D. 1 jaar en 6 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 6 maanden

Samen met S. ging D. op de nestschommel. Het zag er zó schattig uit, ze hadden elkaars handen vast en keken zo heel gelukkig naar elkaar. Alleen toen wilde S. eraf. D. zei: ‘Nee!’ en greep de hand van S. weer, zo van: hier blijven jij! Maar S. wilde er echt af, dus die probeerde van de schommel af te komen, terwijl D. haar vastklampte. Toen zei S. dat ze dan toch nog wel wilde, maar D. bleef huilen dus dat leek ons geen goed plan, waarop S. óók ging huilen en de hele idylle wreed verstoord was. Uiteindelijk hebben we de kinderen maar onder de arm mee naar huis genomen…

‘Ik ben even naar de wc’, zegt N. Het is tijd voor de lunch, ik ben bezig met couscous warm maken en wat dingen op tafel zetten. D. staat bij de box. Ik draai me om om de rucola te pakken, als ik ineens een doffe ‘Boink!’ hoor. En daarna hard gehuil van D.
Ik ren naar de bank, maar ik zie haar niet. S. zit wel op de bank, die zat met haar hoofd onder de deken te spelen dat ze in een tent zat. ‘Waar is D.? Waar is D.?’ vraag ik. S. weet het niet. Ik ga naar de andere kant van de bank, en daar komt D. op me af lopen. Ze huilt enorm hard. De dag die je wist dat zou komen is dus eindelijk hier, ze heeft zichzelf hoogstwaarschijnlijk over de rugleuning gelanceerd. Niemand die het heeft zien gebeuren. Duizend keer hebben we haar gewaarschuwd, duizend keer op het laatste moment haar gegrepen… We wisten dat het ooit zou gebeuren. Maar we schrikken toch. Ik til D. op, het bloed stroomt uit haar neus. Nicole komt ook gauw, we proberen het te koelen met washandjes en hydrofieldoeken maar dat wil D. allemaal niet. Ze bloedt uit twee neusgaten en ik raak wat in paniek, zie al helemaal voor me hoe ze naar het ziekenhuis moet en hoe ellendig dat allemaal zal zijn. Koortsstuip-/intensive care-flashbacks. Maar uiteindelijk lukt het om D. wat te kalmeren door haar een boterham te geven. Haar neus wordt wat dik en blauw, er zit een gekke horizontale streep op en ik bel toch maar de huisarts omdat dat het protocol is bij vallen hoger dan een meter. Maar gelukkig hoeven we niet langs te komen en verwacht de assistente niet dat er iets bijzonders is. Ondertussen heeft D. de tijd van haar leven want ze krijgt ineens alle belegjes die ze maar wil, zelfs als de boterham nog niet op is. Het gaan slapen lukt ’s middags niet zo goed, toch wat neus- en hoofdpijn denk ik, maar de volgende dag merk je eigenlijk al niets meer van haar. Integendeel, dan valt ze zo van S.’s bed af… Ze heeft er dus helaas nog niets van geleerd!

S. 3 jaar en 8 maanden/ 3 jaar en 9 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar en 8 maanden/ 3 jaar en 9 maanden

Dat je van die voetjes op de trap hoort en gaat kijken en dat je dan zo S. in de deuropening ziet die verschrikt zegt: ‘Nee, je moet niet hierheen komen, je moet blijven zitten!’ en dat je dan gaat zitten en dat S. dan voor je komt staan en zegt: ‘Wil je koffie? Je kan blijven zitten hoor, mama N. komt het zo wel brengen.’ en dat je dan zegt: ‘O, maar ik wil het ook wel even komen halen hoor’ en dat zij dan zegt: ‘Ja dat mag ook, wat je wil hè mama, wat je wil!’. Ik wil nooit meer op kantoor werken.

We hebben gelogeerd bij mijn vader. S. vond het reuzespannend. Logeren vindt ze heel leuk hoor, maar dat blijven slapen, dat hoeft er bij haar niet bij. Ze wil wel blijven avondeten, dan in haar eigen bed slapen en bij het ontbijt weer terug geteleporteerd worden, geloof ik. Een nachtlampje helpt wel een beetje, en dat ze haar knuffel Neuneu bij zich heeft natuurlijk ook, maar ze bleef de tweede nacht meer roepen, zodat ik toch maar bij haar gebleven ben tot ze sliep. Dan is ze ineens toch weer heel erg klein.
’s Ochtends had ze zichzelf aangekleed zodat ze gauw naar de speeltuin kon, superknap! ’s Middags bij het opruimen en inpakken waren we alleen wel haar pyjamabroek kwijt. Overal keken we, maar nergens was ‘ie te vinden. Ik had inmiddels wel een vermoeden en stelde voor om aan S. te vragen waar de broek was. En nee, S. had ook geen idee. ‘Heb je hem misschien nog aan?’ vroeg N. En inderdaad, dat bleek het geval te zijn.

D. 1 jaar en 5 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 5 maanden

S. is logeren, dus D. is ineens het enige kind thuis. Wat is het dan rustig! Zeker als ze ook nog een middagdutje doet. Maar omdat de dingen gaan zoals ze gaan, wordt D. al heel snel wakker, totaal in paniek. Waarschijnlijk raar gedroomd, ik vraag me dan altijd zo af waar het over ging. Over dat S. weg is? Of dat ze van de bank afvalt? Of iets heel anders, veel abstracter? Ze mocht daarna gewoon maar eens een dvd van Lotte en Max kijken om tot rust te komen. Konden wij ondertussen ook een beetje lezen en zo. Daarna ging ze in de zandbak en kon ik rustig boodschappen bestellen, zonder dat ik steeds dingen hoefde te roepen als: ‘Samen spelen!’, ‘Nu mag D. de appel’, of ‘D., laat je zus eens met rust.’ Heel relaxed allemaal. Behalve dat ze nu een knuffel in de zandbak gooit. Tijd voor een tussendoortje.

D. zei heel lang als zo ongeveer enige woord ‘Ja’, maar nu zegt ook ‘Nee’. Het klinkt als ‘Nji’. Heel de dag zegt ze het. Was ik net gewend aan dat ‘Ja!’ op alle vragen, en zwijgen als ze het er niet mee eens was, begint ze nu steeds meer ‘Nji’ te zeggen. Met zo’n grijns op haar gezicht, en als je pech hebt, ook nog een waarschuwend vingertje erbij. O, ze is zo ondeugend en tegelijkertijd windt ze iedereen om haar vinger omdat ze er zo lief bij kijkt!

D. 1 jaar en 5 maanden/ S. 3 jaar en 8 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 5 maanden/ S. 3 jaar en 8 maanden

S. en D. samen in de tuin bij mijn moeder:
S.: ‘Wij gaan logeren!’
D.: ‘Ja!’
S.: ‘En dan ga jij!’
D.: ‘Ja!’
S.: ‘In het kleine bedje slapen!’
D.: ‘Ja!’
S.: ‘En dan ga ik!’
D.: ‘Ja!’
S.: ‘In mama M.’s oude bed slapen!’
D.: ‘Jaaaa!’

We gingen naar het openluchttheater. Daar was een voorstelling van Dribbel. S. wilde warempel wel op het podium kijken, en toen er muziek werd gedraaid, ging ze zelfs dansen. En hoe! Ze sprong en draaide en sprong en draaide, het zag er zó gelukkig en lief en schattig uit. Ik was echt ontzettend trots, te meer omdat haar vriendje R. gewoon naast zijn vader bleef zitten en het allemaal vreselijk spannend vond. En dat maakt natuurlijk niets uit, het is niet erg als je verlegen bent, maar… Nou ja, ik was gewoon heel blij dat S. het zo naar haar zin had. Verder was het qua zitplekken eigenlijk niet zo goed geregeld, er waren geen rijen afgezet dus mensen moesten zelf maar een beetje kijken hoe ze de anderhalve meter in acht hielden. Maar vervolgens liep er wel een vrouw rond die controleerde of dat goed gebeurde, wat tot gevolg had dat ze N. en mij erop aansprak dat we niet ver genoeg uit elkaar zaten. Ze had de hele mogelijkheid dat we een gezin waren gewoon niet overwogen, en op zich neem ik haar dat niet kwalijk, maar het was toch ietwat pijnlijk. Door de anderhalvemetermaatschappij ben je toch ineens al veel openlijker een lesbisch stel, zou je denken, maar nu moesten we het alsnog ten overstaan van iedereen uitspreken. Voelt gewoon niet zo fijn, als de aandacht zo op je gevestigd wordt. Vervolgens kwamen er mensen op één rij onder ons zitten en toen ik hen aansprak, deden ze nogal getergd, en zeiden dat het toch niets uitmaakte, terwijl ze zich verplaatsen naar één rij boven ons. ‘Nee’, zei de vader van R. ‘Op deze manier verplaatst u vooral het probleem.’ Uiteindelijk gingen ze dus toch maar nog een rij hoger zitten.
De voorstelling zelf was ook heel leuk. D. vond de liedjes ook mooi, het duurde haar net wat te lang dus dan gaf ik haar maar weer wat te eten. Veel trek in de lunch had ze na afloop niet. S. had goed opgelet, vond het nog wel wat spannend om met Dribbel op de foto te gaan (maar R. wilde dat überhaupt niet) en wil nu ook nog naar alle andere voorstellingen. Dus al met al zeker geslaagd hoor!

S. 3 jaar en 7 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar en 7 maanden

Het is zo leuk dat S. nu kan kwartetten. Op de een of andere manier heeft zij steeds véél meer kaarten dan ik, ook in de gevallen dat ze niet stiekem al een kwartet in haar handen heeft. En ik moet telkens de kaarten aangeven zodat ze die als ‘een grote meid’ kan vasthouden, met een waaier in haar hand. Maar verder snapt ze wel wanneer ze wat kan vragen, en gaat het meestal ook goed met wat ze vraagt (soms niet: ‘Heb jij de Nijntje met het zielige oortje?’ terwijl je zelf net dat kwartet hebt weggelegd…). Het is wel een makkelijke kwartet dat we hebben, steeds vier dezelfde kaartjes, dat is wel handig.

We zijn naar de dierentuin geweest. Ik heb twee weken lang de weersvoorspellingen in de gaten gehouden, ging van optimistisch naar pessimistisch naar gerustgesteld naar matig tevreden naar optimistisch naar regelrecht bang, want ineens was er onweer voorspeld en vreselijke regen. En omdat we niet op vakantie gaan, had ik heel erg het idee dat Deze Dag De Beste Dag moest worden. Uiteindelijk was het weer helemaal perfect, beetje zon, beetje bewolking, helemaal geen regen, 20 graden. Dus dat was heel fijn. S. vond het leuk om de apen te zien, en allerlei andere beesten, alleen de krokodillen wilde ze niet zien. En de speeltuinen vond ze helemaal het einde. ‘Ik wist niet dat je hier zo veel kon spelen!’ En verder vond ze het vooral ook heel leuk om tante C. weer te zien, na al die tijd, en om een ijsje te eten en ’s avonds friet te eten. Ja, een zeer geslaagde dag.

Wij hebben een cd met het alfabetlied. S. zong steeds lmnov, dus ik had gezegd dat het een p moest zijn, geen v. Maar ze bleef steeds lmnov zingen.
Tot vanochtend, toen zong ze: lmnop, qrstupp.
Woedend was ze, toen ik zei dat het vw was. Want ik had gezegd dat het een p moest zijn…

S. en ik lopen naar de winkel. We komen een witte hond tegen.
S.: ‘Mensen kunnen niet wit zijn hè?’
‘Nee’, zeg ik. ‘Al zijn er ook mensen die jou wit zouden noemen. Welke kleur vind jij dat je bent?’
S. denkt na. ‘Een beetje geel en een beetje bruin.’
‘Ja.’
S. denkt nog even verder, en voegt er dan aan toe: ‘Zoals een boterham.’

D. 1 jaar en 3 maanden/ 1 jaar en 4 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 3 maanden/ 1 jaar en 4 maanden

D. staat bij het tafeltje, kijkt om zich heen en zet een stapje van de tafel af, nog steeds met haar hand aan de tafel. ‘Ze gaat lopen!’ zeg ik tegen N. ‘Kom kijken!’
En ze loopt. Met haar armen wijd, heel aarzelend, echt een paar stapjes, tot halverwege de salontafel. Dan pauzeert ze even, loopt nog een paar stappen richting de stoel en laat zich dan vallen zodat ze op haar knieën weer verder kan lopen. N. en ik hebben allebei de tranen in onze ogen staan, zo’n mooi moment!

D. kan ‘ja’ zeggen. We moeten hier nog erg aan wennen, want ze zegt het op een heel enge manier. Krakerig, mechanisch, alsof ze een robot is. Dan vraag je: ‘Wil jij ook een banaan?’ en dan verwacht je gewoon ‘Uh uh!’ of een blij zwaaien met de armen, maar in plaats daarvan hoor je ineens dus die ‘Jaaa’ heel laag en monotoon.

‘D., wil jij nog meer eten?’
‘Ja!’
‘En dan daarna toetje?’
‘Ja!’
Ik: ‘Zo fijn hè, een kind dat je veel bevestiging geeft.’
‘D., heb jij een lieve mama?’
D.: ‘Hmmmmm… Mja.’

S. 3 jaar en 6 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar en 6 maanden

We zijn dan toch eindelijk eens naar mijn moeder geweest. S. vond het hartstikke leuk om bij oma te zijn. Vorige week zijn we ook al naar mijn vader geweest, met z’n tweeën (‘wat is het ver rijden!’). Het is fijn om weer bij familie te zijn, maar na afloop twijfel ik toch, omdat het voor grootouders zo moeilijk blijkt om afstand te houden. S. doet dat steeds ontzettend goed. Terwijl ik overal lees dat het voor peuters niet te doen is. Is S. dan zo slim, of zijn wij dan zo panisch? Ik weet het niet.

Hoewel S. nu weer naar de crèche gaat, is haar vriendschap met Uri ook nog springlevend. Het wisselt een beetje of Uri nu haar vriendin is of haar dochter, maar er wordt in elk geval veel over Uri gepraat. Uri is vier en zit op basisschool de Kameleon, en ze houdt ervan om geduwd te worden op de schommel.

‘O lek!’ zegt S. steeds als ze iets lekker vindt. En: ‘Ik ga even naar de w!’ En: ‘O, eten we pasti?’
Lastig te geloven dat dit hetzelfde kind is dat eerst juist steeds van elk woord alleen de laatste paar klanken uitsprak!

‘Waarom is het morgen Pinksteren? Het was laatst ook al Hemelvaart! Mocht ik ook al niet naar de crèche!’, moppert S.
Wij delen dit gevoel overigens volledig.

Ons gezin wordt intussen in rap tempo uitgebreid. Uri hadden we dus al een tijdje, en daarna kwam baby Zet en daarna Bè (vriendje/tweelingbroer van Uri) en nu zijn ook nog de baby’s Hik, Fietje en Aap geboren!

D. 1 jaar, 3 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar, 3 maanden

Ik laat D. nu soms ook uit de kinderwagen als we in de speeltuin zijn. Het gevolg is wel dat ze nu begint te krijsen zodra we in de speeltuin zijn, omdat ze eruit wil, ook als het eigenlijk tijd voor haar is om te slapen. Maar als je haar dan in de schommel zet, geniet ze volop. Zeker als S. haar hoger duwt dan ik durf, dan hoor je haar schaterlachen. Ze heeft ook al in de zandbak en op de wip gezeten. Het liefst zou ze zelf de speeltuin verkennen, maar op haar knieën vind ik dat nog niet heel handig (D. loopt op haar knieën), dus dat doe ik nog maar even niet. Omdat ik geen zin heb in strijd om haar daarna weer in de wagen te krijgen, draag ik haar uiteindelijk steeds maar naar huis.

Zaterdag was ik samen met S. naar mijn vader. Toen ik daar was, kreeg ik een appje dat D. sliep. In haar eigen bed. Al een uur lang. Wauw! Het lukt haar blijkbaar alleen als S. niet naast haar bed staat te dansen en ze een beetje blij haar bed in wordt gelegd. Op zich logisch, de omstandigheden moeten dus ideaal zijn, maar het valt vaak niet mee om de omstandigheden zo goed te maken.

We hadden ons best verheugd dat de kinderen weer naar de crèche zouden mogen, maar helaas, al direct die donderdag kan D. niet gaan, omdat ze volledig snotterend wakker wordt. Ze is hartstikke vrolijk, maar de regels zijn duidelijk en dus kan ze niet gaan. Ik baal enorm, maar dat verdwijnt als D. deze dag uitgekozen blijkt te hebben om haar allereerste stapje los te zetten! N. zet haar neer op haar voeten, vlakbij de stoel, en D. schuifelt één stapje richting de stoel, zet dan haar andere voet erbij, en dan is ze al bij de stoel. We zijn waanzinnig trots!

‘S. heeft een tekening gemaakt op de crèche’, zeg ik, en ik geef hem aan S. zodat ze ‘m ook aan N. kan laten zien.
‘Uh uh uh!’ roept D., en ze steekt haar vinger in de lucht. ‘Uhhhh!’ Ze staat op het punt om zich woedend op de grond te werpen.
‘Ze wil ook tekenen’, zeg ik. Enerzijds ben ik niet verbaasd, want D. is dol op kleuren, maar anderzijds blijft het bizar hoeveel D. begrijpt van wat wij zeggen en doen. Ik leg haar kleurplaat en haar krijtjes op tafel. Op haar knieën loopt ze er meteen razendsnel heen en begint te tekenen. Alles is weer goed.

S. 3 jaar, 5 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar, 5 maanden

‘Dinsdag word ik 33!’
‘Nee, dan word je 3,5’, corrigeert N. Ze hebben het er kennelijk samen over gehad.
‘Ja, en als ik 3,5 ben dan mag ik meer!’
N. en ik konden zo gauw nog niet bedenken wat dat dan zou moeten zijn…

Bevrijdingsdag vindt S. maar een verwarrend feest, ze mag wel haar oranje T-shirt weer aan en een vlaggetje op haar wang maar verder is N. gewoon aan het werk en doen we ook geen leuke spelletjes, zoals we dat wel met Koningsdag deden. Ze wil wel graag nog het Wilhelmus zingen op straat, maar de tekst kent ze nog niet zo goed. Toch al best knap, want ik las dat veel oudere kinderen dan zij nog nooit van het Wilhelmus gehoord hadden. Het gaat best goed met onze opvoeding.

S. mag weer naar de crèche! De nacht ervoor voel ik me ontzettend koortsig, alsof ik ziek word. Maar ’s ochtends blijk ik geen koorts te hebben, dus we besluiten dat ik toch S. en D. naar de crèche zal brengen (N. is al wekenlang verkouden). S. heeft er zo naar uitgekeken, het zou echt een teleurstelling voor haar zijn als ze nu niet mag. Bovendien willen we graag eens een dag kunnen werken en worden we er knettergek van dat we de hele dag rollenspellen met haar geacht worden te spelen. We kunnen gewoon niet meer onszelf zijn thuis! Dan zitten we in een restaurant, dan zijn we ‘het kindje’, dan zijn we weer een juf van de crèche, het is soms niet om bij te houden.
Eenmaal op de crèche staan S. en M. wat onwennig tegenover elkaar. Maar gelukkig ontvangen we in de ochtend al gauw foto’s van S. en M. die gezellig samen/naast elkaar aan het spelen zijn.

D. 1 jaar en 2 maanden/ 1 jaar en 3 maanden

      Reacties uitgeschakeld voor D. 1 jaar en 2 maanden/ 1 jaar en 3 maanden

Onder het avondeten had D. dit keer niet het toetjesbakje met de aap maar die met Nijntje die met de bal speelt. Toen ze het op had, gebaarde ze: ‘Waar? Aap?’ met die hoge apengeluidjes die ze daarbij maakt. ‘Ze vraagt waar de aap is!’ zei S. ‘Je moet de aap laten zien!’
Ik liet de aap zien aan D. En we lieten haar zien dat zij het bakje met de bal had gehad. Ze snapte er niets van, maar ik was vooral ontzettend trots op haar dat ze, zo vlak na een koortsstuip en slechts 14 maanden oud, al zo gericht een vraag had kunnen stellen. 

D. is een schatje hoor, maar je kunt haar tegenwoordig geen seconde meer alleen laten. Want dan loopt ze (op haar knieën) pijlsnel naar de bank, klimt erop en werpt zich ofwel over de leuning ofwel achterover. Ik heb haar al echt bij haar enkels moeten grijpen om te voorkomen dat ze ervan af kukelde. Dat gaat echt een keer mis gaan. Het is een fase, het is een fase, ik hoop een heel kortdurende fase…

Als ik beneden kom, zit D. achter de bank een boek te lezen. Ze kijkt naar de plaatjes, en gebaart dan steeds het dier dat ze daar ziet. Een koe, een poes, een hond. Ondertussen staat er een cd op. Het liedje ‘Slaap kindje slaap’ komt, en D. begint te dansen. Op haar knieën wiegt ze heen en weer, terwijl ze ‘slapen’ gebaart. Dat is toch wel een van de schattigste dingen die ik ooit heb gezien.