Ik ben heel trots op S.! Want laatst waren we bij mijn zusje en moest hun kat op de bovenverdieping opgesloten worden, zo bang was ze ineens voor katten. Maar toen ze bij V. en F. gespeeld had, meldde ze dat ze Ludwig geaaid had en dat hij heel zacht was, en dat ze de kat van mijn zusje ook wilde aaien. Ze had Ludwig geaaid nadat ze eerst heel erg geschrokken was, ik weet niet precies hoe die moeder het heeft aangepakt, maar wel op een heel goede manier in elk geval. En gisteren heeft ze daadwerkelijk mijn zusjes kat geaaid. Maar Ludwig is zachter, zo meldde ze.
S. en ik hebben de mini-marathon gelopen van 1.1 kilometer. Toen ik haar inschreef was ze superenthousiast en hebben we ook wel eens geoefend door stukjes te rennen naar school, maar de laatste tijd was dat in het slop geraakt omdat ze nu naar school fietst en zag ze het eigenlijk niet meer zo zitten. Gelukkig was ze wel weer enthousiaster toen haar startnummer met haar naam erop in de brievenbus zat. Maar o, wat keek ze bedremmeld toen we er eenmaal waren en ze het kanon zag waarmee het startschot gegeven zou worden! Ik vond dat juist fantastisch, een echt kanon, met mannen in mooie pakken en mooie hoeden en zo, maar S. leek dat juist eng. Enfin, iedereen handen tegen de oren en rennen maar! S. spurtte meteen weg, we hadden echt een lekker tempo, en toen… Ging net de brug omhoog! Dus iedereen moest wachten tot een of ander dom plezierjachtje eronderdoor gevaren was. Wat een domper zeg, dat stem je toch wel even af van tevoren? Nou ja, gelukkig kon ik er ook wel de lol van inzien en S. zag het als een extra pauze geloof ik. Daarna gingen we weer rennen, en even lopen, en weer rennen (‘Dag fietsen!’) en even lopen en toen rennend de andere brug weer over en naar de finish, waar we werden aangemoedigd door tante C., N., tante A. en D.. Het ging hartstikke goed, dus ik was heel trots op S.. Daarna zijn we nog C. gaan aanmoedigen want die rende zelfs de 21 kilometer. We stonden vlak bij een orkestje, waar S. erg van genoot. Ze zegt steeds dat ze graag trompet wil leren spelen. Dat zou inderdaad heel leuk zijn (iets minder voor de buren misschien…).
We gingen bij mijn moeder logeren. En we hebben spelletjes gespeeld. Echt heel veel spelletjes. Wat leuk dat dat nu kan! S. en ik hebben eindeloos vaak ‘Wie is het?’ gespeeld en dat ging al hartstikke goed, ook al staat er op de doos dat het vanaf 7 jaar is. Ik weet eigenlijk niet waarom dat is, misschien omdat ze daarvoor die namen niet kunnen lezen? Maar zo veel geeft dat nu ook weer niet, als het echt een heel moeilijke naam was, spelde S. gewoon de letters (bij George bijvoorbeeld…). Ik moest steeds even op de gang gaan staan zodat S. de naam van haar kaartje kon lezen, want ze leest nog niet in haar hoofd, dus anders wist ik het al direct. En oké, ze stelde niet altijd de handigste vragen (‘Heeft hij blauwe ogen? Nee? O… Ze hebben allemaal bruine ogen!’ maar ze hield wel bijna de hele tijd het juiste kaartje over. Ik vond het knap! We hebben ook Triominos gedaan en Jakkiebak Kippekak. Op vrijdag maakte ze me heel erg in, wat ik frustrerend vond, dus op zaterdag heb ik extra mijn best gedaan en zowel D. (die ook meedeed en dat hartstikke goed deed) als S. ongenadig ingemaakt. Ha! Ze moesten allebei huilen maar nou ja, dat is vast ook heel educatief, zo leren ze omgaan met hun verlies, toch? En verder was het dus wel hartstikke leuk en gezellig.
S. mocht verkleed naar school in verband met Halloween. Ik vind Halloween een idioot feest, en S. ook, maar ja, ik had laatst een spokenpak voor haar gemaakt dus dit was wel de perfecte gelegenheid om dat nog eens te dragen. S. verheugde zich hier enorm op. Ze oefende de avond van tevoren vlijtig met ‘Boeoeoeoeoeoe!’ roepen en stelde zich voor hoe de juffen zouden schrikken. Misschien zelfs zo erg dat ze van hun bureaustoel zouden vallen! Zo leuk om te zien hoe haar fantasie zich ontwikkelt.
Toen we op school kwamen, hielp ik haar uit haar jas en in het spokenpak. S. liep naar het raam en riep heel hard haar ‘Boeoeoe!’. Er waren helemaal geen juffen in de klas, maar dat mocht de pret niet drukken. Een klasgenootje was er ook al en danste hyper om S. heen: ‘Aaah jij bent een mevrouw spook, ik ben een meneer monster, aaah, ik ga me verstoppen, daar komt juf E. aan!’ S. stelde zich op om het hoekje en liep toen naar de juf: ‘Boeoeoe!’
‘O, een spook!’ hoorde ik de juffen zeggen. En S. maar lachen, helemaal blij met haar plannetje. Toen ik haar ’s middags ophaalde, had ze opnieuw het spokenpak aan. Volgens mij heeft ze het een groot deel van de dag aan gehad, wat opmerkelijk is, want de gaatjes voor de ogen zijn niet heel groot en ook niet heel recht…
S. klost door de blaadjes. Ik vertel haar over de gemeentewerkers die met bladblazers alles naar een hoop blazen en hoe zij de blaadjes nu weer aan het terugschoppen is. S.: ‘Ik wou dat ze de blaadjes lieten liggen. Dat de hele straat vol blaadjes lag! Dan was het een blaadjeshotel! Voor alle dieren, en dan mochten de auto’s er niet komen!’
Wat een mooi idee.