In de brief staat wanneer we geacht worden te komen. Het is het eigenlijke begin van Het Traject. Hoeveel mensen zouden er op dit moment afhaken omdat tijdens de wachtlijstperiode hun relatie gestrand is? De wachtlijst is immers lang en wordt alleen maar langer (op het moment van schrijven is er zelfs een stop in de aanmeldingen) en in anderhalf jaar tijd kan er een hoop gebeuren.
We kunnen kiezen uit nog geen twintig donoren. Schrikbarend weinig vind ik dat. Logisch dat de wachtlijst zo lang is, als er maar zo weinig mannen genegen zijn om te doneren. Je vraagt natuurlijk ook heel wat van zo iemand, zeker nu het niet meer volledig anoniem kan. De gedachte dat er over twintig jaar ineens tien kinderen op je stoep staan, zal veel mannen met huiver vervullen. Het ironische is dat juist omdat er zo weinig donoren zijn de kans groter is dat je als donor veel biologische kinderen krijgt. Er is wel een vastgesteld maximum van 25 kinderen, en als je wil kun je vast ook zelf een lager maximum hanteren, maar dan nog: als er echt veel beschikbare donoren zouden zijn, zou er helemaal geen wachtlijst hoeven zijn. De laatste jaren is bovendien gebleken dat er in ziekenhuizen niet altijd zorgvuldig gehandeld is, waardoor het imago niet al te best is. Dat is heel vervelend, maar ik hoop dat mensen zich daar niet door zullen laten weerhouden. Het lijkt mij dat er nu zo veel controle is dat er nu zorgvuldiger wordt gehandeld dan ooit. Je kunt zo veel voor mensen betekenen door wél te doneren. Ik ben in elk geval erg dankbaar dat dit mogelijk is, dat er toch in elk geval een aantal donoren beschikbaar zijn!
De gegevens van de donoren zitten in een map. Gewoon zo’n ringband, telkens een A4’tje in een plastic hoesje. We zitten in een apart kamertje en bladeren de map door. Van die krap twintig donoren zijn er een aantal met een Aziatische of Zuid-Amerikaanse achtergrond. Die vallen sowieso af. Eentje (precies degene die qua uiterlijk het meest op mij lijkt, afgaande op de basale kenmerken die je gegeven worden, namelijk lengte, haarkleur en -soort en oogkleur) wil niet doneren aan lesbische vrouwen, dus die valt ook af. Een aantal zijn al gestopt met doneren en een aantal hebben een lage opleiding (waar verder niks mis mee is, maar wat aangezien we zelf allebei hoogopgeleid zijn niet onze voorkeur heeft), dus die vallen ook af. Omdat ik graag een donor zonder bruine ogen wil, omdat ik die zelf ook niet heb, blijven er eigenlijk maar twee donoren over. Je moet er twee kiezen. We zijn dus gauw klaar. Het is zo vreemd, aan de ene kant lijkt het een Heel Belangrijke Beslissing, waar je zorgvuldig over na moet denken enzovoorts, maar aan de andere kant is het overduidelijk wie we moeten kiezen, dus hoe lang moet je daar nu helemaal over nadenken?
Dat is dan weer het voordeel van zo’n beperkt aantal, je bent geen uren bezig met al die profielen door te lezen.