We hebben vreselijk getwijfeld, maar uiteindelijk toch besloten om de vaccinaties te geven. Het consultatiebureau raadde het in eerste instantie aan via een algemene brief, toen raadde ze het af toen ze N. belden (vanwege de corona-crisis wilden ze het consult zo veel mogelijk telefonisch laten plaatsvinden, maar N. heeft vooral over de koortsstuip kunnen vertellen), en vervolgens raadde het ziekenhuis het aan toen we met hen een telefonische afspraak hadden. We raakten totaal in de war en hadden het idee te moeten kiezen tussen opnieuw een gang naar de intensive care (en dat daar dan geen plaats zou zijn) of meningokokken. Meningokokken is supereng, en we proberen het ziekenhuis te vertrouwen, vandaar dat de prikken er nu in zitten. En toen konden we niet meer terug en konden we alleen nog afwachten en hopen dat ze niet opnieuw een koortsstuip zou krijgen.
En een week later… had ze opnieuw een koortsstuip. We herkenden het dit keer juist supersnel. Ze viel/gleed om, N. pakte haar op, ik zag dat ze weer scheef keek, zei: ‘D.? D.? Ze heeft een stuip.’ en rende weg om 112 te bellen. ‘De neusspray!’ riep N., en ik ging de neusspray halen. Waarom is het altijd zo dat N. het kind heeft en dat ik 112 moet bellen? Toeval zeker. Ik liet me weer instrueren door de 112-medewerker, zette alvast uit mezelf de voordeur open, zorgde ervoor dat S. wist dat ze even buiten mocht spelen, zo geroutineerd gaat het al. N. gaf de neusspray en D. reageerde daar eigenlijk direct op, ze begon wat te jammeren en daarna oorverdovend te huilen, op exact dezelfde wijze als S. dat deed toen zij uit haar koortsstuip kwam. De ambulance was er harstikke snel weer, veel sneller dan ik had verwacht. De ambulancemedewerkers waren wederom aardig, lieten me de thermometer halen en de paracetamol en de id-kaart, dus ik draafde op en neer de trap op. Ze kwamen tot de conclusie dat ze niet mee hoefde naar het ziekenhuis, dat was fijn. En dat we er zo rustig uitzagen, vonden ze. Ik wist weer eens totaal niet hoe ik me voelde. Hoofdpijnerig. Ik vond het zo zielig dat D. zo overstuur was, en zielig voor S. dat ze dit nu weer moest meemaken. Maar ja, het is niet anders, en we hebben in elk geval snel en goed gehandeld. Hadden we toch de vaccinatie uit moeten stellen? Ik weet het niet. Ik hoop vooral dat het hierbij blijft.