Het land is op slot. Het voelt zo onwerkelijk, wie had een paar weken geleden gedacht dat dit écht zou gebeuren? Natuurlijk is S. weer ontzettend aan het hoesten, dus die mag officieel niet eens naar buiten toe, terwijl het net heel erg lekker weer geworden is. Ze pakt het tot nu toe goed op, maar het is een vreemde situatie. Dat het verjaardagsfeestje van haar oma niet doorging, vond ze wel erg jammer. Facetimen is leuk, maar het haalt het toch niet bij elkaar echt zien. Momenteel ben ik de enige die niet verkouden is, dus de enige die boodschappen mag doen. Wat zijn N. en ik blij dat we een paar weken terug al groot hadden ingeslagen, voor het geval dat. Er staat een tas met extra brood, zakdoekjes en pasta op zolder, dus daar hoeven we in elk geval niet in paniek over te zijn. Voor N. is het heel zwaar, die is er natuurlijk helemaal niet aan gewend dat wij allemaal de hele tijd thuis zijn. En we zijn natuurlijk bang om corona te hebben of te krijgen, en vooral om het dan vervolgens door te geven aan mensen die er veel zieker van worden. Het is heel verdrietig dat ik nu niet naar mijn oma kan, die precies in deze tijd gevallen is en erg veel pijn heeft aan haar benen. S. en D. hebben samen wel een mooie tekening voor haar gemaakt. En toen ik haar belde, wilde S. ‘Hallo’ zeggen en: ‘Ik vind het zielig voor je dat je nu zo loopt.’ Ze deed na hoe mijn moeder na had gedaan dat omi liep, heel langzaam en gebogen.
Ik kan me nog niet voorstellen hoe het gaat zijn als het langer duurt, we doen het maar dag voor dag. In elk geval vond S. het ontzettend leuk om thuis te peutergymmen. Matras naar beneden, tunnel onder de tafel, een parcourtje van de regenboog, N. had alles uitgezet. En we deden het openingsdansje en na afloop bellenblazen. Elke dag wil S. nu weten of het alweer zaterdag is.