S. was jaaaarig! ’s Ochtends was ik om kwart over zes al wakker, helemaal klaar om al zingend naar S.’ kamertje te lopen (precies die ochtend lag ze voor een keertje wél in haar eigen bed…), vol verwachting over hoe ze haar cadeau zou gaan uitpakken, maar ze had besloten dat ze haar verjaardag wilde beginnen met eens even flink uit te slapen. Op een gegeven moment hoorde ik haar al wel een beetje, dus ik maakte N. wakker met de mededeling dat we haar moesten gaan halen.
‘Maar S. slaapt nog,’ zei N.
‘Niet waar! Net hoorde ik haar.’
‘Nou, ik hoor niets.’
Ik luisterde. Ik hoorde niets. Blijkbaar was ze weer in slaap gevallen. N. viel prompt ook weer in slaap en ik wachtte maar weer verder, tot ze om kwart voor acht dan écht wakker werd.
—
S’s favoriete spel is sinds een aantal weken ‘Geven en nemen’. Dat betekent dat ze het heel leuk vindt om al haar speelgoed een voor een aan je te geven, en dat ze het weer aanpakt als je het aan haar teruggeeft. Ze haalt alles een voor een uit haar speelgoeddoos, of uit haar loopwagen, en legt alles er ook weer terug in. Het allerleukst vind ik als ze me helpt met de was. Ik hoef tegenwoordig niet meer te bukken, S. geeft elk kledingstuk aan en dan kan ik het in de wasmachine of terug in de wasmand gooien. Ideaal. Toen ik op het schema van Van Wiechen, die het consultatiebureau hanteert, ook nog las dat ze het spel ‘Geven en nemen’ pas met 15 maanden hoeven te kunnen, en dat dat het met de hechting te maken heeft of kinderen dit kunnen, was ik helemaal trots. ‘Beurtgedrag vraagt om vertrouwen in de ander’, staat er dan. Blijkbaar heeft S. vertrouwen in mij! Dat als ik haar iets geef, dat ze dat dan ook weer terug zal krijgen, dat het niet voorgoed weg zal zijn. Blijkbaar is ze aan mij gehecht! Fantastisch gevoel.