D. 1 jaar en 11 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 11 maanden

S. is wat aan het klieren, maar stopt als N. daar wat van zegt. D. wijst naar S. en zegt: ‘Kong! Kong!’ Of we haar even op de gang willen zetten…

D. vindt tekenen echt ontzettend leuk. Ze zegt ook steeds wat ze dan tekent, zichzelf, of een mama, of een giraf. Dat kun je natuurlijk niet herkennen, maar grappig is het wel. Ze houdt haar potlood ook keurig in potloodgreep vast, alsof ze al een kleuter is. Dat is ze nog niet, maar een dreumes is ze toch ook nauwelijks meer te noemen inmiddels…

Van de crèche horen we nauwelijks wat, dus D. kijkt gewoon elke dag met veel plezier naar het filmpje van S.’ juffen. ‘Juf E.! Lief!’ roept ze dan. Met S.’ meeting deed ze laatst ook gewoon mee. Ze deden ‘petje op petje af’ en toen D. steeds meer kinderen met een pet in beeld zag verschijnen, ging zij ook naar de gang om een pet te halen. De meeting erna ging D. ook gauw weer naar de gang voor haar pet, terwijl ze toen iets heel anders gingen doen. S. wilde toen natuurlijk ook weer een pet, dus zaten m’n meiden ineens weer met hun petten klaar voor de meeting.

D. kan tellen: een een een. En een paar dagen later: een een een tien! Ze kan ook de dagen van de week, door het dagelijkse filmpje van S.’ juffen. Ze wordt nog eens hartstikke slim door het thuisonderwijs.

Woorden die D. zoal kent: ‘Pita-broodje, waterval, boekenkast.’
Wat D. nooit zegt: haar eigen naam.

S. 4 jaar (december/ januari)

      Reacties uitgeschakeld voor S. 4 jaar (december/ januari)

Met Oud en Nieuw blijkt dat niet iedereen zich aan het vuurwerkverbod houdt, in de middag gaat het al helemaal los. S. en ik spurten dan steeds naar boven om te kijken waar het vandaan komt, of we ergens rook kunnen zien. S. wil ook graag vuurwerk afsteken, zegt ze, dat lijkt haar leuk en dat hoort erbij. Er zijn er meer die zo denken, maar zeker rond middernacht houden veel mensen zich daar niet aan. S. wordt daarom vlak na middernacht huilend wakker. Ik ren naar boven zodra ik dat merk, ze zit rechtop in haar bed en kijkt heel bang. ‘Kom eruit!’, zeg ik. ‘Er is vuurwerk, het is het nieuwe jaar!’ En ik til haar eruit en samen kijken we naar het vuurwerk. ‘Nu lijkt het mij toch niet zo leuk om zelf vuurwerk af te steken’, zegt ze. En de volgende ochtend voegt ze daar nog aan toe: ‘Ik wist niet dat de knallen ook zo hard konden zijn.’

De eerste week thuisonderwijs zit erop. Het is een enorme uitdaging om dat ook nog in te passen naast werk, zorgen voor D. en het huishouden, maar deze week is het in elk geval gelukt. S. is zelfs op de nogal kort dag ingeplande teamsmeeting om iedereen gelukkig nieuwjaar te wensen. Ze vindt het helemaal niks, wat ik wel snap. Tien zwijgende kleuters en eentje die ‘Gelukkig nieuwjaar!’ aan het krijsen is, wat moet je daar nou mee? De dagfilmpjes vindt ze wel heel leuk, dan doen ze het liedje van: ‘Zeven dagen van de week’ en leggen ze een opdracht uit die we moeten/kunnen doen. S. is er steeds wel enthousiast over. Ze vindt het ook erg leuk om in haar werkboekje te werken en op de apps waar we toegang toe hebben, en om het spelletje te doen dat in haar werkboekje zit. Donderdag krijgt ze wel een inzinking als ‘schip’ niet op ‘vis’ blijkt te rijmen en als de app haar zegt dat het geen 8 sneeuwpoppen zijn (‘het zijn er wél 8, ik heb ze geteld!’), dus ik suggereer dat haar hersens moe zijn en dat we wellicht beter wat anders kunnen gaan doen. En: van proberen kun je leren. Op school zitten ze ook niet continu zulke opdrachten te doen, dan gaat het ook veel meer over sociale vaardigheden en dat soort dingen, leren hoe je te gedragen in een klas, die ontwikkeling staat nu dan maar even op een laag pitje. Het is ook nog eens ontzettend januari-weer met veel regen, dus we kunnen ook niet veel naar buiten. Hoewel we vandaag nog even naar het schoolplein geweest zijn en gisteren hebben ze een rondje buiten in de plassen gestampt.

We gaan naar mijn moeder en zitten dus een tijdje in de auto. Daarom doen we het spelletje van ‘ik heb een dier in mijn hoofd.’ S. is aan de beurt. Het is een groot dier, een grijs dier, hij woont in het bos en eet geen andere dieren. Geen slurf, geen olifant, geen neushoorn, geen nijlpaard. Hij kan lopen en heeft twee poten.
Ik: ?????
Zij: Het heeft iets met Kikker te maken!
Was het een rat…

D. 1 jaar en 10 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 10 maanden

‘Ga je vandaag bij opa en oma spelen?’ vraag ik.
‘Jaaaa’, roept D. En daarna: ‘Uusj? Uusj?’
Oftewel: zus? Zus? Zo lief dat ze wil weten of S. ook mee komt!

We hebben bergen en bergen kerstkaarten gemaakt met z’n allen. D. heeft er ook gemaakt, ze heeft gekleurd en lintjes geplakt en stickers geplakt en met de glitterlijm gekwast. Bij de lintjes moest per se S. haar helpen (‘Uusj! Elpen!’), wat S. met alle liefde deed. De ene kerstkaart is wat mooier geworden dan de andere, maar dat geeft niks, het was een ontzettend leuk gezinsproject. We moeten echt proberen om wat vaker te knutselen, het is zo goed voor ze en ze vinden het echt leuk.

Nog voor ik D.’s mango in haar ontbijt kan snijden, grist ze het uit mijn handen. Ik: ‘Nou, veel plezier met je enorme stukken mango hè.’ Een volgend moment stikt D. zowat in haar mango, N. en ik springen direct op, klaar om in actie te komen. Gelukkig lukt het haar om het weer uit te hoesten. Opgelucht gaan N. en ik weer zitten. Vervolgens zegt D.: ‘Mmmm, lekker!’

Je merkt het wel hoor, dat D. het tweede kind is. Bij S. deden we echt nog ons best om haar gezond te eten te geven, en natuurlijk doen we dat bij D. ook wel, maar het hangt wel van uitzonderingen aan elkaar. Met Kerstmis mocht ze bijvoorbeeld hagelslag (‘wawa’), wat ze vervolgens de hele tijd wilde. Gelukkig vond ze ‘jaja’ (zuivelspread, eerder noemde ze dat nog ‘ead’, geen idee hoe ze geswitcht is naar ‘jaja’) ook nog wel een goede optie. En met Oud en Nieuw heeft ze gewoon een halve oliebol, 2 kwarkbollen en een halve appelbeignet gegeten. Dat mocht S. echt niet! Maar tegen S. konden we gewoon zeggen: ‘Dit is niet voor kindjes’, maar omdat S. nu wel wat meer mag, valt het anders echt niet uit te leggen.

S. 4 jaar

      Reacties uitgeschakeld voor S. 4 jaar

S.’s eerste volledige schoolweek zit erop en ze heeft het ontzettend goed gedaan. Soms merkten we wel dat ze net wat vermoeider was dan normaal, maar over het algemeen was ze erg enthousiast, en het opstaan ’s ochtends gaat tot nu toe ook behoorlijk goed. Eigenlijk best relaxed, als ik haar weg heb gebracht op de fiets is het pas half 9, dan heb je echt nog een lekker lange dag voor je liggen. We moeten allemaal wennen aan dit nieuwe ritme, dat wel. Ook gewoon met wanneer je dan weg moet om op een goede tijd haar op te halen. Ik wil natuurlijk niet te laat zijn, zeker niet in die eerste week, maar nu ben ik steeds als allereerste, dat is ook wat overdreven.
De schooldirectrice had tegen N. gezegd: ‘Wat doet die S. het al goed hè’, dus N. zweefde zo ongeveer naar huis. Ze had wel direct al haar hoofd gestoten aan de poppenkast waardoor ze een hele buil had, maar goed, dan leren ze ook meteen die kant van S. kennen. Verder zijn ze vooral waanzinnig druk met Sinterklaas. ‘Doen jullie ook wel eens iets wat niet met Sinterklaas te maken heeft?’ vroeg ik op een gegeven moment. Was niet zo. En dan maar zeggen dat de kinderen zo veel Sinterklaasspanning hebben hè, hoe denk je dat dat komt? Er logeren zelfs twee Pieten op school, S. heeft een nachthemd meegenomen en dat hangt daar nu aan de waslijn. Verder vond ze het volgens de juf nog wat moeilijk om buiten te spelen, maar ik denk zelf dat dat wel meevalt en dat ze ook gewoon aan het kijken is wat de andere kinderen aan het doen zijn en daar oké mee is. En ze heeft al lekker in de huishoek gespeeld, zich als Sinterklaas verkleed, gestempeld, gekleid enzovoorts. We zijn echt zo ontzettend trots op haar!

S.’s tweede schoolweek verliep iets moeizamer. Op maandag had ze voor het eerst gym en is ze in paniek geraakt toen ze na afloop haar kleren niet meer kon vinden, en op vrijdag had ze twee plasongelukjes. Afgelopen dinsdag had ze nog eens 2x in haar broek geplast, dus kreeg ik een enorme berg was mee, waar ik behoorlijk chagrijnig van werd. Toch geprobeerd rustig te blijven (wat niet echt lukte toen ze thuis wéér te laat bij de wc was…) en wat bleek: ze gaat op school liever niet naar de wc als het daar ‘een rotzooitje’ is. Soms liggen er papiertjes, bijvoorbeeld. Ik heb geprobeerd om echt samen naar oplossingen te zoeken, in plaats van haar met ongevraagd advies te bombarderen, en zo kwamen we erop uit dat ze een volgende keer als het bij de eerste deur, de tweede deur en de ‘driede’ deur een rotzooitje is ze naar de juf zou kunnen gaan om te zeggen: ‘Juf, ik moet naar de wc maar het is daar een rotzooitje en dat vind ik vervelend.’ Woensdag en donderdag gingen goed, maar toen was er ook steeds nog wel een wc over waar het geen rotzooitje was. Vandaag was ook goed gegaan, dus ik veronderstelde dat dat dit keer ook was, maar toen vertelde S. dat het wél overal een rotzooitje was geweest, maar dat ze toen gewoon over een papiertje heen gestapt was en dat het niet aan haar schoen was blijven zitten. Ik was echt supersupersupertrots op haar!
Later zei ze ook nog dat ze precies toen ze ‘Sint swingt’ gingen dansen voor Sinterklaas naar de wc had gemoeten, en dat de juf dat toen op pauze had gezet. ‘Moesten alle kindjes toen wachten op jou?’ vroeg ik. En dat was zo. Ik geloof niet dat ze dat heel bijzonder vond of zo, dat inlevingsvermogen heeft mijn lieve kleuter dan nog weer net niet.

Ik: ‘Ik heb zo’n zin in de kerstvakantie!’
S.: ‘Ik ook! … Mag ik dan naar school?’

D. 1 jaar en 9 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 9 maanden

D. kan zo goed zingen! Ze doet ook ineens heel goed mee met ‘De plantjes krijgen water’ (dat zingen we altijd voor het eten), je hoort haar echt de klanken nadoen. In de maneschijn kan ze ook al ontzettend goed, en Op een grote paddenstoel. Trots!

‘Zus? Zus?’ gebaart en zegt D., terwijl N. S. naar school brengt . Als je zegt dat S. op school is, zegt ze: ‘Ook! Ook!’ Ze snapt er helemaal niets van, het arme kind.

Op de crèche is een medewerker positief getest. Die zit dus in quarantaine, en de medewerkers die ook op dinsdag en woensdag op haar groep werkten ook, en de kinderen zitten in thuisquarantaine, maar dat is echt een wassen neus want ze mogen wel gewoon naar sport en naar de crèche. Oftewel: als D. maandag naar de crèche zou gaan, dan zit ze daar met kinderen waarbij het niet onwaarschijnlijk is dat ze net die dag hun eerste corona-symptomen ontwikkelen. We houden haar dus maar een weekje thuis, even afwachten hoe het verder gaat. Verder bleek toen ik haar ophaalde dat ze heel de dag niet had geslapen. De juf wist niet wat er was, ze had een schone luier en gegeten en alles, en toen had ze haar maar op de stretcher gelegd en was ze daar in haar neus gaan peuteren en zat alles onder het bloed, dus dat was ook niet zo’n succes. Wij vermoeden oorontsteking, D. zegt zelf ook dat ze oorpijn heeft. Vandaag is ze flink verkouden geworden, ik ben de hele dag bezig geweest met haar snot afvegen dus de kans is groot dat ik nu ook verkouden word. Ik ben de hele coronacrisis momenteel erg beu, verlang er erg naar om wég te gaan, iets te dóén, en je mag ook veel doen met de maatregelen, maar ja, niet als je verkouden bent natuurlijk, of als je kind in quarantaine zit…

Het viel niet mee, die week met D. thuis. Het begon er al mee dat ze dus waarschijnlijk oorontsteking had, en snotverkouden was. Maar desondanks had ze ook steeds voldoende energie om stoute dingen te doen, zoals de kasten leeg te halen, het bibliotheekbord te verschuiven of met potloden in het rond te smijten. Erg vermoeiend allemaal, we zijn dan ook enorm blij dat de quarantaine nu voorbij is. Alleen is N. nu wéér verkouden, wéér aan het hoesten, dus die heeft nu voor de vijfde keer een test gedaan. Die godzijdank negatief was, want het leek ons echt totaal verschrikkelijk als die positief zou zijn en we voor weet ik hoe lang met z’n allen thuis zouden moeten blijven.

D. kan nog geen ‘D.’ zeggen, maar ze kan wel ‘ik’ zeggen. Dan wijst ze naar zichzelf, als ze bijvoorbeeld zichzelf herkent op een foto. Zo schattig!

S. 3 jaar en 11 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar en 11 maanden

S. en D. zijn wezen logeren. Toen we S. kwamen ophalen van het logeren, was haar stem bijna helemaal verdwenen en hoestte ze verschrikkelijk. De moed zonk ons direct in de schoenen. Want natuurlijk steekt ze ons aan, natuurlijk kan ze dan niet naar de crèche, alles valt op zo’n moment in duigen. Maar gelukkig is S. maandag echt een voorbeeldig kind geweest om bij te kunnen thuiswerken. Ze is echt helemaal verzot op luisterboeken en hoorspelen, dus die heeft ze zo ongeveer de hele dag geluisterd. Op een gegeven moment ben ik wel nog even met haar naar buiten gegaan, want het lijkt me dat er maar een beperkt aantal verhalen in je hoofd past op een dag.

S.: ‘En als ik beloof niet te hoesten, kan oma dan wel komen?’

‘Ik ga in mijn geheime hut zitten!’ zegt S.. N. zet weer eens een luisterboek voor haar op.
‘Moet jij iets hebben om aan te frunniken?’ vraag ik.
‘Nee!’
‘Want ik wil niet dat je de plant kapotmaakt,’ zegt N..
‘O, dan wel!’ zegt S..

S. is voor het eerst naar de basisschool geweest. Een vrijdagochtend, om te wennen. Enorm spannend vond ze het. Het leek ons leuk om een foto van haar te maken, dat ze met haar nieuwe rugtas voor het eerst gaat wennen, maar dat wilde ze eigenlijk niet en het eindresultaat is een foto met een nogal sip hoofd. Terwijl ze er verder op zich wel zin in had. Ik mocht gelukkig even mee de school in, en direct bij de kapstok wees juf E. twee kleuters aan die ons even mochten rondleiden. Dus zij liepen door de lokalen en wezen van alles aan en S. keek ondertussen naar heel andere dingen, zo gaat een rondleiding van kleuters aan kleuters. Maar ze lieten ook de wc’s zien aan S., dat was natuurlijk wel heel nuttig. En het tafeltje met haar naam erop. Een van de kleuters ging naast haar zitten en toen gingen ze kleien en liet ik haar met een gerust hart achter. ‘Gaat goed hè’, zei de juf. ‘Ja’, zei ik. Ik had het eigenlijk niet anders verwacht, en ik voelde me blij en trots.
Toen we haar gingen ophalen kwam ze moe maar tegelijkertijd redelijk opgetogen terug. Ze vertelde van alles over wat ze gedaan hadden: ze had gekleid, in de kring gezeten en durven zeggen dat het vrijdag was, in de huishoek (nu: kabouterhoek, maar er was nog wel gewoon een keukentje) gespeeld, haar mandarijn gegeten, buiten gespeeld op een skelter (of iets anders met trappers), met een weegschaal gewerkt, iets met een scherm en liedjes gedaan en een kringspel gespeeld over trekvogels die naar het zuiden gingen. En dat is één ochtend hè! In een moordend tempo moeten ze al die activiteiten hebben afgewerkt, want ik had in de tussentijd eigenlijk alleen gestofzuigd en een kop thee gedronken. Typisch. Al met al was ze wel enthousiast en wilde ze graag volgende week ook weer naar school, dus dat is mooi. Later vertelde ze wel nog dat twee meisjes pissen in plaats van plassen zeiden en kreeg ik het toch ineens ontzettend moeilijk. Mijn kleine meisje dat ineens te midden van kleuters is die gefascineerd zijn door vieze woorden, pfff… Daar moet ík echt nog aan wennen hoor.

Op maandag heeft S. afscheid van de crèche. Ze trakteert op abrikoosjes die we als Nijntje hebben vermomd, en we halen haar extra vroeg op. Het voelt echt ontzettend raar en echt ineens. Als we haar ophalen, gaan alle kindjes voor het raam staan en zingen ze een hartverscheurend lied over ‘wat jammer dat je weggaat, dat je ons nu verlaat’. S. wordt er helemaal verlegen van, ze moet bijna huilen en kruipt achter me weg. D. daarentegen vindt het enig en zwaait opgetogen terug.

D. 1 jaar en 8 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 8 maanden

D. kan al zo leuk rollenspellen doen. Ze maakt pap voor Jojo (haar knuffel) en geeft die aan hem (met een schroevendraaier), ze verschoont Arie (haar pop) continu, ze poetst de tanden van Pop (de pop van S.)… En bij mijn moeder heeft ze heel leuk gespeeld met het Fisherprice-huis, ze liet de poppetjes in de speeltuin spelen, gebaarde wat ze aan het doen waren en riep: ‘Af!’ toen ze klaar waren met spelen. Zo schattig!

D. als ze (via videobellen) voor het eerst haar neefje ziet: ‘Baby!’ Kijk, dat snapt ze dan toch mooi.

D. heeft voor het eerst een zin uitgesproken! We waren op kraambezoek bij mijn zusje. D. vond het eerst allemaal heel spannend, maar op het laatst rende ze ineens naar mijn zusje en de baby toe en begon hen te knuffelen. Mijn zusje werd er een beetje door overdonderd, die is het natuurlijk niet gewend dat kleine kinderen op een pasgeboren baby duiken en nog heel voorzichtig en zo, en dan ook nog het hele corona-aspect, maar goed, juist daarom kon ik D. ook niet wegtrekken. Maar de baby werd er gelukkig niet wakker van, en het zag er ook wel heel schattig uit. We vertrokken en zetten de kinderen in de auto, en toen zei D.: ‘Baby ief!’ Wat een prachtige eerste zin hè?

We zijn op vakantie geweest, en D. heeft in één week tijd ineens hartstikke veel nieuwe woorden geleerd! Ineens gebruikt ze ook werkwoorden. ‘Pizza’ betekent poetsen, het duurde even voor we daar achter waren…

We waren bij de minidisco. S. doet fanatiek mee, en D. durft soms bij S. te staan en ook wat te dansen. Één kind loopt langzaam achteruit, in de veronderstelling daarmee bij haar ouders uit te komen. Als D. ziet dat het meisje bij mij staat, stormt ze naar ons toe: ‘Mij! Mij! Mij!’
Het is nog steeds heel erg met de eenkennigheid, dus dit is nogal een opsteker voor me.

S. 3 jaar en 10 maanden/ 3 jaar en 11 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar en 10 maanden/ 3 jaar en 11 maanden

S. kan fietsen! In de zomer hebben we van Marktplaats een heel goedkoop basic net te klein fietsje gekocht, en daar zijn we heel af en toe mee gaan oefenen. Het ging al direct best aardig, vond ik. Dat komt denk ik omdat S. zo goed is met haar step, daardoor is haar evenwicht al vrij goed in orde en moest ze vooral de trapbeweging oefenen. Want dit is direct een fiets zonder zijwieltjes, we dachten, we proberen het gewoon. Geen haast verder, maar fietsen komt altijd voor in die vragenlijsten van het consultatiebureau, dus laten we eens kijken hoe het gaat. En nu zagen we laatst een buurjongetje oefenen op de fiets, en toen wilde S. ook wel weer eens, dus ik leg mijn hand op haar rug en een hand aan haar stuur en ze stapt op en fietst zo weg! Ik denk dat ze het trappen nog weer verder geleerd had op de crèche op die kleine driewielerfietsjes daar, anders heb ik er geen verklaring voor. Megatrots ben ik op haar. En ook wel op onszelf, ik ben er zeker van dat dit zo goed gaat omdat we er totaal geen druk op gelegd hebben. We hebben gewoon geoefend omdat dat leuk was, niet omdat er iets moest, en S. vond het wel spannend maar in eerste instantie ook vooral supergrappig als ze weer eens de berm in reed, dus ze heeft er echt een positieve associatie bij. Nu zijn we aan het oefenen met bochtjes rijden, leren remmen en leren opstappen staat ook nog op het programma, maar we zien het wel. De fiets is zo klein dat ze goed met haar voeten op de grond kan, waardoor ze makkelijk zelf kan stoppen zonder te vallen, dat kan ik echt iedereen aanraden.

Meestal duurt het úren voor we S. gereed hebben om naar bed te gaan. Ze zit maar te teuten en te springen op haar matras en pop in bed te leggen en weet ik het. Maar omdat ze me die dag heeft toevertrouwd dat ze vaak doet alsof ze iemand anders is als ze ’s avonds in bed ligt, iemand die nog niet hoeft te slapen, zeg ik: ‘Anders ben ik jou en jij mij, goed?’ En S. vindt dat een fantastisch spel. Ze zegt steeds wat ik moet doen, en ik doe dat natuurlijk allemaal direct, en ondertussen zorg ik ervoor dat zij het óók doet. Dus ik doe alsof ik mijn tanden poets, zeg dan: ‘Mama’s beurt’ en poets vervolgens haar tanden. Het is een ingewikkeld spel, maar het gaat echt supersmooth, en in recordtempo is S. klaar om naar bed te gaan. N. en D. zijn pas net klaar met D. omkleden, en N. wil S. zelfs haar tandenborstel geven, maar dat hoeft dus helemaal niet meer, alles is al klaar!
De volgende ochtend zegt S.: ‘Want ik ben jou en jij bent mij hè?’
Ik zeg: ‘Nee, dat was alleen gisteravond toch?’
Zij: ‘Neeeee, dat is voor altijd!’
O jee.

D. 1 jaar en 7 maanden

      3 Reacties op D. 1 jaar en 7 maanden

D.: Papa, papa!
S.: Je hebt helemaal geen papa!

Zo subtiel… Nou ja, je kan niet vroeg genoeg beginnen met uitleg geven over je gezinssituatie, toch?

D.’s nieuwe favoriete spel is dat ze om een been heen draait. Maakt niet uit of je de vaatwasser aan het uitruimen bent of aan het koken bent, ze klemt zich gewoon vast aan je been en begint eromheen te cirkelen.

Bij het uitzoeken van mijn oude schoolspullen kwam ik een of andere tennis-medaille tegen. Kan me niet meer herinneren dat ik die ooit gewonnen heb, iedereen zal er wel eentje gekregen hebben of hij is niet eens van mij, maar S. vond ‘m interessant en wilde ‘m om haar nek. Nou ja, prima. D. vond ‘m ook mooi, en wilde hem zelfs om naar de speeltuin. Een paar dagen later zag ik haar met de medaille om haar nek naar de tuindeur lopen en de medaille richting het slot van de deur steken. ‘Wat doet ze nou?’ vroeg ik.
‘O’, zei N. ‘Ze doet alsof dat haar keycord is.’
En inderdaad, D. probeerde overduidelijk met de medaille het slot van de deur te openen. En als we naar de speeltuin gaan, dan pakt ze voortaan bijna routinematig haar keycord en hangt ‘m haar nek. Precies zoals haar mama dat ook altijd doet.

D. is ineens totaal eenkennig geworden. Misschien komt het omdat zowel N. als ik allebei erg druk zijn met werk? Vooral N. eigenlijk, die werkt momenteel de weekeindes en avonden door. Er hangt dus wat stress in de lucht en ik zorg meer dan anders voor D. Maar ze wil gewoon écht niet dat ik haar luier verschoon. Ik probeer kalm te blijven, ik probeer niet te schreeuwen of driftig te worden, en dat lukt eigenlijk allemaal best goed, maar ze luistert gewoon niet. Ze laat zich niet pakken, dus ik kom eigenlijk niet veel verder dan vermoeid: ‘D., kom hier, we gaan de luier doen, wil je anders dit vasthouden?’ zeggen. Terwijl ze bij N. zich gewoon op de commode laat tillen. Gisteren ging ze ook helemaal door het lint toen ik haar wilde voorlezen. N. moest haar voorlezen, en ik moest maar gauw de kamer uit gaan. Hopelijk gaat het snel weer beter, als N. wat deadlines gehaald heeft, want ik vind het helemaal niet leuk als D. mij zo resoluut afwijst. Het maakt me erg onzeker en verdrietig, ook al weet ik dat ze het waarschijnlijk niet persoonlijk meent en dat het gegeven dat ik geen held ben in aan- en uitkleden en luier verschonen en dergelijke niet meteen betekent dat ik de slechtste moeder ever ben.

S. 3 jaar en 9 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar en 9 maanden

Echt ongelooflijk, maar nu is S. van de bank afgevallen. Zo tok tegen de tafel aan. Nu zit er een hele nare plek op haar hoofd, soort blauwepleksnee op een enorm ei. Gelukkig hebben we de icepack zodat we het direct konden koelen.

En we zijn weer naar de Efteling geweest! We hadden het pas de vrijdag ervoor verteld, toen ze terugkwam van het consultatiebureau. Ik ben dan altijd zenuwachtig, omdat ik niet zeker weet of het leuk gaat worden. Misschien zijn de kaartjes toch niet goed, is er zo veel file dat we niet in ons tijdsvak aankomen, gaan de kinderen alleen maar zeuren of worden ze ziek, is het zo druk dat je totaal geen afstand kan houden… Maar eigenlijk is alles goed gegaan. Ja, het was wel druk en je kon niet altijd afstand houden, maar we hebben ons best gedaan en waren daar ook wel enigszins op voorbereid. Dus we hadden zelf ook desinfecterend spul mee, wasten goed onze handen en stonden in de wachtrij bij de witte strepen. Wat kan je nog meer doen hè? S. vond de draaimolens het leukste. Ze had zich ook verheugd op ‘de draaimolen met de fietsjes en de autootjes’, het was al het einde van de middag toen we door hadden dat ze daarmee de draaimolen van het dorpsfeest bedoelde… Maar in de Efteling zijn ook allerlei draaimolens: de carrousel, de draaimolen op het plein, de Polka Marina (meer een achtbaan eigenlijk bijna, S. is er twee keer in geweest), de Zes Zwanen. Dat was nog wat, S. was daar met mij in gegaan en toen bleek je een breiende mevrouw te kunnen zien, dus zei ik dat ze ook nog met N. kon gaan. N. is immers onze handwerkfanaat, dat weet S. ook wel. Maar precies na ons was er een technische storing. Hard huilend kwam ze terug, dat was sneu. Maar eigenlijk was ze een bofferd omdat wij er nog nét wel in hadden gekund. Verder zijn we nog onder andere twee keer in Carnaval Festival geweest, hebben we wat door het Sprookjesbos gelopen en is N. met haar in de traptreintjes geweest. Van alles gedaan dus, en toch het idee dat je heel veel gemist hebt. Dat wordt volgend jaar nog een keer gaan…
S. heeft trouwens weer alles gelopen zonder daarover te morren, heel knap. Voor ons voelt dat normaal, toen ze anderhalf was heeft ze ook al bijna alles zelf gelopen. Nou, D. heeft bijna de hele dag in de wagen gezeten, en ik heb kinderen van vier of vijf gezien die in een buggy of wagentje gepropt waren en rondgereden werden. S. is mijn topper!