20 maanden oud

S. heeft een Kikker die je kunt verstoppen. Het is eigenlijk met geluid, om de tien seconden roept Kikker dan iets als: ‘Kom je me zoeken?’ of ‘Hier ben ik!’, maar toen we dat aanzetten, werd S. doodsbang. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Jammer vind ik het stiekem wel, want naar mijn idee hadden we nu net zo goed een willekeurige pop kunnen verstoppen of zo, maar enfin. Tegelijkertijd vind ik het des te knapper dat ze naar Kikker gaat zoeken en ‘m ook kan vinden, want zij moet het dus zonder geluid doen. Al moet ik toegeven dat we ‘m nog niet direct op héél moeilijke plekken verstoppen (op een eetkamerstoel, naast de prullenbak, bij haar loopschaap…).
S. en ik gingen hem ook samen voor N. verstoppen en het is zo schattig, want telkens als S. Kikker nu verstopt, dan verstopt ze ‘m op de plaats waar wij ‘m die eerste keer ook verstopt hebben. Ze verstopt ‘m zelfs ook voor zichzelf, dan zet ze ‘m neer bij de verwarming, draait zich om, doet haar handjes voor haar ogen en roept ‘Een tee vier acht negen tien!’, en dan gaat ze ‘m zoeken. ‘Nee!’ niet bij de bank, ‘Nee!’ niet bij de tv, ‘Nee!’ niet bij haar schaap, ‘Nee!’ niet bij de tafel. ‘Jaaaa ‘onden!’ en dan wijst ze ernaar. Te lief is het.