‘S. hoe oud ben jij?’
‘Één jaar!’
‘Nee, want nu ben je jarig, dus hoe oud ben je nu?’
‘Vier jaar!’
Twee worden is echt heel spannend. Toen we S. ’s ochtends hoorden, gingen we gauw uit bed en liepen we zingend haar kamer in. Dat maakte iets te veel indruk, ze viel ze ongeveer uit bed van schrik en begon te huilen. Dus toen deden we gauw het licht aan, legden haar uit dat ze nu jarig was en dat we daarom voor haar zongen. We zongen nog een keer. En daarna op verzoek nog een keer. Daarna wilde ze dat we weer voor haar zongen, maar wij vonden het tijd worden voor het ontbijt en haar cadeau, dus overreden we haar om haar luier te laten verschonen en naar beneden te gaan.
Ze pakte cadeaus uit. Blies kaarsjes uit. At taart. Genoot van de slingers. Speelde met de ballon. Kon een dag later niet geloven dat ze niet meer jarig was. En een dag later nog steeds niet. Nog weer een aantal dagen later wist ze wel dat ze nu twee jaar was, en niet meer jarig, en toen gingen we net haar verjaardag voor de verdere familie vieren. Op een gegeven moment werd het S. wel wat te veel en wilde ze alleen nog maar op de gang zitten.
‘Maar daar is het donker en koud’, zei ik. ‘Wil je dan toch op de gang zitten?’
‘Ja!’
Ik werd er een beetje nijdig van, maar toen opperde iemand dat ze het misschien gewoon te druk vond. Dus ik vroeg aan S.: ‘Vind je het te druk? Wil je niet meer bij de mensen?’
‘Mensen weg!’ zei S. Toen heb ik maar voorgesteld om even achter de bank samen in het mooie boek te kijken dat ze van mijn moeder had gekregen, en dat wilde ze gelukkig…
Op haar verjaardag zijn we nog een pannenkoek wezen eten, met z’n drieën, dat was zo fijn. S. had er ook veel zin in en wist meteen dat ze ‘m met ‘moeleruiker’ wilde. Ze kreeg er ook nog rozijntjes op van ons. We moeten haar nog wel een beetje opvoeden, want in het restaurant riep ze dingen als: ‘Wille eten! Ben klaar! Wille toetje!’ dus dat was redelijk direct. En ze heeft niet bepaald een zachte stem… Het is maar goed dat mensen haar altijd zo schattig vinden.