D. valt in N.’s armen in slaap, maar als ze haar in bed legt, krijst ze oorverdovend. Dus zet N. een babymuziekje aan.
S. vanuit haar kamer, elke tien seconden, stomverbaasd: ‘Lijkt wel een muziekje!’
Na een paar minuten is N. toch maar even gaan zeggen dat het inderdaad een muziekje was…
S. vanuit haar bed: ‘Mijn neus is verstopt!’
Ik geef haar een wc-papiertje om haar neus mee te snuiten. Omdat het inmiddels al na zessen is, besluit ik om maar op te staan zodat ik in alle rust alvast kan werken.
Maar nee, S. begint weer te roepen: ‘Ik wil een groter pakiertje!’
Ik breng haar twee wc-papiertjes en ga weer naar beneden.
‘Een groter pakiertje!!!’
Ik geef haar een zakdoekje en zeg dat ze nu echt nog even moet slapen.
‘Een groter pakiertje!!!!!!!’ gilt ze, inmiddels helemaal overstuur.
Ik breng haar vier wc-papiertjes, een beetje gefrustreerd inmiddels. N. is er inmiddels ook wakker van geworden en ook al een keer naar S. gegaan. Ze zegt nijdig tegen S.: ‘Ik heb net toch de deur op een groter kiertje gezet?’
O ja. Een groter pakiertje, dat betekent helemaal niet een groter papiertje, maar de deur ‘op een groter kiertje’. Ze wilde helemaal geen zakdoekjes, ze wilde gewoon de deur wat wijder open…
De dag is weer begonnen.