Op een dag zie ik wat vlekken in S.’ bed. Snot, denk ik eerst, maar zelf beweert ze dat het uit haar oor komt. Een paar dagen later blijkt dat ze gelijk heeft en is het niet meer te missen. Eerst is het nog helder (‘Mijn oor heeft tranen, mijn oor huilt!’), maar daarna wordt het steeds dikker en smeriger, waardoor er dikke korsten op haar oor en wang komen en ze het steeds vervelender vindt om het schoon te maken. Naar de dokter dus, waar ze antibiotica voorgeschreven krijgt. We balen ervan, maar het ziet er nu eenmaal niet naar uit dat dit vanzelf nog over gaat, en gelukkig hoeven we haar er niet speciaal ’s nachts voor wakker te maken. Je hoort vaak horrorverhalen over dat kinderen hun medicijnen weigeren, maar dat is nog niet meteen een probleem. S. is er verzot op, ze denkt er eerder aan dan wij en zegt dan: ‘Ik voel me niet zo lekker! Ik moet mijn drankje!’ En als ze het op heeft: ‘Ik voel me al veel beter!’ Ze vindt het lekker ‘smoet’ smaken, wat denk ik een combinatie is tussen zoet en smoothie.
Een week later is er echter helaas nog weinig verbetering, dus maar weer naar de dokter, die met een lampje in haar oor schijnt en zegt: ‘O ja, ik zie het al, die is ontstoken geweest.’
Ik: ‘Uhm, dat is haar goede oor.’
De dokter draait S. om, ziet alle korsten en zegt: ‘Daar heb ik geen lampje voor nodig inderdaad.’ En of we niet gemerkt hadden dat ze oorontsteking had. Nou nee dus, hoe moet je dat merken? Mijn kind klimt ineens vaker op tafel en is wat huileriger dan normaal, maar dat wil toch niet pe se zeggen dat het oorontsteking heeft?
Vervolgens blijkt bij de apotheek dat S. wél precies om de 8 uur die antibiotica had moeten krijgen, terwijl N. dat dus expliciet had nagevraagd een week eerder! Echt superstom, als we dat hadden gedaan, was ze er misschien al wel vanaf geweest.
Weer een week later. De nieuwe antibiotica werkt wel wat, maar we hebben te weinig meegekregen, zodat het nu nog steeds niet over is. Haar oorlel ziet er gelukkig wel weer wat beter uit, maar ja, nu loopt haar oor weer, dus dikke kans dat dat binnenkort weer slechter zal gaan. Het is in elk geval duidelijk dat we wéér naar de dokter zouden moeten. Daar heeft S. natuurlijk geen zin in, zeker niet omdat ze midden in haar middagslaapje gewekt wordt. Ze verzet zich met hand en tand, wil eerst nog per se naar het potje, waar ze vervolgens niet meer vanaf wil. Uiteindelijk slepen we haar het potje af, nemen haar in de houdgreep om haar de luier aan te trekken, die ze toch weer uit trekt, en wij weer aan en zij weet uit en wij weer aan en zij weer uit en wij weer aan, broek aan, naar beneden, op de fiets, schoenen aan. Ze blijft zich maar verzetten, wurmt zich uit de riempjes van haar fiets, draait zich om, trekt haar luier weer naar beneden, schopt haar schoen weer uit enzovoorts.
Ik schrik me dus me rot als ik een halfuur later gebeld word door de assistente met dat S. een afspraak heeft bij de dokter, of ik dat wel wist, en dat ze er dus klaarblijkelijk niet zijn. Het blijkt een misverstand te zijn, ze zitten daar gewoon in de wachtkamer, maar het heeft wel als gevolg dat ze bijna een uur moeten wachten tot ze bij de dokter terecht kunnen. Gelukkig hadden ze wat boekjes om voor te lezen… Bij de dokter blijkt dat S. vooral ‘met de vingertjes’ wil doen op het bureau, waar de dokter toestemming voor geeft, omdat hij kennelijk niet weet niet dat dat met zo’n luid gezang gepaard gaat (het is een liedje waarbij je met je vingers en vuisten en ellebogen op de tafel moet timmeren). Ondertussen schrijft hij nóg weer nieuwe antibiotica voor en belooft hij een verwijsbrief voor de kno-arts, waar we vervolgens dagenlang op moeten wachten, ook al heb ik nog gebeld om het juiste e-mailadres door te geven. Het is zo ontzettend irritant en zo ontzettend zielig. S. werkt inmiddels ook steeds minder mee met de antibiotica. Ik snap best dat ze er tabak van heeft, hoe lang kun je blijven geloven dat je drankjes en zalfjes moet omdat ze helpen voor je oor, terwijl het ondertussen helemaal niet beter gaat?