Gisteren hebben N. en S. ‘straatbingo’ gedaan. Kaarten gemaakt met wat ze moesten zoeken, een vlinder, een scooter enzovoorts, en vervolgens op straat naar alles gezocht. Alleen de hoed had S. niet gevonden. Zo’n leuk idee, S. vond het echt heel leuk. Trots op N. dat ze in deze moeilijke tijden nog de creativiteit heeft om zoiets te bedenken.
S. en ik zijn gewoon naar de speeltuin geweest, dat kan natuurlijk ook. Ze haalde me over om van de glijbaan te gaan. Bij ‘onze speeltuin’ doe ik dat zo vaak, geen probleem, maar we waren nu bij een andere, met een hogere glijbaan. Ik dacht: nou vooruit dan, suisde toen kei hard naar beneden, en struikelde/viel een heel eind verder kei hard op m’n knie. Ik moest echt even zitten, wat diepe indruk op S. maakte. ‘Deze glijbaan is alleen voor kinderen’, moest ik concluderen. En daarna ging ik heel vaak kijken hoe hard S. wel niet van de glijbaan ging.
Een week later. Toch nog even getest of je ook heel langzaam van de glijbaan kan gaan. Dat kon!
We gingen met de auto rijden. Zodat de auto het blijft doen. En zodat D. kon slapen, want die slaapt tegenwoordig overdag niet meer in haar bed (voor zover ze dat al ooit gedaan heeft). S. mocht ook mee, die kan dan mooi rustig een cd’tje luisteren. Van de Efteling dit keer, omdat ze vlak daarvoor in de woonkamer de Efteling had nagebouwd (een mooi, maar ook wat verdrietig project in deze situatie). We reden over de snelweg langs het water, waar geen enkel bootje te zien was, en daarna waren we alweer vrij snel terug in de stad, en reed ik nog even een rondje langs huizen zodat S. kon kijken of er nog ergens beren te zien waren. We reden ook langs de crèche. ‘Lieve kindjes, wij missen jullie’ stond er in grote letters op het raam. Zo ontroerend. S. vond het ook heel indrukwekkend, dus we reden gewoon nog een extra rondje. De volgende dag was ze verdrietig, ze wilde weer met M. spelen op de crèche, en niet steeds binnen zitten. Het valt ook voor haar allemaal echt niet mee. Of juist voor haar, moet ik misschien zeggen. Nu ik enigszins een ritme heb gevonden met m’n werk en het schuldgevoel dat ik veel te weinig uren maak heb losgelaten, vind ik het namelijk stiekem ook ontzettend fijn om wat meer bij de kinderen te zijn…