N. brengt S. naar school. Het is woensdag, mijn moeder komt zo oppassen. D. pakt de kruk uit de badkamer en sjouwt ‘m naar S.’s raam.
Ondertussen hoor ik haar mompelen: ‘Ik pak het krukje om uit het raam te kijken… Oooh! S. zegt dat ik niet uit het raam ga kijken maar dat is wel zo! Nietes! Welles! Nietes! Welles!’
Alsof ze aan het oefenen is om ruzie te maken.

D. vond het trakteren op de crèche maar spannend. Ze vindt de crèche momenteel sowieso niet zo leuk, vooral het slapen niet. We komen er niet helemaal achter wat er nou precies aan de hand is, maar het zal wel iets met het ziekenhuis te maken hebben. Dat ze het niet fijn vindt om te slapen in een bedje dat wat hoger is, of juist dat ze het niet fijn vindt om in een bedje te slapen dat rondom helemaal dicht is (zoals in het ziekenhuis), ik weet het niet, maar ze moet er wel steeds om huilen, ook op de crèche. Dus al met al was haar verjaardag daar niet zo feestelijk, want ze was de hele ochtend steeds aan het huilen vanwege het slapen. Uiteindelijk hebben ze haar maar op een stretcher gelegd, wat mij een prima oplossing lijkt. Het feestje daarna vond ze wel leuk, geloof ik.

D. begint ineens wat meer over het ziekenhuis te vertellen. Dat haar hand pijn deed. Dat de dokters en zusters dat niet goed gedaan hadden. Dat ze daar moest slapen. Zo zielig allemaal.

S.: ‘Ik weet alles!’
D.: ‘Ik weet ook alles!’
S.: ‘Nee! Jij weet helemaal niet alles. Waar wonen pinguïns, op de noordpool of op de zuidpool?’ D.: ‘Ehm, de zuidpool.
S.: ‘Hm. Oké, dat klopt.’

Ik ben met D. voor het eerst weer eens naar de Peutergym geweest. De laatste keer was zo’n anderhalf jaar geleden en er is zo veel gebeurd. Ik trok het toen heel slecht met die mondkapjes, werd er zo verdrietig van. En met de stijgende besmettingscijfers voelde het ook niet zo fijn. Nu bleek het de eerste keer weer te zijn dat je niet met een mondkapje hoefde, dus dat was mooi meegenomen. D. had er veel zin in, ze vond het ook meteen leuk om op de trampoline te springen. En ze ging aan de ringen hangen en lekker dansen op ‘De wielen van de bus’ en goed meedoen met de spelletjes. Ze vroeg wel wanneer we nog op een liedje gingen dansen, dus Peuterdans zou ook wel iets voor haar zijn, maar enfin, dit komt qua tijd wel goed uit en we weten zo’n beetje wat we kunnen verwachten en D. houdt natuurlijk óók heel veel van klimmen en klauteren, dus we zijn wel plan om vaker te gaan.

En toen was het weer een vrijdag en kreeg D. wéér een koortsstuip. Ook deze keer begon het weer met overgeven. Ze had al over buikpijn geklaagd dus op zich verbaasde me dat niet, maar toen ik naar haar toe ging nadat S. meldde dat ze aan het spugen was, zag ik dat ze wat raar naar boven keek en wist ik eigenlijk al voldoende, al twijfel ik dan ondertussen wel nog steeds en blijf ik dan maar zeggen: ‘D., hoor je me? D., ben je er nog?’ Nou ja, N. pakte de neusspray en belde de ambulance terwijl ik D. ondersteunde. De ambulance kwam precies toen het net iets beter leek te gaan, maar D. trilde wel nog heel erg en werd ook niet echt wakker. Het was me volstrekt onduidelijk of ze nu aan het slapen was door de midazolam of dat ze nog in een stuip zat. De ambulancemedewerkers dekten haar toe met een dekentje en controleerden haar reflexen en saturatie en hartslag en suiker en dat was verder gelukkig allemaal wel goed. Ze gingen even bellen en beslisten dat ze haar toch maar mee gingen nemen naar het ziekenhuis. Als het dan toch beter ging, zouden ze weer omkeren. Ik ging mee. Dus ik gooide snel wat spullen in een tas en daar gingen we naar buiten. Door het overpakken van D. en de koele buitenlucht, ontwaakte ze ineens toch wel. Dus uiteindelijk heeft ze wel in de ambulance gezeten, maar heeft de ambulance niet met haar gereden. Na nog wat onderzoekjes mocht ze weer naar huis. Gelukkig maar, nu kan ze lekker in haar eigen bedje slapen.

Het wil er bij D. nog niet zo in dat Sinterklaas nu voorbij is. Ze blíjft maar herhalen, als een kapotte langspeelsplaat: ‘En ik droom van Sinterklaas en zijn vriendje Pieterbaas. En ik droom van Sinterklaas. En ik droom van Sinterklaas. En ik droom van Sinterklaas…’ Enzovoorts. Ook speelt ze nog steeds dat zij Sinterklaas is en de skippykoe Ozosnel. Ze zet er speciaal haar lage stem voor op: ‘Hallo ik ben Sinterklaas. Jij bent Piet.’ Ze wil het liefst op Ozosnel naar de crèche maar dat mag niet van mij. Gelukkig komt ze zonder morren mee als ik zeg dat we met de fiets gaan: ‘Misschien zie je Piet wel fietsen met Sint achterop.’

Nu we de kerstboom gezet hebben en alle kerstspullen tevoorschijn hebben gehaald en kerstkaarten gemaakt hebben, gelooft D. trouwens wel dat Sinterklaas voorbij is. Ze geeft je nu ook op je kop als je Sinterklaasliedjes zingt, we moeten ‘O denneboom’ zingen of ‘Jingle Bells’ of ‘Er is een kindeke geboren’. Het is nu kerstmis, en het wil er zowel bij haar als bij S. niet in dat het nog géén kerstmis is, want de kerstboom staat, dus.

D. heeft weer een koortsstuip gehad. We waren aan het avondeten, D. was zo goed als klaar, en toen N. haar bord wegpakte keek ze ineens raar en zei ze niets meer en begon ze over te geven. We namen haar mee naar de wc en daar zakte ze weg. Omdat we niet direct 112 wilden bellen omdat ze er in de zomer ook zelf uitgekomen was en het toch wat onduidelijk was of ze nu vooral aan het spugen was of dat het een koortsstuip was, belde ik de huisartsenpost. Die adviseerde 1x midazolan te geven en haar op haar zij te leggen, wat we deden. Ze had 37.9, dus wel iets van koorts. De huisartsenpost stuurde een huisarts met spoed langs, die gelukkig heel aardig was. Zij vond het ook wat onduidelijk, soms leek ze wel enigszins alert maar het volgende moment maakte ze weer rare bewegingen of begon ze weer te friemelen, dus toen belde ze een ambulance. De huisarts gaf nog 3x midazolan want dat moest volgens het voorschrift en voortaan moesten we daar zeker ons eigen gevoel in volgen en niet dat van een willekeurige huisarts op de huisartsenpost. Oké, dan weten we dat. De ambulance kwam en toen ging het eigenlijk wel beter, maar ze namen haar toch mee omdat het inmiddels langer dan een kwartier had geduurd. En ik ging ook mee. Het was zo surreëel, ik gooide snel wat spullen in een tas en droeg D. toen naar de ambulance, en toen moest ik op de brancard liggen met D. in mijn armen. Ze sloegen een laken over ons heen en snoerde me vast. Je rijdt dan dus achteruit, een vreemde gewaarwording. Gelukkig niet met gillende sirenes, anders zou ik echt misselijk geworden zijn. Een van de ambulance-mensen stelde me allemaal vragen, waaronder D.s voorletter, en daarna aan D. nog haar naam. ‘D’, zei D. De ambulance reed een tent in en toen werden we met brancard en al eruit gehaald en naar een kamer in het ziekenhuis gereden, waar een heel team op ons aan het wachten was. Bij de aanblik van D. die overduidelijk wel weer bij was, verdwenen er gelukkig al direct twee mensen. Er werd op een whiteboard geschreven wat er allemaal gebeurd was, de ambulance-meneer gaf de overdracht, dat vond ik wel professioneel allemaal. Behalve dat degene die alles opschreef concludeerde dat D. dan wel bijna 4 was. ‘Nee 3’, zei ik. ‘4’, zei zij. ‘3’, zei ik. ‘O ja!’ zei zij. En dat ze een dochter van november had die net 3 geworden was, ook uit 2019, en dat ze daardoor in de war was geraakt. We werden naar een andere kamer gereden, omdat het zo druk was en ze moesten overleggen over wie waar heen moest, kon ik gelukkig wel snel N. appen dat D. oké was, want die maakte zich natuurlijk doodongerust. In de andere kamer moesten we wachten tot ze met de kinderarts overlegd hadden, en daar viel D. prompt in slaap. Ze kreeg nog een paracetamol dus toen werd ze even wakker, maar door de medicatie viel ze daarna gewoon opnieuw in slaap, zo in mijn armen terwijl ik iedereen aan het appen was. Meteen ook berichtjes van de buurvrouwen, zo lief. Daarna kreeg ik te horen dat we inderdaad naar huis mochten, en kwam N. ons met de auto halen.
En nu is het een dag later. Ze hadden in het ziekenhuis geconcludeerd dat het buikgriep was, vanwege het overgeven en omdat D. die dag een keer gezegd had dat ze buikpijn had, maar ik weet het niet goed en dat maakt me onrustig, zeker in combinatie met wat ze een paar weken terug had, toen ze zo’n slijm hoestte en we ook geen contact met haar kregen. Maar we zullen het maar moeten afwachten zeker.

Nieuwjaarsdag. Ik heb het ontbijt net klaar, de pap in de kommen gegoten, als ik ineens het geluid hoor van iets wat van de trap valt. Ik ken dat geluid, want D. gooit met enige regelmaat dingen van de trap, maar het klinkt nu wel als iets groots. En als ik D. vervolgens in de gang hoor huilen, ren ik er snel naartoe en weet ik al wat er gebeurd is. Haar neus bloedt wat, maar ze staat al meteen op en loopt naar me toe. Ik reageer nogal hysterisch. S. meldt dat ze van de trap gevallen is, N. komt ook snel naar beneden. Ik pak een washandje, N. neemt haar op schoot, en ik roep maar: ‘waarom waarom waarom’ omdat ik het alweer helemaal voor me zie: we moeten weer naar de huisartsenpost, het logeerpartijtje bij mijn moeder kan niet doorgaan, ze heeft vast een hersenschudding of nog iets veel ergers waardoor ze doodgaat, hersenletsel of zo. N. maant me te kalmeren want ik ben de volwassene, maar dat lukt nog niet helemaal en ik ben ook zo boos, waarom kunnen ze nou nooit eens voorzichtig doen? Dan vertelt S. ook nog dat D. van helemaal boven naar beneden is gevallen, en dat ze haar wilde inhalen via het poppenkantje, dat verbetert de boel niet echt. Ik bel de huisartsenpost in de verwachting dat ze hooguit een wedadvies zullen geven maar ik moet toch langskomen omdat ze pas 2 jaar oud is. Ik gooi snel wat spullen in een tas, D. heeft ondertussen haar pap gegeten. Ze wil supergraag nog een boterham maar de triagist van de huisartsenpost leek het beter als ze nog even niets eet, dus die nemen we maar mee. Ik eet nog gauw een paar happen peer met pap en dan poetsen we ons tanden en vertrekken. Het is superdruk bij de huisartsenpost maar uiteindelijk hoeven we daar niet eens zo lang te wachten. De dokter herkent ons, het is exact dezelfde dokter als twee weken terug met haar koortsstuip… Ze vraagt eerst hoe haar koortsstuip is afgelopen en onderzoekt haar daarna vluchtig. Vanwege de hoogte overlegt ze met de kinderarts, en de kinderarts verwijst door naar de neuroloog, en de neuroloog wil haar voor de zekerheid zien op de spoedeisende hulp en beslist vervolgens om haar voor de zekerheid 24 uur in observatie te houden. Ik had dat niet echt zien aankomen dus dat was wel even schrikken. Maar later bedenk ik me dat het ook wel weer prettig is, zij houden haar nu gewoon goed in de gaten dus als er toch iets niet goed blijkt, zijn we al direct op de juiste plek. Op de spoedeisende hulp hebben ze leuk speelgoed voor D. en mag ze alvast haar boterham eten. Op de kinderafdeling is een speelkamer maar die is gesloten vanwege corona, op een gegeven moment gaan we er wel met een zuster heen om even wat uit te zoeken, maar daarvoor verveelt D. zich vreselijk. Je merkt helemaal niets aan haar, ze lijkt echt nergens pijn te hebben behalve aan haar neus, dus ze is gewoon druk en wil naar huis, of liever nog naar oma. Op de gang is wel wat te doen, waaronder een soort spelcomputer en een piano (pinano, zegt D.).
N. komt naar het ziekenhuis met een hoop kleren en etenswaren en dergelijke. Wat een nieuwjaarsdag zeg… We hebben een gedeelde badkamer, dat is wel irritant, zeker omdat we er ongeveer de helft van de tijd op zitten omdat D. veel appelsap krijgt en dat heel snel opdrinkt en vervolgens dan weer naar de wc moet. Verder is het veel wachten en D. proberen bezig te houden, wat op zich nog wel aardig lukt. Als N. er is, heb ik de gelegenheid om even een broodje te kopen zodat ik ook ’s avonds wat te eten heb, maar ik heb geluk want er is nog eten over waardoor ik ook nog wat rode kool heb met vegetarische balletjes die volgens mij echt niet vegetarisch waren… D. krijgt hutspot met draadjesvlees en appelsap. Daarna zegt ze al gauw dat ze naar bed wil, dus ik begin met alle avondvoorbereidingen. We bellen ook nog even naar N. en S. om welterusten te wensen. S. lijkt eigenlijk nauwelijks geschrokken, dat verbaast me wel. Als ik me die val toch voorstel, helemaal van bovenaan en dan 2x over de kop naar beneden (zegt S.), ik snap gewoon niet hoe dat goed kan gaan. Het moet er toch ijselijk uit gezien hebben? Ik krijg er de rillingen van in elk geval. D. zelf zegt dat ze gerold is, dat zal wel kloppen dan. In bed valt ze eigenlijk al snel in slaap, als ik eenmaal even de lamp heb uitgedaan. Het is natuurlijk ook wel heel vermoeiend, deze hele dag zo in het ziekenhuis. In eerste instantie kijken ze elk uur met een lampje in D.’s ogen maar vanaf 4 uur ’s middags gelukkig nog maar elke 2 uur, dus hoewel het een gebroken nacht is, valt het ook nog wel iets mee. D. slaapt ook steeds al vrij snel gewoon weer verder en begint niet te huilen, ze doet het echt ontzettend goed. Ik slaap zelf ook nog wel redelijk, al kan ik na de check van 6 uur niet meer in slaap komen. D. wordt om kwart voor 7 wakker als ik me aan het aankleden ben. Er komt nog niet direct ontbijt, dus geef ik onszelf maar elk een kwarkbol die N. heeft ingepakt. Later blijkt dat N. dat een oerdom idee vindt, zo’n kwarkbol op een nuchtere maag van iemand die misschien een hersenschudding heeft, maar daar denk ik geen moment aan, en D. trouwens ook niet, we eten gewoon met veel plezier die kwarkbol op. Ik haal ook thee voor mezelf, D. krijgt wat water. In zo’n ziekenhuis laten ze je altijd verhongeren maar al met al doen we dit echt heel erg goed, vind ik. Uiteindelijk komt er om kwart over 8 ontbijt, een beker yoghurt en honing voor D., en natuurlijk appelsap. En voor mezelf ook yoghurt met honing en nog wat granola. Toch goed dat we ook al een kwarkbol gegeten hadden… We krijgen te horen dat het op zondag wel lang kan duren voor de dokter komt, maar als D. en ik net aan het videobellen zijn met N. en S. komt er ineens al iemand binnen die de neuroloog blijkt te zijn. D. vertelt nog maar eens dat ze pijn heeft aan haar neus, en ze moet laten zien dat ze kan springen en wat vragen te beantwoorden. Waaronder over naar wie ze straks toe gaat… ‘Oma E.,’ fluistert ze, die arme schat, want dat is natuurlijk inmiddels allang van de baan. Daarna veronderstelt de neuroloog dat ze misschien naar haar papa gaat, waar D. helemaal van in de war gaat. Maar gelukkig is verder wel duidelijk dat D. goed bij is, dus we mogen naar huis! De verpleegsters vinden ook dat D. het hartstikke goed gedaan heeft steeds, dus ik ben wel heel trots op haar. Eenmaal thuis is vooral N. wel total loss, wat ik snap want het is op een bepaalde manier juist altijd veel stresserender als je niet erbij bent in het ziekenhuis. D. en S. vliegen elkaar al direct weer in de haren dus het is verder niet zo’n gezellige dag, maar ja, misschien ook wel logisch na hoe heftig deze start van het nieuwe jaar geweest is…

Ik: ‘Je mag naar huis D.!’
D.: ‘Nee! Op de pinano!’

D.: ‘Is het al ochtend?’
Ja, het is ochtend. Dus mag ze bij ons in bed komen liggen.
‘Mama, is het al ochtend?’ vraagt ze na een tijdje aan N. En ja, het is ochtend en N. biedt aan dat ze samen opstaan.
‘Is het voor mama M. al ochtend?’ is haar antwoord. Blijkbaar betekent voor D. ochtend en opstaan exact hetzelfde.

Ik mag een kijkje in de klas nemen bij S. En D. mag ook mee. Ik heb haar laatst ingeschreven, dus ze mag best een keer komen kijken, zo kunnen we dat combineren. Het is hartstikke leuk om eens te zien hoe ze de dag opstarten, en hoe ze dat doen in de kring. Diep respect voor hoe de juf zowel de boel in bedwang houdt (‘Even stil N.!’ ‘Dit is mijn laatste waarschuwing, O.!’) als een programma in hoog tempo doorloopt. Bespreken wat ze die dag gaan doen, de dagen van de week, hulpje kiezen, nog een spelletje dat met het thema herfst te maken heeft… ongelooflijk. D. vindt het allemaal fantastisch. S. geeft ons eerst een rondleiding en daarna spelen ze even samen met de nopper. In de kring zit D. naast S. en doet ze enthousiast mee. Ze steekt voortdurend haar vinger op en doet supergoed mee met het spelletje waarbij ze moet rollen als een pompoen, moet wuiven als een boom en vallen als een eikel. S. is hulpje en mag als eerst kiezen. Ze kiest voor de ontdekhoek en D. en ik lopen achter haar aan. Ik dacht, nu gaan we naar huis, maar D. wil ook in de ontdekhoek. En ik krijg haar gewoon niet meer mee naar huis, ze laat zich op de grond vallen en roept dat ze wil blijven. Ineens toch weer de tweejarige in plaats van de vierjarige… De juf zegt dat ze nog een andere keer ook mag komen en S. legt haar geduldig uit dat ze als ze vier is elke dag naar school mag en dat helpt, ze komt mee. Maar op de fiets hoor ik haar voortdurend ongelukkig mopperen dat ze wilde blijven. O, ze moet nog meer dan een jaar wachten, maar eigenlijk is ze er nu al klaar voor!

S. mag naar het feestje van R. D. vindt het zó oneerlijk. S. vindt het nog hartstikke spannend ook, die zou het liefst niet gaan, maar D. wil ook naar het feestje. Als S. gebracht wordt, doet ze gewoon haar schoenen aan en begint ze keihard te huilen. Ze pakt haar jas en probeert die ook aan te trekken, maar omdat ze zo boos is, lukt dat niet goed. Een totale inzinking heeft ze: ‘Ik wil ook naar R.’s feestje!’ Zo lastig als je pas 2 bent en je wil zo graag groot zijn! Ik neem haar maar even mee naar de speeltuin, kan ze lekker even schommelen.

D. hoest. In eerste instantie alleen/vooral ’s nachts, nu ook overdag. De nacht van vrijdag op zaterdag hoorde ik haar ook hoesten, zo erg dat ik maar eens een glaasje water voor haar ging halen. Maar toen ik vroeg of ze wilde drinken, reageerde ze niet. Ik deed de lamp aan en zag dat ze gespuugd had, probeerde haar wakker te maken maar dat lukte eigenlijk niet. Dus toen maakte ik N. maar wakker met dat ik niet wist of ze een koortsstuip had. N. kwam en toen reageerde ze wel een beetje, maar ze zei maar niets dus helemaal gerust waren we er ook niet op. We namen haar koorts op, die was 37,6 en N. belde toen toch maar de huisartsenpost. Terwijl ze dat deed begon D. nog veel meer over te geven, gewoon slijm was het. Het bleef onduidelijk of ze nu echt aan het overgeven was of dat het gewoon slijm van het hoesten was. Ik denk het laatste maar de huisartsenpost gokte op basis van het verhaal het eerste en zei dat we het gewoon konden afwachten maar dat we zeker weer moesten bellen als ze toch een koortsstuip zou krijgen. D. zei nog altijd niets, ze huilde ook niet, ze keek gewoon apathisch voor zich uit. Pas toen we vroegen of ze wilde slapen kwam er een heel zacht ‘ja’. Maar zodra we haar neerlegden – ik had net haar bed verschoond – kwamen er weer nieuwe golven slijm, dus toen moest ze toch weer rechtop en moesten wij weer met doeken in de weer. Wat een gedoe zeg. Daarna ging het wel iets beter, we hoorden haar nog een aantal keren hoesten en toen viel ze in slaap. Ik niet meer, ook vanwege mysterieuze lichtflitsen die ik zag en waar ik maar niet van begreep waar ze vandaan kwamen. En toen ik eindelijk in slaap viel, had ik een afschuwelijke nachtmerrie en daarna kon ik al helemaal niet meer slapen. Gelukkig heb ik in de loop van de dag uitgevogeld dat ik waarschijnlijk knipperende koplampen van een Tesla zie, die hebben blijkbaar een idiote bewegingssensor ingebouwd waarbij het nodig is om je buren uit hun slaap te houden door die felle schijnwerpers van koplampen te laten knipperen. D. was de volgende ochtend trouwens gewoon weer haar blije zelf en ontkende dat N. de huisartsenpost gebeld had. Nou ja, ook goed.

D. zingt echt al opvallend goed ‘Zie ginds komt de stoomboot!’ Echt volledig foutloos, afgezien van haar hardnekkige: ‘Wie stout is krijgt lekkers…’

Het was dinsdag, dus ik werkte thuis en N. ging S. halen van school. D. werd geacht een middagslaapje te doen. Alleen had ze daar zelf nog niet zo’n zin in. ‘Ik ben helemaal niet moe’, zei ze, en: ‘Ik ben al uitgerust.’ Dus toen hoorde ik haar ineens op de trap. En ik was net lekker bezig met mijn werk, dus ik wilde gewoon echt graag dat ze een middagslaapje deed, maar nee. In de tijd dat N. weg was, heeft ze het gepresteerd om speelgoed van S. uit haar kast te pakken en van de trap naar beneden te gooien, 2x op het potje te plassen en te weigeren om haar kleren weer aan te trekken, op de vloer van de zolder te tekenen, was van het wasrek af te rukken, N.’s random reader kwijt te maken en vast nog wel meer dingen die ik inmiddels vergeten ben. Indrukwekkend was het wel, hoeveel stoute dingen je in zo’n korte tijd kan doen…

Ik heb nagellak op vanwege de bruiloft van een vriendin van N..
D.: ‘Wat is dát?’
Ik laat haar mijn nagels zien. ‘Nagellak. Vind je het mooi?’
Ze deinst achteruit. ‘Viesss!’

D., continu, bij voorkeur als ze iets moet doen waar ze geen zin in heeft: ‘Nee, dat mag niet van mijn mama.’

N. wil de dekens opruimen die D. daar ineens op de grond gegooid blijkt te hebben. Maar D. reageert woest: ‘Nee! Is tent van mij!’ Laatst trof ik haar ook al bedolven onder de dekens aan, met haar hoofd in een speelgoedbak die ook weer onder een deken verscholen zat. Hutten bouwen is kennelijk helemaal haar ding momenteel. Ik zweer het, mijn kinderen hebben zo ontzettend veel speelgoed maar als het erop aankomt, hebben ze eigenlijk alleen een doos en een deken nodig om zich te vermaken.

D. was gewoon alwéér uit haar bed gevallen, en durfde vervolgens niet meer te gaan slapen. Daarom hebben we haar nu onder een dekbed gelegd (wel met slaapzak nog), hopelijk helpt dat. Op die momenten lijkt ze wel echt nog een kleintje, zoals ze dan heel scheef in dat grote bed ligt… Op andere momenten juist weer niet, zoals toen ik vanochtend ineens de houten speelgoedklok die beneden altijd aan de lamp hangt in D.’s kast vond.
‘Wat is dit? Heb jij dit hier gelegd?’
‘Ja! Is mijn wekker!’
‘Je wekker?’
‘Ja! Omdat het laat is!’
Oké dan. Ik heb hem maar teruggelegd.

D.: ‘Kijk, ik ga de pop schminken!’
Arme Sientje, arme Joep, helemaal met blauw bekrast. Ze leken wel Smurfen, S. moest er bijna van huilen. Gelukkig had ze het met de raamstift gedaan en ging het er daardoor makkelijk af.

D. is aan haar waarom-fase begonnen! Dat is leuk, want S. heeft die nooit gehad, die zei altijd vooral: ‘wante… wante…’, alsof ze als tweejarige al overal een antwoord op had. Maar D. niet, die vraagt nu steeds: ‘Waarom? Maar waarom dan? Waaróm dan?’ Ik ben er nog te weinig alert op, dus ik verlies mezelf continu in een hele uitleg over waarom iets zo is, waar D. dan nauwelijks naar luistert. Ze wacht gewoon tot ik klaar ben en vraagt dan: ‘Maar waarom dan?’ en dan herinner ik me weer dat ze in de waarom-fase zit.

N.: ‘Ik ga douchen.’
D.: ‘Wel je kleren uitdoen hè?’

Ik: ‘Nee, dat kan niet, ik moet nu de bedden opmaken.’
D.: ‘Nee, naar beneden. Kruiwagentje spelen. Dat moet ook gebeuren.’

We zijn naar een picknick voor regenbooggezinnen geweest. Ik vond het superspannend, ’s avonds in bed had ik ineens een paniekaanval gekregen dat het misschien onveilig zou zijn, dat we in elkaar geslagen zouden worden of weet ik het. Maar het bleek besloten te zijn; de kinderboerderij waar het was, was enkel voor ons geopend. Dus die zorg was gelukkig geheel onterecht. In het begin was het natuurlijk wat onwennig. We waren vroeg, maar op zich was dat ook wel prima want zo konden de kinderen acclimatiseren. Al hadden ze daar in vergelijking met de meeste andere kinderen heel weinig tijd voor nodig. Er waren fietsjes en een zandbak en van die tunnels, ze vermaakten zich prima. Het mooist vonden ze de bramenstruiken. Terwijl de andere kinderen (er waren vooral kinderen van D.’s leeftijd) verlegen bij hun moeder op schoot zaten, stonden die van ons bij de bramenstruik alle rijpe en onrijpe bramen te plukken en naar binnen te proppen. Oftewel: ze genoten. En en passant zagen ze ook nog andere kinderen die twee moeders hebben, of twee papa’s en twee mama’s, of twee mama’s en één papa, er waren allerlei constructies. Ik vond het zelf ook heel fijn om eens wat meer lesbische moeders te zien. Ineens besefte ik dat het voor ons toch vaak ook ontzettend eenzaam is, dat we nooit gezinssituaties zien zoals die van ons, dat we eigenlijk geen enkel voorbeeld hebben (afgezien van Scarlet en Joyce dan, van de vlog van @ikvrouwvanjou die we trouw volgen). Want mensen doen vaak wel of het niets uitmaakt (tenzij ze doen dat het zo veel uitmaakt dat je sowieso een man + een vrouw moet zijn om een kind te kunnen opvoeden), maar er is wel degelijk verschil, op allerlei manieren. Je moet gewoon meer zelf uitvinden omdat je niet kunt terugvallen op vastgeroeste rolpatronen. En dat kan ook bevrijdend zijn, maar dat neemt niet weg dat het leuk is om eens mensen te zien die dat net zo hebben. Wat helemaal fijn was, was dat er ook een twaalfjarig meisje was dat zen was met haar twee moeders en sowieso een leuk kind leek te zijn. Het zegt natuurlijk helemaal niets, maar het gaf ons toch vertrouwen.

Paar dagen later. Het leek eindelijk wat rustiger te worden boven, toen ik D. ineens heel hard hoorde huilen, alsof ze in paniek was. Ik rende naar boven en begreep gewoon niet wat ik zag, een vreemde streep op de muur, en D. die haar handen tegen de muur aanhield alsof ze ertegenaan geplakt waren (maar hóé dan?). Pas toen ik haar handen weghaalde, begreep ik dat het tranen van spijt of angst waren, angst om onze reactie, omdat ze een heel stuk behang losgetrokken had. N. kwam er ook bij, en we reageerden eigenlijk heel kalm en rationeel. N. ging een stuk schilderstape halen om het behang weer terug te plakken, ik probeerde D. te kalmeren. Toen ze de volgende ochtend met dat stuk schilderstape op haar knie wakker werd (‘kijk mama, is een sticker!’) zijn we nog wel even heel duidelijk geweest dat dit écht niet de bedoeling is.