De speeltuin is eindelijk geopend! Maandenlang hebben we moeten wachten. Het leek eerst zo snel te gaan, ze plaatsten het speelhuisje, het klimrek, de wip, en toen gebeurde er niets meer. Het gras moest groeien, zo bleek. Maar nu was dan eindelijk het openingsfeest. En meestal doet S. geen middagslaapje meer, maar nu natuurlijk wel. Dus moest ik haar voor het feestje wakker gaan maken.
‘S., het feestje van de speeltuin is begonnen, ga je mee?’
‘Nee, ik wil slapen!’
‘Zal ik in mijn eentje gaan? Dan vertel ik je daarna hoe het was.’
‘Ja!’
Maar uiteindelijk kwam ze gelukkig wel uit haar bed, en gingen we naar de speeltuin, waar S. eerst niet in het huisje durfde want er zaten grote meiden in, maar daarna wel. En toen kreeg ze een zakje met onder andere rozijntjes, en daarna gingen we frietjes eten, en S. ging op de schommel en nog eens op de schommel en nog eens en ook nog even op de wip met buurmeisje M. Het was bitterkoud, maar wel gezellig, al waren we bekaf van al dat sociaal doen.
Een paar dagen later kwam N. op bezoek. Na afloop vroeg ik: ‘En S., was het leuk met N.?’
‘Nee. Hij wilde niet.’
Samen met haar op de schommel, bedoelde ze. Ze had het zich helemaal
voorgesteld. Zij in het peuterzitje, hij op de grote schommel ernaast, en dan
allebei geduwd worden, steeds hoger, steeds harder, en dan samen zingen:
‘Lekker schommelen lekker schommelen!’ of roepen ‘Ik ga heel hard!!!’. Maar N.
wilde vooral graag van de glijbaan glijden en in de zandbak spelen. Buurmeisje
L. wilde wel op de schommel, maar dan ook in het peuterzitje, en dat was dan
natuurlijk weer juist niet de bedoeling.
Verbazingwekkend hoe lang een peuter in een schommel kan blijven zitten zonder misselijk te worden. Mijn armspieren zijn al flink getraind.