De wachtlijst 2

Tijdens de intake bij het ziekenhuis was ons gezegd dat je als je eenmaal een kindje hebt je binnen een jaar een oproep zou krijgen om voor een tweede te starten. Het hele idee dat we überhaupt ooit een kind zouden krijgen, was toen nog zo conceptueel dat we dit voor kennisgeving aangenomen hadden. Een paar maanden na de geboorte van S. hebben we een brief ontvangen dat er strengere regels komen omdat er fouten zijn gemaakt, waardoor er nu ook een wachtlijst is ontstaan voor degenen die een tweede kindje zouden willen. Dat vonden we allang best, van de gedachte aan een tweede baby kreeg ik toch acute paniekaanvallen en enorme twijfel of ik dat eigenlijk wel wilde. Al met al heb ik het toch niet best gedaan in die kraamtijd, en zijn de eerste paar maanden ontzettend zwaar geweest, en het idee dat we onszelf nog een keer zo op de proef zouden stellen, leek me gewoon niet erg aantrekkelijk. Nog een keer vrijwillig maandenlang nauwelijks slapen, nog een keer al die zorgen, en dan moet je nog maar afwachten of het uiteindelijk net zo’n leuk kindje wordt als dat we nu hebben.

Maar inmiddels zijn we een paar maanden verder en merk ik dat mijn idee hierover veranderd is. Als we nu een oproep zouden krijgen, zou me dat niet meer zo de stuipen op het lijf jagen als eerst. Ja, het is jammer dat we niet zelf kunnen kiezen wanneer we een volgende kans zouden wagen, maar het is wel een kans die ons aangeboden wordt en waarbij ik bij mezelf toch merk dat ik er geen nee tegen wil zeggen. Dit jaar is zó snel voorbij gegaan, veel te snel, en hoe moeilijk het ook was, je hebt ook het idee dat je niet goed genoeg hebt opgelet, dus wat kan je daar aan doen, behalve blijven schrijven en dat later nog eens teruglezen? Inderdaad, kijken of je het nog een keer opnieuw kunt beleven. Ik weet in elk geval zeker dat mijn hart groot genoeg is om van nog een kindje zo enorm veel te houden. Daarnaast is het ook een langetermijnvisie. Een baby en een 2-jarige zal natuurlijk bizar zwaar zijn, maar hoe leuk is het als je straks twee kinderen hebt die samen kunnen spelen? Voor S. kan het echt heel leuk en ook goed zijn om een broertje of zusje te krijgen, al weet je van tevoren natuurlijk nooit hoe dat precies uit gaat pakken. En als je later twee kinderen wilt hebben die niet al te veel in leeftijd schelen, zul je eerst een baby en een peuter of kleuter moeten hebben. Dus hoewel ik nog steeds blij ben dat er een wachtlijst is en het geen enkele moeite kost om daar geduldig op te staan, ben ik nu ook blij dát we op die wachtlijst staan.