Poging 1

Één dag voor de NOD word ik zenuwachtig. NOD, dat is een term die je op fora veel tegenkomt en waarvan ik de afgelopen twee jaar niet meer wist wat het betekende, maar nu het relevant is, weet ik het weer: de niet-ongesteldheidsdag. Ik vind het nogal een rare term, DWJHNOW lijkt me treffender: ‘Dag waarop je hopelijk niet ongesteld wordt’. Maar dat is wellicht net wat te lang om een bruikbare afkorting te zijn.
Al vroeg de volgende dag blijkt de NOD de WOD geworden te zijn. Dat is op zich prettig, want mijn moeder komt ’s avonds logeren, dus nu kunnen we in elk geval nog even samen teleurgesteld zijn. Maar in eerste instantie reageren we beide nogal laconiek, zo van: ‘Nou ja hè, dat zou ook wel heel bijzonder zijn geweest’. Toch kan ik even later de gedachte ‘Wat jammer dat ik mijn kind sowieso 1 maand minder lang zal kennen’ niet meer van me afzetten. Want hoewel ik eigenlijk ook al niet écht verwacht had dat het nu in 1x zou lukken, en ik dus niet verbaasd ben, is het natuurlijk wel heel erg jammer en vervelend dat we sowieso nog een keer de hele riedel door moeten van wachten, poging, wachten.