D. kan dus nog steeds niet zitten. Ja, op haar knieën. En dan je optrekken aan de tafel. Aan de speelgoedbak. S.’s stoel. S.’s andere stoel. Enzovoorts. Soms laat ze zich ook een beetje zakken, en dan zit ze dus heel onergonomisch met haar voeten naast haar billen, zeg maar. Bij S. was ik er kritisch over, mensen die hun kinderen laten zitten terwijl ze dat eigenlijk nog niet kunnen, maar inmiddels weet ik beter. Want D. paste gewoon écht niet meer in haar newborn-seat, ik kreeg de riempjes gewoon niet meer vast. En voor het leren eten is rechtop zitten juist ook belangrijk. Dus hebben S. en ik nu toch maar de Tripptrapp omgebouwd. D. helemaal in verwarring, die probeerde in haar oude stoel te klimmen. Die had ik namelijk zolang even op de grond gezet. Het lukte haar uiteindelijk nog ook.
Dus nu zit D. gestut met een badhanddoek op het plankje van de Tripptrapp. Zo af en toe zakt ze wat scheef, maar het gaat gelukkig nog best aardig. Toch hopen we dat ze zo gauw mogelijk zelf leert zitten, dat zou een stuk handiger zijn.