S. heeft sinds een tijdje een peuterbed. Dat betekent dat ze zelf uit haar bed kan gaan en kan struinen. In eerste instantie deed ze dat niet, maar tegenwoordig af en toe wel. Dan legde ik haar in bed en ging ze alsnog slapen. Tot gistermiddag, toen ze ineens besloot dat ze helemaal niet wilde slapen. Dat zat niet echt in mijn planning, ik wilde nog van alles doen en had erg het idee dat ze móést slapen, want als we straks de baby hebben, is het wel heel handig als S. haar middagslaapje nog heeft enzovoorts. Maar afdwingen kun je zoiets natuurlijk niet, dus uiteindelijk haalden we haar maar uit bed en deden nog een rondje op de loopfiets. Een dag later hoorden we haar ook al gauw weer struinen op haar kamer, en wilde ze er weer uit. Vervolgens zette ze beneden de hele boel op stelten, sloeg met een stoel tegen het raam en reed met haar poppenbuggy tegen de muur op, dus donderde N. haar weer in bed en bleef bij haar liggen net zolang tot ze sliep.
Ze moest echter bijtijds weer op, want we gingen naar een lampionnenoptocht. De voortekenen waren slecht, ze had immers nauwelijks geslapen en het regende en het was hartstikke druk, dus ik maakte me op voor het ergste. Maar toen N. in de buggy keek om te checken hoe het met S. ging, zei ze: ‘Wil dansen!’ Er was namelijk een Pietenband (helaas volledig zwart…), die Sinterklaasliedjes speelde. Dus S. eruit, om te dansen. Daarna begon de lampionnenoptocht, S. had heel trots haar lampion vast (alleen het stokje, want de lampion zelf viel er steeds af) en zong Sinterklaasliedjes. Ze was de kleinste die we gezien hebben die helemaal zelf liep, maar het deed haar niks, ze stapte vrolijk voort, haar knuistje in de hand van N. en ik erachteraan met de buggy. Helemaal blij was ze toen ze twee pepernoten kreeg van een Piet. Met geen mogelijkheid konden we haar overreden om ze even in onze jaszak te bewaren, ze wilde ze per se zelf dragen. Er zat er ook eentje in haar capuchon, die heeft N. gelukkig wel kunnen veiligstellen, want op weg naar huis verloor ze toch de pepernoten en nu kon ze die ene toch nog eten (voor de zekerheid even doormidden gesneden..). Het bleef maar regenen, en het was eigenlijk best koud, maar toch bleef S. braaf wachten aan het einde van de tocht, want er zou nog vuurwerk komen. Net toen ik haar gewaarschuwd had dat het vaak met knallen gaat, heel hard, begon het. ‘Heel leuk! Heel spannend! Heel leuk! Woooeeei!’ was S.’s reactie op het vuurwerk.