D. hoest. En hoest. En huilt heel zielig. Dit is de eerste keer dat ze echt ziek is, afgezien van wat onschuldig gesnotter een paar weken geleden. Ze valt lastig in slaap (oké, dat is niet vaak anders geweest) en wordt steeds weer hoestend wakker. N. slaapt voor het eerst in tijden weer met haar in haar armen, eigenlijk geen doen. Maar met z’n allen wakker blijven liggen is ook geen doen. En natuurlijk, die eerste uren van de nacht waarin ze wel sliep, werd S. juist weer wakker, wat tot gevolg heeft dat ik echt nauwelijks geslapen heb. Dat wordt een lange dag vandaag…
Tamelijk impulsief besluit ik om de kinderwagen om te bouwen. Dat voelt toch echt wel als een hele stap hoor. Zeker voor N. wel moeilijk. Maar ik snap het wel, die bak, dat is voor de kleine baby’s, en als we die nu niet meer nodig hebben, als we die nu nóóit meer nodig hebben, dan betekent dat dat de fase van de kleine baby’s gewoon definitief voorbij is. Toch een rare gedachte. De sluiting stond nog op z’n grootst van toen we S. er met winterjas en al in de winter in probeerde te proppen, er is nu een hittegolf, dus dat is nog even prutsen, maar uiteindelijk lukt het toch vrij snel allemaal. D. erin, zonnebrilletje op, iedereen z’n schoenen aan, wij kunnen op pad! Voor D. toch wel een stuk leuker als ze een beetje om zich heen kon kijken, we merkten wel dat ze daar behoefte aan had. We vragen ons alleen nu wel af waar D. voortaan ’s avonds (en overdag) moet slapen. Toch maar in d’r bedje. We hebben het nu een aantal keren gedaan, en dat gaat redelijk. Maar de nachtvoedingen zijn na het hoesten tot nu toe helaas gebleven, dat is jammer.