Op zondag nog even schoenen gekocht voor S. Altijd als je zo’n plan hebt, begint je kind ineens een eindeloze middagslaap. Uiteindelijk heb ik haar maar voorzichtig wakker gemaakt, maar zoiets kun je nooit voorzichtig genoeg doen, dus daarna moest ik haar eerst weer kalmeren, en net toen het erop leek dat we echt niet meer konden gaan, wilde ze toch wel gaan. Het was dus al kwart over vier toen we in de stad arriveerden, en de vrouw van de schoenenwinkel leek er niet echt zin meer in te hebben. Ze dacht niet echt mee over wat voor schoenen geschikt waren. Ik had gezegd dat ik liever geen veters wilde, want ze had eerst schoenen met veters en die zijn echt enorm lastig om aan te trekken, maar we waren al een tijd met de zoektocht bezig toen de vrouw van de schoenenwinkel opmerkte dat de meeste schoenen veters én een rits hebben en dat die wel gemakkelijk aan gaan. Ja, dan vind ik veters prima natuurlijk, ik ben niet anti-veters, ik ben anti heel lang een voet in een schoen wurmen terwijl je kind op je hoofd begint te trommelen. S. heeft de hele zomer lang sandalen gedragen, die kan ze zelf aan doen, dat is gewoon superrelaxed, dus het idee om nu weer met veters in de weer te moeten, sprak me niet zo aan. Maar een rits kon ze vast wel leren, dus kom maar door met die opties. Bovendien was inmiddels gebleken dat S.’ voeten twéé maten groter waren dan van de lente. Maat 27 heeft ze nu. Logisch dat die andere schoenen niet gemakkelijk aan gingen…
S. moest nog even overtuigd worden (‘Nee, die heeft veters!’)
maar toen ging ze toch iets passen.
‘Ga eens staan!’ zei de vrouw tegen S.
S. ging staan. Een beetje.
‘Til je voet eens op!’ commandeerde de vrouw verder.
S. tilde totaal haar voet niet op, dus de vrouw herhaalde het nog maar eens.
Ik: ‘Dat is niet zo makkelijk om te doen hè, als je twee bent.’
Ik dacht, misschien denkt ze dat S. veel ouder is, door die grote voeten van d’r,
en dan corrigeer ik dat beeld nu op subtiele wijze, maar helemaal goed kwam het
niet meer. Nou ja, wél qua schoenen, hele mooie heeft ze nu.
De volgende dag liep ze er voor het eerst mee naar de crèche en riep ze heel de weg dat deze schoenen écht lekker zaten. N. voelde zich schuldig, maar ik was vooral blij dat het uiteindelijk gelukt was om die nieuwe schoenen te kopen, dat ze niet nog langer op de te kleine hoefde rond te lopen.