D.: Papa, papa!
S.: Je hebt helemaal geen papa!
Zo subtiel… Nou ja, je kan niet vroeg genoeg beginnen met uitleg geven over je gezinssituatie, toch?
D.’s nieuwe favoriete spel is dat ze om een been heen draait. Maakt niet uit of je de vaatwasser aan het uitruimen bent of aan het koken bent, ze klemt zich gewoon vast aan je been en begint eromheen te cirkelen.
Bij het uitzoeken van mijn oude schoolspullen kwam ik een of andere tennis-medaille tegen. Kan me niet meer herinneren dat ik die ooit gewonnen heb, iedereen zal er wel eentje gekregen hebben of hij is niet eens van mij, maar S. vond ‘m interessant en wilde ‘m om haar nek. Nou ja, prima. D. vond ‘m ook mooi, en wilde hem zelfs om naar de speeltuin. Een paar dagen later zag ik haar met de medaille om haar nek naar de tuindeur lopen en de medaille richting het slot van de deur steken. ‘Wat doet ze nou?’ vroeg ik.
‘O’, zei N. ‘Ze doet alsof dat haar keycord is.’
En inderdaad, D. probeerde overduidelijk met de medaille het slot van de deur te openen. En als we naar de speeltuin gaan, dan pakt ze voortaan bijna routinematig haar keycord en hangt ‘m haar nek. Precies zoals haar mama dat ook altijd doet.
D. is ineens totaal eenkennig geworden. Misschien komt het omdat zowel N. als ik allebei erg druk zijn met werk? Vooral N. eigenlijk, die werkt momenteel de weekeindes en avonden door. Er hangt dus wat stress in de lucht en ik zorg meer dan anders voor D. Maar ze wil gewoon écht niet dat ik haar luier verschoon. Ik probeer kalm te blijven, ik probeer niet te schreeuwen of driftig te worden, en dat lukt eigenlijk allemaal best goed, maar ze luistert gewoon niet. Ze laat zich niet pakken, dus ik kom eigenlijk niet veel verder dan vermoeid: ‘D., kom hier, we gaan de luier doen, wil je anders dit vasthouden?’ zeggen. Terwijl ze bij N. zich gewoon op de commode laat tillen. Gisteren ging ze ook helemaal door het lint toen ik haar wilde voorlezen. N. moest haar voorlezen, en ik moest maar gauw de kamer uit gaan. Hopelijk gaat het snel weer beter, als N. wat deadlines gehaald heeft, want ik vind het helemaal niet leuk als D. mij zo resoluut afwijst. Het maakt me erg onzeker en verdrietig, ook al weet ik dat ze het waarschijnlijk niet persoonlijk meent en dat het gegeven dat ik geen held ben in aan- en uitkleden en luier verschonen en dergelijke niet meteen betekent dat ik de slechtste moeder ever ben.
Aah, je bent echt geen slechte moeder hoor! Die fase van een voorkeur voor één ouder hebben ze allemaal – en daarna hebben ze weer een fase met een voorkeur voor de andere ouder. Komt goed!
Mooie tekst & steunend <3
Dankjewel <3