Er zit een kauw met een lamme vleugel bij het winkelcentrum. Ik wijs hem aan en zegt tegen S: ‘Dat is wel zielig hè, dat ‘ie nu niet kan vliegen?’
‘Ja’, zegt S. ‘Misschien kan die andere kauw hem dragen!’
S. kan toch zo lief spelen met het Duplo-huis of met het huisje bij mijn moeder. Dan hoor je zinnen als: ‘Lalu, Roepie, komen jullie spelen?’ ‘Ja, zeiden ze.’ En: ‘Samen gingen ze op weg.’ Alsof ze een boek voorleest.
Ik ben echt de trotste moeder ooit. Want S. is ineens zindelijk. En dat terwijl D. in het ziekenhuis belandde en S. dus ineens wakker werd in een huis zonder moeders, maar met een oma. En dat terwijl N. en D. ook de twee nachten daarna er niet waren en alles ineens anders en raar was. S. heeft dat zó goed gedaan. Ze is mijn Mevrouwtje Onderbroek. Ze heeft het sowieso ontzettend goed gedaan toen N. en D. er niet waren. We hebben samen op het magneetbord het ziekenhuis getekend met het plaatje van de Panda erbij, omdat D. op de Panda-afdeling lag, en ze wilde doen dat ik haar naar haar Rupsje Nooitgenoeg-plaat bewoog en dat ik dan zei van: ‘Ennn… een bloem! Ennn… een vlinder!’ Dat spelletje doet N. altijd met D. als we S. in bed leggen, maar ja, die waren er nu niet, dus hadden we het zo opgelost. Zo dubbel om ‘Met z’n allen met z’n allen met z’n allen in de rij’ te dansen, een liedje van het Zandkasteel, terwijl een stad verder je dochter in het ziekenhuis ligt. Enerzijds was S. gewoon vrolijk, en dan ineens merkte ik dat ze N. en D. erg misten. Dat ze op de fiets ineens vroeg: ‘En hoe gaat het nu met D.? Trekt ze nog steeds alle snoeren los?’ En dat ze op donderdag zei: ‘Als D. niet naar de crèche gaat, ga ik ook niet!’ Maar ze ging wel. Wat een week, ook voor haar.