‘M. en A. zeggen dat een meisje niet met een ander meisje kan trouwen’, zegt S. ineens vanuit het niets.
‘O’, zeg ik. ‘Nou, dat is niet zo.’
‘Nee!’ zegt S.
‘Ja’, zeg ik.
‘Dus dat zei ik’, vervolgt S. ‘Maar toen geloofden ze me niet!’
‘Wat vond je daarvan?’ vraag ik.
‘Heel stom’, zegt S. ‘Want jij bent een meisje en je bent met een meisje getrouwd.’
‘Precies’, zeg ik. ‘Dat heb je goed gezegd. Jij weet tenminste hoe het zit.’
Ik vroeg me natuurlijk af hoe het ter sprake was gekomen, dat S. twee moeders heeft. Maar zo bleek het niet gegaan te zijn, althans, dat vermoed ik nu. S. wil namelijk graag met I. trouwen, een meisjesklasgenoot, zo heeft ze ons toevertrouwd. En I. ook met haar en zij weet ook dat twee meisjes wel met elkaar kunnen trouwen. Dus waarschijnlijk was dat de aanleiding. Ik ben heel trots op S. maar ook een beetje verdrietig dat ze nu al van dit soort gesprekken met klasgenoten moet hebben.
Ik ging met S. naar de speeltuin bij de bieb. Toen we daar klaar waren, stelde ik voor om nog even langs het schoolplein te rijden, en dat als V. en F. daar waren, dat ze dan nog even met hen kon spelen. V. en F. zijn een tweeling en S.’ beste vrienden. Ze wonen tegenover de school. Dus we reden daar langs, en ze waren er (want het was hartstikke mooi weer), dus S. rende op hen af en ze gingen ogenblikkelijk samen spelen. De moeder kwam V. en F. een banaan brengen en ook even S. bekijken, want het bleek dat V. en F. het al vaak over S. gehad hadden, en toen kreeg S. ook een banaan. Het was zo ontzettend mooi om te zien hoe ze met z’n drieën samen speelden. S. nam wel een beetje de leiding in het verhaal over dat zij politie waren en een soep aan het brouwen waren voor de boeven. Als ze die opaten, zouden de boeven dood gaan, en blablabla. De jongens luisterden gedwee en hielpen ijverig mee met de soep. Ik was enorm trots op S., al was het wel lastig om haar daarna mee te krijgen… Het is S.’ diepste wens om ‘echt’ met hen af te spreken, hopelijk gaat dat binnenkort een keer gebeuren.