Het was dit weekeinde tuinvogeltelling en S. heeft heel goed meegedaan. Ze kan ‘vogel’ nu gebaren en begint wild te fladderen en te wijzen zodra ze een vogel ziet, heel schattig. We hebben ook weer het vogelboekje met de geluiden gelezen en de koekoek (de eerste vogel in het boekje) vond ze meteen erg interessant. Dus daarna zei ze ook bij alle andere vogels ‘koekoek’. En later in bed hoorde N. eerst nog een uur: ‘Koekoek, koekoek’.
Haar opa: Ja, ze houdt echt van vogels, dat zit natuurlijk in haar genen.’
Soms vergeten mensen volgens mij echt dat S. geen genen van mij heeft. Wat ik vreemd vind, maar wat eigenlijk ook erg positief is, want dat zal wel betekenen dat ze mij echt als S’s moeder beschouwen.
Wat ik natuurlijk ook ben, dat blijkt wel als S. een dubbele oorontsteking krijgt, en ook nog twee tanden die doorkomen. In eerste instantie denken we dat de koorts door de bmr-prik komt, maar zeker weten we het niet. Wel dat ze al een aantal nachten slecht slaapt en ook overdag uit haar hum is.
Omdat het na een aantal dagen nog niet bepaald beter gaat en de nachten erg slecht gaan, waardoor zowel S. als N. als ik doodop zijn, besluit ik om maar eens de dokter te bellen. Nog diezelfde middag kan S. er terecht. Ondertussen blijkt N. al door de crèche gebeld te zijn met dat ze ‘niet tot spelen komt’ en opgehaald moet worden. Het blijkt een dubbele oorontsteking te zijn en ze krijgt antibiotica. Een jaar geleden zou ik dat erg heftig gevonden hebben, en niet goed om diverse redenen, maar inmiddels denk ik dat ik S. wel genoeg heb laten lijden door dat soort overtuigingen en dat het niet alleen voor haar maar ook voor ons erg goed zou zijn als ze zich snel weer wat beter voelt. Ze heeft nu al een aantal keer oorontsteking gehad en ja, dat gaat meestal wel vanzelf over, maar vraag niet hoe. Dus nu krijgt ze antibiotica, wat ook weer zo zijn eigen problemen met zich meebrengt, want dat moet elke acht uur gebeuren en heeft zo de nodige bijwerkingen. S. gaat ’s nachts helemaal uit haar plaat omdat we haar midden in de nacht wakker maken en even later juist weer willen dat ze ging slapen. Tsja, dat begrijp ik eigenlijk ook wel…
Voor ons gevoel duurt het weken, maanden, járen voor S. weer beter is, maar uiteindelijk slaat de antibiotica aan en gaat het weer wat beter. Echt bizar hoe groot zo’n ommezwaai kan zijn. Inmiddels ben ik zelf natuurlijk wel weer ziek/verkouden geworden en moest ik me met behulp van pijnstillers naar mijn werk slepen, maar dat mag de pret niet drukken. Ons meisje kan weer lachen, en weer spelen, en ze loopt weer rond in plaats van alleen maar naar N. toe om zich aan haar benen vast te klampen. Ze vindt het ook weer leuk om lichaamsdelen aan te wijzen die wij noemen (navel is haar favoriet), en om dierengeluiden/-gebaren te maken. Ze is gewoon weer onze oude S., de leuke variant, waar we zo enorm veel plezier aan beleven. Wat is het toch naar om ziek te zijn.