Voor we het traject startten wist ik het niet, maar naast zwangerschapstesten bestaan er ook ovulatietesten. Die zijn heel belangrijk, want het is de bedoeling dat je zelf erachter komt wanneer de iui het beste kan plaatsvinden, en die testen helpen daar aanzienlijk bij. Als je een positieve test hebt, bel je naar het ziekenhuis en dan kun je de volgende dag terecht. Dat klinkt allemaal heel duidelijk, maar zo duidelijk is het natuurlijk niet, want testen kunnen ook best ‘een beetje positief’ zijn (afhankelijk van welke soort je hebt, of ze een streepje tonen of een smiley) en omdat je dus pas een dag later terechtkunt, probeer je dat ook nog mee te nemen in alle overwegingen over wanneer te testen en wanneer te bellen. Voor je het weet, eindig je met zes verschillende soorten testen, die je allemaal meerdere malen per dag uitvoert. Het is toch een hele verantwoordelijkheid. Als je het niet goed doet, zit je pogingen voor niets te ondernemen. N. kiest voor één soort smiley-test zodat de resultaten in elk geval niet multi-interpretabel zijn.
Natuurlijk is het op een zondag als de test positief aangeeft. Het is nog niet heel lang geleden dat ik om onduidelijke redenen een middag vrij nam voor een privé-afspraak (de intake voor het traject). Ik wil niet dat mijn werk weet dat we hiermee bezig zijn. Het is te privé en bovendien, het kan nog wel een jaar duren voordat N. zwanger is. Of ze wordt (God verhoede) helemaal nooit zwanger, je weet het niet, maar ondertussen weten allerlei andere mensen dan wel dat je een kindje probeert te krijgen en worden er allerlei vragen gesteld waar je op dat moment helemaal niet op zit te wachten. Als ik nu ineens de maandag vrij neem, dan zou dat toch wel wat vragen oproepen. Bovendien: hoe vraag ik überhaupt in een weekeinde vrij voor de volgende dag? Door een sms’je te sturen met: ‘Hey trouwens ik kom morgen niet, is wel goed toch?’ Als het moet, dan moet het, maar echt lekker voel ik me daar toch niet bij. (Ik ben van het soort dat vindt dat je prima kunt gaan werken als je ziek bent, zolang je je maar met behulp van paracetamol naar je werk kan verslepen.)
De vraag is dus: moet het wel? Moet ik hierbij zijn? Helpt het N. als ik hierbij ben, kan ik haar tot steun zijn? We denken erover na en komen tot de pijnlijke conclusie dat dat waarschijnlijk niet zo is.
Er zijn zo veel gevoelens rondom deze iui dat we de eerste dagen daarna vooral daarmee bezig zijn. Dit is de periode dat ik er het verdrietigst om ben dat ik N. niet zwanger kan maken. Dat daarvoor een ziekenhuis nodig is, een iui, wat echt niet niets is. En dan het besef dat pogingen om zwanger te worden bij veel anderen een aangenaam tijdverdrijf is.
Eer dat we alles voor onszelf weer een beetje op een rijtje hebben gezet, zijn we alweer ruim een week verder. De helft van de wachttijd is inmiddels verstreken, en we beginnen vooruit te kijken in plaats van achteruit. Zou de iui gelukt zijn? Elke avond bid ik, vuriger dan ooit. Laat N. zwanger zijn, alsjeblieft. Het lijkt me doodeng om een kind te krijgen, en het zou bizar zijn als het nu ineens al gelukt zou zijn (dat zou betekenen dat ons kindje al in 2016 geboren zou worden!), maar hoe fijn zou het zijn als er maar één poging nodig zou zijn… Nog een paar dagen, en dan kunnen we testen.