D. heeft het ineens flink te stellen met haar grote zus, want die mept haar af en toe als ze haar zin niet krijgt. Dat is wel erg sneu, maar gelukkig gaat S. daarna wel steeds naar de gang om er goed over na te denken en biedt ze daarna haar excuses aan. Over een tijdje kan D. vast gewoon terugslaan, dan wordt dat weer makkelijker (of juist moeilijker).
Ik heb samen met D. gedoucht, dat was zo fijn. Dat kleine baby’tje zo tegen je blote huid, die oogjes die je aankijken vol vertrouwen, dat handje, die beentjes, dat buikje. D. vond het zelf ook fijn, gelukkig, ze ontspande helemaal en begon pas weer te huilen toen ze werd afgedroogd. Ik snap al bijna waarom mensen eindeloos veel baby’s willen, maar daar beginnen we toch maar niet aan.