‘Op de crèche was ook fruit dat ik niet kende’, zegt S..
‘O ja? Hoe zag het eruit? Welke kleur had het?’
‘Kolanje!’ zegt S.. Oranje spreekt ze al meer dan een jaar uit als ‘kolanje’, ik ben benieuwd wanneer het tot haar doordrinkt dat die ‘k’ daar niet hoort.
Ik vraag door. ‘Hoe groot is het? Zijn het partjes of besjes?’
S. denkt en denkt en zegt dan: ‘Kaki was het!’
Zo trots op haar, dat ze dat heeft onthouden. Kaki, daar waren wij echt nooit opgekomen…
S. had tijdens het avondeten haar beker water (weer eens) omgegooid en ik had het halfslachtig even snel met een doekje opgeveegd.
Even later: ‘Hey, het is hier nat!’
N.: ‘Ja, hoe komt dat denk je?’
S.: ‘Ik weet het niet.’
N.: ‘Denk eens na, wat was er gebeurd?’
S.: ‘Mama M. heeft mijn water niet goed opgeruimd!’
S.: ‘Wat zeggen jullie wat zeggen jullie wat zeggen jullie wat zeggen jullie!!!!!’
Wij: ‘We hebben het over je traktatie, als je gaat trakteren op de crèche. We dachten dat het leuk zou zijn om rozijntjes te trakteren.’
S.: ‘Nee, dat wil ik niet!’
Wij: ‘Oké… Soepstengels dan?’
Zij: ‘Nee! Chips en snoepjes!’
Uuuuh oké… We hebben maar even uitgelegd dat dat niet kan en mag.
Wij: ‘Wil je dan fruit trakteren? Mandarijntjes?’
Zij: ‘Nee! Bananen.’
Nu dus op zoek naar een traktatie die je van bananen kan maken.
Zo bizar dat ze nu bijna 3 is!