Poging 1 is inmiddels achter de rug. Ik was blij dat ik dit keer al van tevoren met mijn leidinggevende gepraat had, zodat ik zonder erover in de stress te zitten op het laatste moment vrij kon vragen. Dat was maar goed ook, want het kwam ongelooflijk onhandig uit met mijn werk. Maar goed, E. was al gewaarschuwd en maakte er gelukkig helemaal geen probleem van. Dus ik was er dit keer bij, en dat was goed. Nu maar weer afwachten of het gelukt is. Enerzijds denk ik dat dat sowieso wel niet zo zal zijn, omdat N. de vorige keer in 1x zwanger was en hoe groot is de kans nou dat dat nog een keer gebeurt? Anderzijds ga je toch een beetje uit van de ervaringen die je hebt, en aangezien we geen ervaring hebben met mislukte pogingen kun je je toch het meest voorstellen bij het scenario dat het wél in 1x lukt. Vreemd. Gelukkig is er weinig tijd om te stressen, met S. die hier rondloopt en continu aandacht vraagt.
Of S. al wel praat, was N. nu op de crèche gevraagd. In de verslagjes lezen we al wel vaak dat S. ‘stil aan het genieten is’, maar dat ze helemaal niets zegt, wisten we niet. N. reageerde nogal verbaasd, want S. kletst ons de oren van het hoofd en ze kent ook naar onze mening al echt veel woorden, maar op de crèche laat ze dat blijkbaar niet zien. Daar kijkt ze lekker de kat uit de boom, blijft ze op een afstandje staan kijken en houdt ze alles heus wel in de gaten, maar gaat ze vooral ook haar eigen gang. Lief.