S. gaat inmiddels drie maanden naar de crèche, dus kregen we een evaluatie om in te vullen. Dat was wel goed, want helemaal tevreden zijn we eigenlijk niet. De overdrachten verlopen vaak erg stroef, wat vooral komt omdat een van de leidsters nauwelijks Nederlands spreekt. Daarnaast hadden ze er met moederdag totaal niet aan gedacht dat het nogal stom overkomt om één zakje met snoephartjes mee te geven, met een gedichtje dat ook aan één mama gericht was. Ondertussen verschenen er op de app van Samen Bevallen de prachtigste creaties die de andere baby’s gemaakt hadden/ die de leidsters van andere crèches met een heel klein beetje hulp van de baby’s gemaakt hadden.
Ik vind moederdag sowieso niet echt boeiend, dus het is niet dat ik per se vind dat de leidsters van S. ook per se zoiets hadden moeten maken. Als ze niets hadden gedaan, vanuit de gedachte dat ze pas iets geven als een kind er effectief een bijdrage aan kan leveren, had ik dat volledig begrepen. Maar juist omdat dit zo achteloos in elkaar geflanst was, zo overduidelijk maar aan één moeder gericht, was het kwetsend. Vooral N. was daar echt verdrietig over en toen we dat op de app vertelden, begonnen de Samen Bevallen-mensen spontaan zelf andere gedichtjes te schrijven. Betere, mooiere. Voor twee moeders. Met zinnen als: ‘Één gedicht voor jullie twee/ want het kinderdagverblijf werkte niet echt met me mee’ en: ‘Twee moeders; hoe mooi is dat!/ Twee moeders; had ik dat maar gehad’. Wat is het fijn om zo’n groep te hebben.
Verder staat de ontwikkeling bepaald niet stil: ze slaapt overdag beter, kan tijgeren en zegt sinds vandaag ook ‘Bababa’. En niet één keer, maar meteen voortdurend. ‘Bababa!’ terwijl ze vrolijk op schoot zit, ‘Bababa!!!’ tijdens een voeding als ze boos is, ‘Ba-ba-ba’ heel treurig als er iets niet lukt, allerlei verschillende intonaties heb ik binnen een paar uur al voorbij zien komen. We hopen nu natuurlijk dat ze ook snel ‘Mamama’ gaat zeggen!