We speelden dat we koningen waren. Dat kwam zo: S. was kralen aan het rijgen, maar de ketting ging niet over haar hoofd, dus toen was het een kroon. Ze maakte er ook eentje voor mij. Ik zei: ‘Ben ik dan de koningin?’ maar dat was niet zo, ik was ook een koning. Mijn dochter is gelukkig tot nu toe minder hetero-minded dan ik.
Toen gingen we het wuiven oefenen. Daarna gingen we stempels zetten op brieven die het volk ons stuurde. Steeds met de woorden: ‘Ja, dat willen wij.’ Wij wilden naar de sportwedstrijden, de verjaardagen van de honderdjarigen, huwelijksfeesten, openingsfeesten enzovoorts. We gingen ook nog bij de honderdjarigen op bezoek. ‘Dag lieverd!’ hoorde ik S. zeggen, alsof ze Sinterklaas was. Het was een mooi spel.
Het enige jammere is dat S. zo teleurgesteld raakte, toen we niet meer verder konden spelen en daarna de hele tent afbrak, maar goed, dat proberen we maar te vergeten.
S. en ik rennen naar de crèche.
S.: ‘We gaan heel lang rennen! We gaan nooit meer stoppen! Wat zullen de mensen opkijken als ze ons zien.’
En zo geschiedde.