S. heeft echt een goede kleuterfantasie nou. In de speeltuin speelt ze dat ze onzichtbaar is (‘Dus jij ziet mij nu niet, hè mama!’) als ze een bepaalde stok vasthoudt, en daarna roept ze vanuit het niets tegen D.: ‘Jij bent een koe!’ Ik verwacht dat D. dat niet oké vindt, want ze is druk bezig met van de glijbaan af gaan, maar D.’s reactie is: ‘Boeeeee!’ en zo spelen ze ineens dat D. een koe is die eten krijgt van S. Wel een koe die ook vaak de glijbaan af gaat, trouwens.
S. heeft inmiddels vier zwemlessen geweest en is enorm enthousiast. Ze vindt veel dingen wel heel spannend, zoals van de mat afspringen, maar dat is logisch. Maar ze doet echt goed haar best en heeft er steeds veel zin in, dus vooralsnog hebben we er echt niets over te klagen. Ik ben ook wel blij dat we gewacht hebben tot ze vijf is, het lijkt me echt heel moeilijk voor vierjarigen om dit allemaal al te kunnen.
S. heeft eindelijk Bo de logeerbeer mee vanuit school! Elke week hoopte ze zo dat ze aan de beurt zou komen en nu was het eindelijk zo ver. Helemaal trots liep ze met het koffertje over straat. Bo zat in mijn tas, veilig voor de hevige storm die er momenteel woedt. Bo heeft al het hele huis gezien en meegegeten en S. heeft zijn tanden gepoetst en z’n haren geborsteld. D. is minstens zo enthousiast over Bo als S. dus ze hebben er al flink ruzie over gehad…
Het was een leuk weekeinde met Bo. We hebben niet veel spectaculaire dingen gedaan, want het stormde heel het weekeinde. Op zaterdag viel het nog een beetje mee, dus toen hebben we ons naar de bieb gewaagd. Bo mocht mee in S.’s mandje op de fiets, waar ze natuurlijk heel trots op was. Maar hij viel er steeds bijna uit, dus op de terugweg mocht hij in het voorstoeltje van de moederfiets. En verder knuffelde S. Bo voortdurend en moest hij natuurlijk bij haar in bed slapen en werden steeds keurig zijn tanden gepoetst en z’n haren gekamd. En nu is het een week later en is Bo bij klasgenootje N. en is S. stikjaloers, want het is krokusvakantie dus nu heeft N. ‘m een hele week…
Verder heeft S. carnaval gevierd op school. Ze wilde eerst weer als spook, maar dat hadden N. en ik nu wel zo’n beetje gezien. Dat pak is ook helemaal niet praktisch om carnaval in te vieren en in het berichtje stond ook dat het niet te eng mocht zijn, dat argument overtuigde S. nog het meest om iets anders te willen. We hebben geprobeerd een lieveheersbeestjespak voor haar te vinden maar dat wilde nog niet zo lukken, maar toen kwam N. met het idee (van internet) om een pizza-pak voor haar te maken. Twee stukken karton, eentje voor en eentje achter, en dan versierd als pizza. Het was een heel project en er was net te weinig tijd en te veel algehele stress, maar het eindresultaat mag er wezen hoor! S. was er ook ontzettend blij mee, en de kinderen uit haar klas vonden het ook heel leuk en hebben geprobeerd om haar op te eten: ‘Hammm!’ De juf had haar ook nog als pizza geschminkt, dat maakte het wel helemaal af.
Ik ben met S. naar Monkey Town geweest. Of, de binnenspeeltuin, zo had ik het eerst genoemd zodat ze direct een idee zou hebben wat het was. Ze mocht kiezen van mij, naar een museum, naar de stad, of naar de binnenspeeltuin, en ze koos voor het laatste. Ze had ook gewoon echt iets verdiend wat leuk was, en alleen voor haar, na al die ziekenhuishectiek van de afgelopen tijd. Het enige was dat ze zaterdag ook nog op L.’s kinderfeestje erheen zou gaan. Dus zo is ze er nooit geweest, en zo zou ze twee keer in de week gaan. Ik vroeg me af of dat een probleem was en besloot van niet. Misschien juist handig als ze alvast zou weten hoe het daar is, ter voorbereiding. Het was ook echt geen probleem, want S. had het er zo naar haar zin dat ze het juist leuk vond om nog een keer te gaan. En je hoort altijd heel veel van die horrorverhalen over drukte en herrie enzovoorts, maar ik vond het zelf ook behoorlijk relaxed. Ik had een tafeltje, en hield S. wel zo’n beetje in de gaten maar allengs wel steeds minder, en er was inderdaad heel veel geluid maar dat was juist fijn, want mijn hoofd zat vol met oorlogsstress en die werd daardoor mooi wat gedempt. De eerste keer dat ik S. uit het oog verloren was, schrok ik wel, zeker omdat ik haar daarna ook écht niet kon vinden (omdat bleek dat ze naar de ballenbak in het peutergedeelte gegaan was, geloof ik…), maar daarna kreeg ik er meer vertrouwen in dat er eigenlijk niet zo veel kon gebeuren. Alles is natuurlijk ook van zacht materiaal en gemaakt om niet gewond te kunnen raken, en S. is ook echt niet het type om meteen alsnog gevaarlijke stunts uit te halen. En nou ja, op L.’s kinderfeestje zou ik er ook niet steeds naast staan, dus dit was dan toch alvast een mooie oefening. S. was helemaal in de wolken, ook omdat ze een donut en warme chocolademelk kreeg. Ja, het was echt een prima dag.