Intake bij de verloskundige. Ik ben vrij deze week en juist daardoor is er extra tijd om me zenuwachtig te maken. Wat als het nu toch niet goed blijkt te zijn, terwijl we net allerlei mensen het nieuws al verteld hebben?
Bij de verloskundige worden eerst de bloeduitslagen besproken. Dat is tergend, maar tegelijkertijd ook geruststellend: je gaat niet rustig de bloeduitslagen doornemen als je denkt dat er gerede kans is dat er iets mis is met de zwangerschap. Uiteindelijk gaan we naar een apart kamertje voor de echo. Al snel is het kind weer volop in beeld, en wat is het al gegroeid! Wat eerst een soort uitstulpinkjes waren, zijn nu al echte ledematen, met zelfs al handen en voeten. Het kindje had al hersenen, maar heeft nu ook een neusbotje, en het hartje klopt nog steeds precies zoals het hoort. Helemaal opgelucht en ontspannen zit ik daarna bij de verloskundige, die nu uitgebreid de medische geschiedenis van N. en haar familie doorneemt. Normaal vraagt ze ook naar die van de partner, maar dat hoeft bij ons natuurlijk niet. Het enige wat wij weten, is dat de donor de keuring van het ziekenhuis doorstaan heeft, dus al te erge erfelijke ziektes zal de donor wel niet hebben. En wat ik allemaal heb, is eigenlijk niet van belang. De enige vragen voor mij zijn in het algemeen of ik gezond ben (ik zeg: ‘ja’, en in het dossier komt te staan: ‘M. is gezond’, wat mij plotseling nogal kort door de bocht lijkt, maar je gaat ook niet zeggen: ‘M. heeft eigenlijk nooit wat maar altijd wel een hoop kleine kwaaltjes zoals last van haar nek, jeuk aan haar buik en plotselinge huidpijn’, bovendien is dat van geen belang of ik wel of niet het kind zal kunnen verzorgen – hoop ik), en of ik rook. Of ik drugs gebruik, vraagt ze niet, terwijl dat wel op het formulier staat. Blijkbaar is het wel duidelijk dat ik dat niet doe. En o ja, of het mijn eerste kind is, maar ze vult dat al in nog voordat ik antwoord heb gegeven, alsof ze zich niet kan voorstellen dat het anders zou zijn. Nou ja, zo gek is dat niet, ik kan me al niet voorstellen dat ik nu een kind krijg, laat staan dat ik al een kind had gehád.
Net zo voortvarend is ze als ze bij het invullen van N.’s vragen (niet onder behandeling van een specialist, nooit een operatie gehad) concludeert dat ze geen bloedtransfusie gehad zal hebben, terwijl ze dat nu precies wél gehad heeft… Het is een uitputtende vragenlijst, en daarnaast geeft ze N. en mij nog allerlei informatie over wat N. wel en niet mag eten (geen softijs?!), hoe het zit met de verflucht (niet zelf schilderen) en of we al weten of we de combinatietest willen laten doen. Dat weten we, we hebben besloten om dat niet te doen. Het blijft een kansberekening, en bovendien zou het voor ons toch geen optie zijn om abortus te plegen en zijn er zo ontzettend veel dingen die mis kunnen gaan en zijn en met zo’n combinatietest spoor je er slechts drie van op. Het geeft verder geen enkele garantie en zal ons dan ook weinig opluchting geven, zo verwachten we, maar wel stress omdat je dan weer nieuwe afspraken hebt en gedoe, en we zijn wel even klaar met al dat gedoe. Nu pas weer over vier weken een nieuwe afspraak bij de verloskundige!
In de dagen daarna dringt het langzaam tot me door dat het écht is. Ik heb het zo lang niet durven geloven, ik durfde almaar niet blij te zijn omdat ik dacht: misschien gaat het mis, je weet het niet, er kan zo veel gebeuren. En natuurlijk denk ik dat nog steeds, maar de overheersende gedachte is nu toch eerder: we krijgen een kind. En daaropvolgend: o jee!
Ja, ik geloof nu wel dat we een kind krijgen, maar echt gewend aan het idee ben ik toch nog niet. Ik voel een soort verplichting om onvoorwaardelijk blij te zijn, maar zo werkt het natuurlijk niet en dat hoeft ook niet. Ik mag best onzeker zijn en bang voor alle veranderingen, dat wil niet zeggen dat ik meteen ondankbaar ben. Wat helpt, is dingen regelen, dingen doen. Alvast wat kleertjes kopen op de vrijmarkt. Een kinderdagopvang mailen. Boeken weggooien om plaats te maken.