We zijn naar Madurodam geweest. S. had er zo’n enorm veel zin in. Vooral dat ze dan in de trein zou gaan, geloof ik. In de trein stond ze voortdurend voor het raam te kijken, of koos ze toch weer een andere zitplaats, en ondertussen kletste ze en kletste ze maar, terwijl D. zwijgend uit het raam keek. In de auto gaat het ook altijd zo, van D. horen we niets, terwijl S. bezig gehouden moet worden en voortdurend aan het babbelen dan wel zeuren of zingen is (behalve bij ‘Billy de Kip’ van Jeroen Schipper, dan hoor je D. ineens ook ‘kippiejajee kippiejajoo… kip’ zingen). Grappig, dat verschil. In elk geval had ik de indruk dat S. het daadwerkelijk heel leuk vond in de trein, en daarna gingen we in de tram en dat was al helemaal interessant. Madurodam vond ze ook leuk. Daarna zijn we nog naar de zee geweest en dat vond S. ook helemaal geweldig, ze heeft heel veel schelpen gezocht en we hebben ook nog in het zand gespeeld, tot er een grote golf kwam die al ons werk overspoelde. Vandaag hebben we de schelpen schoongemaakt en te drogen gelegd en nu liggen ze in een bakje mooi te wezen.
Morgen heeft S. kick-off van het schooljaar. Ze kan ons dan rondleiden op school, ze heeft al het blad gezien waarop staat wat ze ons kon laten zien, dus we zijn erg benieuwd. Ook hebben we een uitnodiging gehad waarbij de juffen zo vriendelijk zijn geweest om eraan te denken dat S. er eentje nodig heeft met ‘Beste mama en mama’ erop. Ik ga helpen met voorbereiden, het neerzetten van tafels en stoelen en het eten en drinken, stel ik me zo voor.
‘Ik heb zó’n zin in morgen!’ zegt S. ‘Want dan krijgen we wat lekkers, dat stond er!’
‘En wat denk je dan dat ‘wat lekkers’ is?’ vraag ik.
‘Ik denk een koekje.’
‘Ik denk zoute stokjes’, zeg ik. ‘Want het is aan het einde van de middag, zoutestokjestijd.’
‘Ga jij de boodschappen doen?’ vraagt S. en ik antwoord dat dat niet het geval is. Vervolgens rekent S. uit hoeveel pakjes met zoute stokjes we dan nodig hebben.
‘Laten ze zeggen dat er 50 in een pakje zitten’, zeg ik.
‘O, dan moeten we 2 pakjes!’ zegt S.. ‘Want er zitten niet heel veel kindjes op onze school.’
Gelukkig was er uiteindelijk toch wel iets meer te eten dan enkel één stokje voor iedereen…
‘Ze lezen de letter S-dag’, merkte S. op. Dat is een verhaaltje van Dikkie Dik.
‘Ja’, zeg ik. ‘D. vindt die heel leuk.’
‘Waarom?’
‘Omdat de S van jouw naam is!’
‘Houdt ze dan van mij?’
‘Natuurlijk!’ zeg ik. ‘Ze houdt superveel van jou!’
‘Maar waarom slaat ze me dan steeds?’ vraagt S. verbaasd.
‘Tsja, omdat jij er bent’, zeg ik.
Ik ben zo trots op S.! Ze is nog steeds niet helemaal fit, en eigenlijk had ze in de middag rustig op de bank willen liggen zodat ze genoeg energie had voor de zwemles, maar dat feest ging niet door omdat D. een koortsstuip kreeg. Dus in plaats van rustig op de bank liggen, heeft ze bij de tweeling gespeeld, wat allesbehalve rustig is. En daarna dus nog naar de zwemles, maar wat heeft ze het daar goed gedaan! Ze heeft voor het eerst de hele les zonder bandjes gezwommen. Alle kinderen die samen met haar gestart zijn, doen dat nog helemaal niet. Ja, eentje die er niet was, en een ander zwemt geloof ik ook af en toe al helemaal los maar die was er ook niet, dus nu was ze in elk geval de enige. Ze is ook een van de oudste volgens mij, maar tóch, ze doet het maar mooi! En ze kan ineens zo goed op haar rug crawlen. Eerder snapte ze die beweging totaal niet, en nu zijn we een halfjaartje verder en is het kwartje gevallen. Ze luistert gewoon steeds heel goed naar de uitleg en ze doet echt haar best en je ziet dat dat werkt. Dus ja, heel trots!
Zelfs midden in Amsterdam slaagde S. erin om een lieveheersbeestje te vinden en een enorme tak mee te zeulen…
S. en D. hebben een einde-van-de-herfstvakantiefeestje gehouden. Ik weet niet meer precies hoe ze op het idee kwamen, maar ineens hadden ze het over een feestje houden op S.’s kamer. Normaal probeer ik dat een beetje te dimmen want het komt er dan vooral op neer dat ze alles overhoop houden, maar goed, zó leuk of speciaal was S.’s herfstvakantie ook niet geweest want afgezien van die maandag moesten we gewoon werken (al had N. nog wel heerlijke brownie met ze gemaakt). Dus van mij mochten ze nu wel echt uitpakken. Ze vertrokken naar boven om zich om te kleden. Eerder kleedden ze zich dan expres maf aan, met sokken aan hun handen en hemden op hun hoofd, maar nu bedachten ze dat ze zich echt mooi gingen aankleden, met feestjurken en maillots en zo. S. hielp er D. bij, en even later waren ze helemaal mooi aangekleed. Toen gingen ze alle niet-feestelijke dingen van S.’s kamer naar D.’s kamer verplaatsen. Zo ongeveer haar hele kamer werd gestript, bij het leeghalen van de kasten heb ik pas een grens getrokken en voorgesteld om nagellak op te gaan doen, want nagellak is natuurlijk wél heel feestelijk. Dat vonden ze gelukkig een goed idee. Vervolgens haalde ik de iPad en zette ik minidisco-liedjes op en daar gingen ze helemaal los om te dansen. S. wilde ook graag naamplaatjes maken voor alle knuffels. En ze wilden heel graag boven lunchen, maar dat mocht tot hun grote teleurstelling niet van mij. Ik zag de hagelslag al in haar bed zitten, dat leek me niet zo’n goed idee. Uiteindelijk kon S. dat wel accepteren en ging ze een imaginaire picknick organiseren. Alle knuffels hadden inmiddels naamkaartjes en waren beneden bij mij gedropt, want wij waren de gasten. S. en D. hadden overal dekens en hydrofieldoeken gelegd als zitplaatsen, en zo ongeveer de hele speelgoedbak met kookspullen werd naar boven gehaald. Toen mochten we komen. We werden door D. welkom geheten en S. vertelde wat ze allemaal voor eten hadden: koekjes, stamppot, soep, worst, koekjes, er was echt van alles. Iedereen kreeg eten en drinken, en daarna vertrok S. naar beneden voor het verrassingstoetje. Ondertussen heette D. nog veel meer (onzichtbare) feestgangers welkom. Het verrassingstoetje was heel lekker ijs, en toen werd er opnieuw gedanst. Een groot succes dus!