‘Ik ben een slagroom’ roept S. We krijgen haar maar niet aan haar verstand gepeuterd dat het een slagboom is, geen slagroom…
S. zit in groep 2. Al een echte grote kleuter is ze. Bij de eerste dag zag ze al direct V. en F. op het schoolplein, samen met hen liep naar de juffen toe en die zeiden het ook, dat je kon zien dat dat echt kinderen uit groep 2 waren, zo groot. Nou, zo voelt het ook wel. Ze heeft al meteen een schoolvoorstelling gedaan, en toen vond ik het wel jammer dat ik dat nooit gezien heb met haar als eerstegroeper, want de eerstegroepers waren enig. Ze droegen een grote draak en vonden dat reuzespannend en hadden geen idee waar ze naartoe moesten en dat zag er reuze schattig uit allemaal. Nou ja, S.’ optreden was óók fantastisch. Alleen al hoe ze daar aan kwam lopen: met haar kroon die wat te groot was en daardoor voortdurend over haar ogen zakte. Sommige klasgenoten speelden onhoorbaar op de didgeredoo en anderen deden iets met stokjes, maar zij zat in het dansgroepje. Ik had alleen oog voor haar, hoe ze daar dieren nadanste, turend onder die kroon door. Ze deed het fantastisch goed! Sommige andere kinderen stonden er zo’n beetje als een zoutzak bij maar mijn S. niet hoor, ze danste en sprong als een kangoeroe en fladderde als een emoe. Supertrots was ik!
Op het filmpje van de juffen hadden we gezien dat er nu ook hoeken in het werklokaal zijn voor kinderen van groep 2 die willen lezen of rekenen. Maar toen ik S. op de vrijdag vroeg of ze daar al geweest was, barstte ze in tranen uit. Het bleek dat S. verwachtte dat ze echt daar met de juf naartoe zou gaan en instructie zou krijgen, zoals groep 2 vorig jaar op het laatst ook gehad had om te wennen aan groep 3. Dus wij legden uit dat dat misschien deze week nog niet was, omdat groep 3 nu natuurlijk net begonnen is, maar vervelend vonden we het wel, dat S. zo’n verkeerde verwachting had. Op de donderdag erna hadden we startgesprek met de juffen en daarin wilden we goed duidelijk maken wat S. al kan en dat ze ervoor moeten zorgen dat ze genoeg uitdaging krijgt, eens te meer omdat S. niet gauw uit zichzelf zal laten zien wat ze eigenlijk allemaal al kan. Ze doet met evenveel enthousiasme werkjes die voor haar supersimpel zijn. De eerste vraag van juf E. was hoe het met S. gaat, en ik vertelde dat S. het heel leuk vindt maar wel dus had moeten huilen, en toen zei juf E.: ‘Nou, dan ben ik heel benieuwd wat S. zal zeggen als ze straks thuiskomt!’ Bleek dat ze die dag wel in het werklokaal gewerkt had. En niet zomaar in een hoek, maar echt met werkbladen waarbij de juf had uitgelegd wat ze moest doen. En dat het idee is om dat structureler te gaan doen, zodat ze een beetje in het zijspoor van groep 3 vast gaan meedoen. En dat ze ook alvast aan het nadenken zijn over hoe ze dat dan volgend jaar gaan doen. We waren aangenaam verrast hierdoor!
Toen ik S. ophaalde van de bso, was zo ongeveer het eerste wat ze zei: ‘Ik was in het werklokaal vandaag!’ En onderweg zong ze: ‘Ik mag in het werklokaal, ik mag in het werklokaal.’ Ze was er écht opgetogen en blij over. En daar werd ik dan weer blij van. Want van mij hoeft ze echt nog niet op haar 4e te kunnen lezen, maar ik vind het wel heel belangrijk dat ze met plezier naar school gaat. En op deze manier zorgen we er wel voor dat ze dat blijft doen.
S. en D. hebben een optreden voor ons gegeven. ’s Avonds in bed hadden ze het al geoefend, wist N. te vertellen (ik had MR-vergadering). En ja, ’s ochtends wisten ze nog dat ze dat wilden doen, dus na het ontbijt gingen ze vlak naast elkaar staan en zongen ze Poesje Mauw. O, het was echt zó ontzettend schattig!
S. heeft wat moeilijks moeten doen in het werklokaal met cijfers, dus nu wil ze niet meer. Ook dit hadden we voorspeld, dus hopelijk pakken de juffen dit goed op binnenkort. Voorlopig speelt ze vooral in het winkeltje, ook leuk.
We zijn al lang en breed buiten, om eikels te zoeken en in de speeltuin te spelen, als ik zie dat S. nog steeds twee foamtegels om heeft. Eentje om haar schouders als kraag, en eentje om haar heupen als rok. Ik had dat natuurlijk al de hele tijd gezien, want zoiets valt lastig te missen, maar ik had gewoon nog niet de gedachte gehad dat het best vreemd is om met foamtegels buiten rond te gaan lopen. Dat dacht ik pas toen ik de verwonderde blikken van andere mensen zag…