Tijd om op mijn werk te vertellen dat we een kind verwachten. E. is niet het soort Hoofd dat vindt dat werknemers vooral goed en hard en veel moeten kunnen werken en waarbij het dus vooral irritant is als ze kinderen krijgen, omdat ze dan extra verlof krijgen en voortdurend vermoeid op hun werk verschijnen. E. is meer het soort Hoofd dat dolblij is als haar werknemers kinderen krijgen: ‘Hoera, een baby op de afdeling.’ Helaas heeft ze vooral medewerkers met oudere kinderen of piepjonge medewerkers in dienst, dus veel baby’s zijn er niet.
‘Ik zal C. mailen en dan kan ik maandag beginnen met het aan de rest te vertellen’, zeg ik.
Dat vindt E. een goed plan. We ronden ons overleg af.
Even later komt ze naar me toe met een enórm boeket. ‘Geef dat maar aan N.’, zegt ze, om me dan ineens echt te feliciteren, met zoenen en al.
‘Bedankt,’ stamel ik. Hoe krijg ik dit in hemelsnaam mee naar huis, vraag ik me af.
‘Ja, leg dat maar eens uit aan de collega’s’, lacht E.
Eeh ja. Inderdaad. Uiteindelijk probeer ik onopvallend het pand te verlaten. Dat lukt natuurlijk niet, met een bos bloemen dat boven je hoofd uitsteekt.
‘Hé bloemen!’ roept collega B uit.
‘Ja,’ zeg ik, terwijl ik verder loop.
‘Eeeh gefeliciteerd?’
‘Dankjewel.’ En weg ben ik. Arme B.
De bloemen zijn behoorlijk zwaar. En ik moet ook nog eens omlopen, want vanwege de Dodenherdenking is de Dam afgesloten. In de trein is het razend druk. Ik klem het boeket tussen mijn benen en wilde dat ik in elk geval mijn boek nog had kunnen pakken, maar mijn tas staat op de grond en hindert de man naast me vreselijk, dus dat is uitgesloten. Op de fiets hang ik het boeket aan mijn stuur, met het gevaar dat het tussen mijn spaken terechtkomt. Maar uiteindelijk ben ik thuis en kan ik het boeket in de handen van N. duwen. ‘E. zei dat ik je deze moest geven.’
De volgende dag heb ik overal spierpijn.