd (S. heeft mij inmiddels flink aangestoken) en ik begreep wel dat S. er niet al te blij van wordt. Alsof je een sloot zeewater je keel ingiet, erg onaangenaam.