2 jaar, 1 maand

Het heeft gesneeuwd. S. heeft een nare hoest en is behoorlijk verkouden, maar misschien is dat juist helend, een beetje frisse lucht. Als ik de gordijnen open doe en haar optil om het haar te laten zien, is ze helemaal verrast: ‘Sneeuw! Mooi!’ Maar onmiddellijk daarna zegt ze: ‘Moet weg!’
Ik zeg dat ze er straks in mag spelen, maar ‘straks’ is nog een wat abstract begrip voor haar, dus dat ze eerst moet ontbijten en aankleden en tanden poetsen wil er niet in. Dat is wel uitzonderlijk, want normaal vindt ze ontbijten het allerbelangrijkste wat er is. Maar nu wil ze naar buiten, onmiddellijk!
Het is wel heel fijn hoor, om een tuin te hebben als het gesneeuwd heeft. Want het is maar een klein laagje, maar wel óns laagje. S. mag er het eerst in lopen en overal voetstappen maken, en daarna maken we een sneeuwpop, want daar is het ideale sneeuw voor. S. maakt met een stok tekeningen op het deksel van de zandbak en loopt eindeloos rond met een sneeuwbal. Daarna lopen we nog even over straat. Ik zeg: ‘Kijk, hier heeft een vogeltje gelopen!’ Ik dacht dat ze dat grappig zou vinden, maar in plaats daarvan wordt ze bang en begint ze te jammeren. Dus gaan we maar weer naar huis, om thee te drinken en warm te worden.