D. en ik zijn naar de speeltuin geweest. We deden verstoppertje. Het was geniaal, D. gluurde door haar vingers en rende dan meteen naar me toe, maar toen ik er toch in geslaagd was om me te verstoppen zonder dat zij had gezien waar, bleef ze gewoon op het bankje zitten waar ze had geteld. Ik kon niet goed beoordelen wat er nu in haar omging. Was ze bang, was ze tevreden, was dit haar manier van zoeken? Ze vond het in elk geval heel grappig toen ze me uiteindelijk zag (vanaf het bankje dus). Daarna ging ik haar nog zoeken, wat nog best ingewikkeld was omdat ze gewoon op de wip ging zitten, of op de glijbaan, dus er kwam enig acteerwerk bij kijken. Het huisje was nog het moeilijkst, ware het niet dat ze toen direct riep: ‘Ikke huisje ‘stoppen!’.
D. toen ze hoorde dat haar neefje al een eerste tand had: ‘Baby! Tand! Hahahahahahaha.’
‘Droog buiten, buiten spelen!’ zegt D. tegen mijn moeder. Ze heeft buikgriep gehad en is het inmiddels helemaal beu om binnen te zitten. Dat het nu vooral sneeuwt en ijskoud is, maakt haar niet uit. ‘Zandbak spelen.’
‘We gaan niet in de zandbak spelen nu’, zeg ik.
‘Nee! Nee!’ zegt D., en ze komt zwaaiend met haar vinger naar me toe. ‘Sssshhhh!’
Ze probeert me gewoon het zwijgen op te leggen!
D.’s favoriete spel van de laatste tijd is monstertje spelen. Dit speelt ze samen met S.. Als ze beneden zijn, speelt het spel zich op de wc af, dus het is niet bepaald ons favoriete spel. Als ze boven zijn, speelt het spel zich op S.’ kamer af, en meer specifiek in S.’ bed. Bij het spel moet je zorgen dat het donker is, en dan moet je jezelf dus verstoppen voor de monsters. Of je bent zelf ook een monster, dat kan ook. En dan ga je samen met je zus wachten tot er iets gebeurt en dat is dan heel spannend en leuk, dus er komt veel gegiechel bij kijken. Laatst meldde ze dat ze het ook op de crèche had gespeeld, maar hoe dat er dan weer had uitgezien, geen idee.