Ik: ‘Uuh, wat betekent dat? Duurt dat nog heel lang?’
S.: ‘Ja, héél erg lang. Tot de handdoeken gaan praten.’
Ik: ‘Tot de handdoeken gaan praten?’
S.: ‘Ja! En de wc.’ Gierend van de lach ondertussen…
Ik: ‘Nou, ik ben heel benieuwd wat die gaan zeggen. Maar als je het niet erg vindt, ga ik dan toch nu alvast je haar wassen.’
S. heeft een nieuw spel. Het gaat zo. De een is S. en slaapt. De andere is de mama en maakt ontbijt: ‘Beetje havermout… Fruit erbij. Wat mango… Kwark! Beetje water erbij… Roeren!.’
Pauze.
‘Mama, het ontbijt staat klaar! Je moet naar de speelleergroep!’
En dan opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.
Het spel heeft zich uitgebreid. Het was een zaterdag, N. was met D. naar baby sensory, de schoonmaakster was donderdag geweest en er waren verder weinig plannen, dus ik dacht: laat ik eens gewoon doen wat S. leuk vindt, in plaats van enkel op te noemen wat ik verder allemaal nog moet doen. Dus ik heb meegedaan. Met het slapen, ontbijten, tanden poetsen, haren kammen, plassen op het potje, naar de crèche lopen, naar de speelleergroep gaan, in de kring zitten, fruit eten, spelen, buiten spelen enzovoorts enzovoorts. Ze vond het helemaal het einde, alle poppen en knuffels deden ook mee en beeldden kinderen en juffen van de speelleergroep uit, en met de lunch mocht ze zelfs vruchtenhagel op haar boterham. Dat mag thuis namelijk niet, maar op de crèche wel, en ze was immers op de crèche?
Woedend was ze toen ik niet meer mee wilde doen, toen ik zei dat het ‘alsof-spel’ nu klaar was. Ik had al bijna spijt dat ik er überhaupt ooit mee had ingestemd…