S. 3 jaar

      Reacties uitgeschakeld voor S. 3 jaar

Juffen op de crèche: ‘Hey S., je bent morgen jarig!’
S.: ‘Ja, ik mag nog één nachtje mijn speen.’
Ik moest huilen toen N. me dat appte, zo zielig vond ik het. Want ik wilde dat S. zich verheugt op haar verjaardag, niet dat ze alleen maar aan het aftellen is met wanneer ze haar speen nog mocht. En het was mijn schuld, want ik had ooit gezegd: ‘Kindjes van 3 hebben geen speen meer’, en dat was nu de waarheid voor haar geworden. Van mij had ze op haar verjaardag zelf ook nog best haar speen mogen hebben, maar ze had dit zelf zo bedacht en we wilden het niet onduidelijk voor haar maken. Plus dat we natuurlijk wel ook heel graag wilden dat S. van de speen af zou geraken. Ik hield echt mijn hart vast, want S. zegt ook geregeld als ze overstuur was: ‘Ik wil mijn speen, dan word ik rustig!’ En als ze ’s nachts huilt, geef ik haar haar speen en dan stopt ze direct met huilen. Hoe zou dat moeten zonder speen, hoeveel slapeloze nachten zouden we onszelf hiermee op de hals halen?

’s Avonds aten we plaattaart, dat had S. besteld. En toen werd het dus spannend, want zou S. kunnen slapen zonder speen? Eerst hoorden we haar zingen en zingen, en toen wilde ze water drinken, en toen hoorden we haar steeds heel hard ‘Frietjes!’ roepen (die gaan we zondag eten), maar uiteindelijk werd het stil. Zonder één wanklank, zo knap! En ’s nachts werd ze ook nog wel een keer wakker om water te drinken, maar toen vertelde ze me alleen maar over dat ze ‘Frietjes!’ had geroepen en vroeg ze ook niet om haar speen. Helaas kon D. die avond en nacht de slaap niet vatten en bleef ze maar krijsen, dus zo zie je maar weer, je bereidt je voor op narigheid, maar dat komt dan altijd weer net uit een andere hoek.