Mooiste moment van de dag: voorlezen met het hele gezin. Sinds kort kijkt en luistert D. geïnteresseerd mee. We gebaren dan ook alvast de dieren en voertuigen (S. beweert dat hevig zwaaien ‘vrachtauto’ betekent, ik weet vrij zeker dat dat niet zo is, maar wat het dan wel is, dat moet ik nog opzoeken). D. kijkt echt al naar het boek, heel leuk, en S. vertelt aan D. wie Boer Boris is en wie zusje Sam.
Ja, dat is hoe je het je voorstelt als je 22 bent, en zo mooi is het dus soms écht.
N. en ik zijn naar Fun Home geweest, mijn vader paste op. Het was fantastisch, zo’n ontzettend mooie musical, zo ontzettend de moeite waard. Want je moet er wel wat voor over hebben, om even met z’n tweeën weg te gaan. Toen we thuiskwamen, lag S. in bed. Het was half 7, we hadden friet bij ons, dus het was hoogst eigenaardig en enigszins verontrustend. Kennelijk hadden mijn vader en C. haar helemaal afgedraaid. Ze had ’s middags al wel een uur in bed gelegen (vooral zingend, vermoedden ze). Toen ik bovenkwam, hoorde ik het geluid van het vastgelopen reuzenrad en eerst dacht ik dat ze daarmee aan het spelen was, maar dat was niet zo. Ze was diep in slaap, met dus dat herriemakende lichtflitsende ding naast haar. Voorzichtig maakte ik haar wakker, maar natuurlijk niet voorzichtig genoeg. Vreselijk overstuur was ze, zo zielig! N. kwam helpen, we namen haar op schoot, langzaamaan kalmeerde ze een klein beetje. Toen ze eenmaal aan de eettafel zat, met friet in het zicht en bij haar opa en C., ging het meteen weer helemaal goed. Alsof ze dacht: ‘O ja, nu moet ik weer lief zijn.’ Ik denk dat haar dat veel energie kost, ze wil het allemaal zo goed doen, het breekt mijn hart soms een beetje maar ik denk dat we er niet veel aan kunnen doen, niet meer dan wat we al doen. Lief voor haar zijn en haar troosten.