S. werd weer eens helemaal gierend als een benauwd zeehondje wakker. Het was zo zielig, ze was helemaal in paniek. Ik liet haar eerst wat drinken, maar het hielp niet genoeg, dus zei ik: ‘Kom maar mee, dan gaan we bij de douche staan.’ Dat vond ze reuze-interessant, en het hielp ook, dus toen werd ze gelukkig weer wat rustiger. Ik zei: ‘Gaat het weer een beetje? Of moeten we naar het ziekenhuis?’
‘Neehee’, zei S., op haar kenmerkende manier, zo van: wat een maf idee mama. Dus toen gingen we maar weer verder proberen te slapen.
S. een paar dagen later, toen ze weer beter was: ‘Ik wil naast de douche staan, samen met jou.’
Ik: ‘Maar je hoest helemaal niet meer.’
S, met veel moeite: ‘Uche uche. Wel waar!’
Ik kan het iedereen aanraden, deze methode. S. vindt het een stuk leuker om naast de douche te staan dan om verneveld te worden in het ziekenhuis. En het werkt (bij haar dan hè, op dat moment) minstens even goed.