We gaan naar de speeltuin. S. houdt heel erg van speeltuinen. Deze is nieuw voor haar, hij is groot en er zijn heel veel andere kinderen, want het is mei-vakantie, dus ze moet een beetje aangemoedigd worden om wat te ondernemen. Samen met een jongen die Taeke heet, of iets anders duidelijk wilde maken wat als Taeke klonk, zit ze op een wip. Heel ernstig, op zo’n echte S.-manier. Daarna speelt ze in het zand. Ik weet dat ze ook ervan houdt om in huisjes te spelen, dus daarom loop ik met haar nog naar het huisje toe. Er zitten al allerlei andere mensen. Een klein meisje met haar moeder, en twee grotere meiden. De moeder zegt: ‘Kijk, daar is een jongetje.’
‘Ze is een meisje’, zeg ik.
De moeder kijkt nog eens goed en zegt: ‘O ja! Ik kijk meestal naar de kleren.’
S. heeft haar mooie vest aan, een heel landschap staat erop, voornamelijk met blauw, maar ook met geel en rood. En ze heeft haar groene broek met de muziekinstrumenten aan. En haar wit/lichtgroene truitje. En haar gewone donkerpaarse winterschoenen. Mooie kleren, vind ik. Niet speciaal meisjeskleren, maar toch ook niet speciaal jongenskleren.
‘Ze heeft ook nog niet zo’n lang haar,’ zeg ik. Stompzinnige opmerking.
‘Hoe heet ze?’ vraagt de moeder.
‘S.’, zeg ik.
Dan beginnen de grotere kinderen zich ermee te bemoeien. ‘Ik vind het jongenskleren’, zeggen ze. ‘Ik denk dat hij Thomas heet. Dag Thomas!’
‘Dat is flauw’, zegt de moeder. En dat is het. ‘Ze heet S., ze is een meisje.’ Maar het is al te laat, en hoewel die moeder het niet verkeerd bedoelde, heeft ze er toch voor gezorgd dat ze aan de grotere kinderen duidelijk heeft gemaakt dat S. geen echte meisjeskleren aan heeft. En het kwetst me en maakt me verdrietig. Dat de maatschappij zo is. Dat het zo veel uitmaakt welke kleur je kleren zijn. En het hele idee dat S. gepest kan worden. Of dat ze zich gedwongen voelt om alleen roze aan te trekken, niet omdat ze dat een mooie kleur vindt, maar omdat ze dan geaccepteerd wordt. Of dat het straks mijn schuld is als ze gepest zou worden, omdat ik haar niet alleen maar roze spullen geef.
Het is heerlijk om anderhalf te zijn en daar nog niet mee bezig te hoeven zijn. S. vindt mooi wat ze mooi vindt en trekt zich nog niets aan van wat anderen vinden. Ja, ze is dol op glitters, dol op haar trui met de roze strikken, maar ze vindt haar groene T-shirt met visjes minstens zo mooi. Ze is gewoon zichzelf. Hoe lang kan ze dat blijven?