D.’s witte puntje is verdwenen! Ik vind het eigenlijk wel jammer. Het was net zo’n handig herkenningsteken. Al vanaf haar geboorte had ze een wit puntje boven haar oog, een gerstekorrel denk ik. Het werd steeds wat groter en duidelijker, ook op foto’s zie je hem goed. En nu is ie dus ineens verdwenen. Heel vaag zie je nog waar ie eerst zat, dat is alles. Voor haar hoop ik dat ie nu wegblijft, maar even wennen is het wel. Als ik haar nu zou moeten herkennen tussen duizend andere baby’s zou ik vooral op haar mooie ogen en malle kruintje op haar voorhoofd moeten letten. Of op haar lach als ze me ziet.
We zijn van plan om met D. ook weer babygebaren te gaan doen. Soms doe ik er alvast voor haar: mama, douchen, slapen. S. heeft er ook al zin in en samen halen we ze ook alweer op. Ik ben benieuwd of het een voordeel zal zijn als er ook een peuter is die naar je gebaart, of juist een nadeel. S. is heel enthousiast, maar beweert ook met een stalen gezicht dat met 2 vuisten op je hoofd slaan het gebaar voor sokken is… Ook heeft ze al zelf een gebaar voor zeep en voor haarzelf bedacht. Bij die laatste moet je een heel raar hoofd trekken en met je handen zwaaien…
Omdat ik veel sterkere armspieren heb gekregen door S., ben ik ineens in staat om vliegtuigje met D. te spelen. Dan zet ik mijn handen om haar heen, even manoeuvreren om ervoor te zorgen dat het comfortabel en veilig voor haar is, voel haar ribben, haar buik, en duw haar omhoog, tot boven mijn hoofd. Dan kijk ik omhoog en zie haar gezichtje, en vliegt ze boven me, een vliegende baby. Gisteravond vond ze het ineens hartstikke leuk. Ik dacht even dat ze huilde, maar het was geen huilen, het was lachen, een echte slappe lach. Ik stond naast de spiegel, dus als ik haar omhoog hield, en zij opzij keek, dan zag ze een vliegende baby, en ze vloog zelf ook, en onder haar was haar moeder dus er kon haar niets gebeuren, en we lachten naar elkaar, en ze lachte naar zichzelf, en het was echt een fantastisch moment.