Het is zo heerlijk, we hebben een kind dat momenteel een immer aanwezige eetlust heeft. Dat geeft natuurlijk geen enkele garantie voor de toekomst, maar alles wat ze nu eet, lijkt me mooi meegenomen. In de Ouders van Nu staan horrorverhalen over ouders die hun kind moeten smeken om een hapje eten tot zich te nemen, dus ik prijs me erg gelukkig dat ik daar – toch in elk geval op dit moment – niet bij hoor.
Enkele voorbeelden:
1. S. is na haar middagslaapje totaal overstuur. Ik raak in paniek, omdat de koortsstuip ook zo begon, maar uiteindelijk lukt het me om erachter te komen wat ze wil: ‘Eten!’. Na een rijstwafel te hebben gegeten en lekker even met ons geknuffeld te hebben, gaat het alweer een stuk beter.
2. Als we naar de voorleesmiddag van de bieb geweest zijn: ‘En S., wat was er in de bieb?’
S.: ‘Rozijntjes eten!’
Wij: ‘Ja maar, wat deed de mevrouw in de bieb?’
S.: ‘Rozijntjes geven!’
3. Tijdens Dreumesgym hebben we een tijdje met de bal gespeeld, maar daar heeft S. niet zo’n zin meer in. Ik vraag haar wat ze nu wil doen. Als in: door de tunnel, op de mat, over de banken, met de hoepel…
S.: ‘Eten!’
4. S. zit inmiddels van top tot teen onder de bultjes/rode vlekken, waar ze ook nog eens jeuk aan heeft, erg zielig. N. belt naar de dokter voor een afspraak en krijgt te horen dat ze al om negen uur terechtkunnen. N.: ‘Kom S., we moeten even opschieten, want we gaan zo naar de dokter.’
S.: ‘Eerst eten!’
Soms barst ik bijna uit elkaar van liefde.